Για το Αγρίνιο δεν τρέχει… κάστανο αλλά για τη σημαία κάποιοι από τα πιο ακραία στρώματα της κοινωνίας σήκωσαν το λάβαρο της επανάστασης διαμαρτυρόμενοι για «βεβήλωση» του εθνικού συμβόλου.

Μία βεβήλωση που μόνο αυτοί είδαν και σε καμία περίπτωση το έργο της Γεωργίας Λαλέ δεν είχε σκοπό να βεβηλώσει οτιδήποτε. Αντιθέτως προσπάθησε με αυτόν τον τρόπο να ευαισθητοποιήσει τους πάντες για την ενδοοικογενειακή βία και τις γυναικοκτονίες.

Μία ελληνική σημαία σε ροζ – κόκκινες – λευκές αποχρώσεις, φτιαγμένη από σεντόνια που έδωσαν στην εικαστικό κακοποιημένες γυναίκες δεν μπορεί να αποτελεί βεβήλωση.

«Το έργο τέχνης δημιουργείται από σεντόνια, δωρεά γυναικών που ζουν στην Ελλάδα. Αυτές οι γυναίκες έχουν φαινομενικά λίγα κοινά πράγματα, αλλά όλες έχουν ξαπλώσει σε αυτά τα σεντόνια απελπισμένες και φοβισμένες» αναφέρει η περιγραφή της έκθεσης! 

Τι προσβλητικό για την σημαία μας υπάρχει στα παραπάνω; Απολύτως τίποτα!

Για αυτό η απόσυρση της ροζ σημαίας δεν είναι πράξη προς τη σωστή κατεύθυνση. Το να αφορίζεται η Τέχνη δεν είναι πρωτόγνωρο στην Ελλάδα, αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να σταματήσουμε να είμαστε δογματικοί και βγαίνοντας από προκαταλήψεις του παρελθόντος να ξεχωρίσουμε τι συνιστά προσβολή και τι όχι.

Και στην προκειμένη περίπτωση η ροζ σημαία ΜΟΝΟ ΠΡΟΣΒΟΛΗ για το εθνικό μας σύμβολο δεν είναι.