Τα μεγέθη όχι μόνο δεν έχουν ανακάμψει μετά το υποτιθέμενο «τέλος των μνημονίων» το 2018, αλλά βαδίζουν από το κακό στο χειρότερο. Από τη μια οι συλλογικές διαπραγματεύσεις κρατιούνται συνειδητά στον πάγο και από την άλλη ο εντελώς ανεπαρκής κατώτατος μισθός των 830 ευρώ (705 καθαρά) αφορά μόνο μια μερίδα του ενεργού πληθυσμού, με τους υπόλοιπους να φυτοζωούν ως «φτωχοί εργαζόμενοι» (working poor) σε έναν λαβύρινθο προσωρινής, μερικής ή μαύρης απασχόλησης.

Δεν χρειάζονται οι αναλύσεις της ΙΝΕ/ΓΣΕΕ. Αρκεί το τραγικό τέλος του 31χρονου αστυνομικού που έκανε και τον οικοδόμο για να ζήσει -ένα άγος για το σύνολο του μεταμνημονιακού πολιτικού συστήματος.

Ομως το πρόβλημα της μειωμένης αγοραστικής δύναμης και της αναξιοπρεπούς διαβίωσης της κοινωνικής πλειοψηφίας δεν πλήττει μόνο τη «βαλκανοποιημένη» Ελλάδα. Μολύνει και αναπτυγμένες χώρες, όπως η Γαλλία του Μακρόν, όπου ο κατώτατος μικτός μισθός των 21.203 ευρώ ετησίως (1.766 ευρώ σε 12μηνη βάση ή 1.514 σε 14μηνη) θεωρείται «ανεπαρκής για να εγγυηθεί στους εργαζομένους μια αξιοπρεπή διαβίωση». Η διαπίστωση δεν ανήκει στην κομμουνιστική CGT ούτε στην «Ανυπότακτη Γαλλία», αλλά στον βιομηχανικό κολοσσό ελαστικών της Michelin, που αποφάσισε να υποκαταστήσει το κοινωνικό κράτος.

Η διοίκηση της εταιρίας ανακοίνωσε ότι κατά τις οδηγίες του ΟΗΕ (!) καθιερώνει τον δικό της «αξιοπρεπή μισθό» ως «βάση οικουμενικής κοινωνικής προστασίας» για τους 132.000 εργαζομένους της ανά τον κόσμο. Οι διαβιούντες στην έδρα της στο Κλερμόν-Φεράν θα λαμβάνουν 25.356 ευρώ ετησίως (2.113 το μήνα) ενώ στο ακριβότερο Παρίσι κανένας εργαζόμενος της εταιρίας δεν θα αμείβεται με λιγότερο από 39.638 ευρώ τον χρόνο (3.300 μικτά το μήνα). Κατά τον εκπρόσωπο της Michelin, Φλοράν Μενεγκό, ο αξιοπρεπής μισθός θα πρέπει να εξασφαλίζει σε μια τετραμελή οικογένεια στέγη, τροφή, ένδυση, μεταφορές, παιδεία και υγειονομική περίθαλψη, αλλά και περιθώριο για αποταμίευση και αγορά καταναλωτικών αγαθών. Δεν είναι μανιφέστο σοσιαλισμού, αλλά η φωνή λογικής μιας πραγματικά εθνικής, αστικής τάξης…