Την περασμένη εβδομάδα αποκαλύφθηκε η ύπαρξη μίας συμμορίας διαφόρων δημοσίων υπαλλήλων της Δημοτικής Αστυνομίας του Δήμου Αθηναίων, της Διεύθυνσης Δόμησης, της Υπηρεσίας Νεότερων Μνημείων, υπαλλήλων της Διεύθυνσης Υγειονομικού Ελέγχου και υπαλλήλων της Περιφέρειας που εκβίαζαν καταστηματάρχες, αφού προηγουμένως τους είχαν στοχοποιήσει για ελέγχους ώστε να υπάρχουν παραβάσεις.

Πέραν της ανάγκης παραδειγματικής τιμωρίας των διεφθαρμένων δημόσιων υπαλλήλων, προκύπτει και μια άλλη ανάγκη. Η κυβέρνηση να επανεξετάσει τις εξουσίες που έχει εκχωρήσει σε περιφέρειες, δήμους και οργανισμούς. Κάθε κρατικός οργανισμός μπορεί να μετατραπεί σε μηχανισμό δωροδοκίας. Και κάθε ελεγκτικός μηχανισμός μπορεί να συνεργαστεί με αυτούς που υποτίθεται ότι ελέγχει.

Οταν ο Έλληνας τιμωρείται όχι μόνο από την κεντρική εξουσία αλλά από τους μικρούς περιφερειακούς δικτατορίσκους, όπως οι δήμοι και οι περιφέρειες, παύει να είναι πολίτης και γίνεται υπήκοος. Οι μικροί δυνάστες θέλουν όλο και περισσότερη εξουσία και τα οφέλη που αποκομίζουν από αυτή. Νόμιμα, παράνομα, δεν παίζει ρόλο. Αλλωστε ο καταστηματάρχης, που τελικά θα εκβιαστεί, έχει χάσει πριν απ’ τα χρήματα την αξιοπρέπειά του. Τη μέρα που στο μαγαζί του θα έρθουν από δίπλα και θα πουν «έρχονται» και αυτός δουλικά θα τους συνοδεύει την ώρα που μεγαλοπρεπείς θα κάνουν τον έλεγχο.

Τι μπορεί να γίνει; Η κυβέρνηση να εξετάσει σε ποιους έχει εκχωρήσει εξουσίες και πώς τις χρησιμοποιούν. Τι συμβαίνει όταν ο πεζός κάνει σλάλομ στο Κολωνάκι και στην Ιπποκράτους και κατεβαίνει στον δρόμο επειδή το μαγαζί έχει αφήσει σκάρτο μισό μέτρο πεζοδρόμιο. Είναι ανίκανοι; Φοβούνται; Τα έχουν «βρει»; Η υπόθεση που τώρα αποκαλύφθηκε επιτρέπει να πιστεύουμε και το τρίτο.

Αντίθετα, η ιστορία του καταυλισμού των Ρομά στο Νομισματοκοπείο στο Χαλάνδρι δεν αφήνει περιθώρια προβληματισμών. Η περιοχή τούς ανήκει και αντί των συνόρων που έχουν τα κράτη, ορίζεται από ένα βουναλάκι σκουπίδια, που δεν προσπάθησα να περάσω για να δω αν μπορεί να φτάσει κάποιος στη Μεσογείων. Αλλωστε οι Ρομά τυγχάνουν διαφόρων προνομίων.

Για παράδειγμα, να πληρώνουν μόνο όταν θέλουν τη βενζίνη. Την περασμένη εβδομάδα, στα Διαβατά Θεσσαλονίκης, Ρομά πήρε παραμάζωμα τον υπάλληλο ενός πρατηρίου όπου είχε βάλει βενζίνη, αλλά αναιδώς θέλησε να πληρωθεί. Ευτυχώς, ο υπάλληλος μόνο τραυματίστηκε στο κεφάλι και τα χέρια. Αφού, αν τύχαινε να συμβεί κάτι σοβαρότερο, δεν νομίζω ότι θα υπήρχαν διαδηλώσεις με πανό «Οι ζωές των βενζινάδων μετράνε».

Ο τουρισμός του φθηνού… αεροπορικού εισιτηρίου

Εχω μια παρέα φίλων που έχει βρει αυτό το σύστημα για να κάνει τουρισμό. Κλείνει αεροπορικά εισιτήρια του Σαββατοκύριακου μέχρι και πριν από ένα εξάμηνο. Τα κλείνει σε τιμές μέχρι ένα κατοστάρικο για τα κοντινά ευρωπαϊκά ταξίδια. Οταν φτάσει η ημερομηνία, κλείνει φτηνό δωμάτιο με Airbnb και πετάει. Αν έχει τύχει κάτι και δεν μπορούν να πετάξουν, το έξοδο ήταν το εισιτήριο. Δηλαδή κάτω από κατοστάρικο. Με το σύστημα αυτό κάνουν γύρω στα 20 ταξίδια τον χρόνο.

Το γράφω για να γίνει αντιληπτό ότι ο τουρισμός του σλίπινγκ μπαγκ και της φέτας καρπουζιού στην παραλία έχει γίνει τουρισμός του φτηνού αεροπορικού εισιτηρίου και του Airbnb. Το Magic Bus, το πουλμανάκι που ξεκινούσε από τον Βορρά για να καταλήξει στα μέρη μας, της δεκαετίας του ’70, αντικαταστάθηκε από τις αεροπορικές γραμμές που στην πτήση πληρώνεις μέχρι και τον καφέ και το βάρος των αποσκευών έχει κατέβει στα οκτώ κιλά. Οι σπηλιές στα Μάταλα έγιναν διαμερισματάκια στο Κουκάκι. Οι χώρες που πριν από 50 χρόνια είχαν δει τις παραλίες τους να καταλαμβάνονται από τις σκηνές του ελευθέρου κάμπινγκ βλέπουν τις πόλεις τους να έχουν αλωθεί από τους τουρίστες του Airbnb του Σαββατοκύριακου. Και το σύνθημα «ναι στον τουρισμό, αλλά στον ποιοτικό τουρισμό» άρχισε να ξανακούγεται.

ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΤΟΥ… ΛΑΟΥ

Οσοι δεν το ξέρετε ή δεν το θυμάστε, το Pony ήταν ένα αυτοκίνητο που κατασκευαζόταν στην Ελλάδα από τη NAMCO, με μηχανή του Citroen 2CV. Τη δεκαετία του ΄70 αποτέλεσε το VW της Ελλάδας. Το αυτοκίνητο του λαού, που κάποιος μπορούσε να αγοράσει χωρίς να χρειαστεί να δώσει τα λεφτά που έκανε ένα τριάρι. Στις αρχές της δεκαετία του ΄80 η παραγωγή των Pony σταμάτησε. Κατά καιρούς ανακοινώνεται ότι θα συνεχιστεί, αλλά οι ανακοινώσεις έχουν μείνει στα χαρτιά.

Το θέμα όμως δεν είναι γιατί σταμάτησε η παραγωγή ή για την αυτοκινητοβιομηχανία στην Ευρώπη, αλλά στην ανάγκη για ένα φτηνό αυτοκίνητο. Τα τελευταία χρόνια καμία εταιρία δεν ασχολήθηκε με την κατασκευή ενός πραγματικά φτηνού αυτοκινήτου. Ενός αυτοκινήτου που θα έχει τους μηχανισμούς ασφαλείας που η νομοθεσία επιβάλλει, αλλά τίποτα περιττό. Από τους καθρέφτες μέχρι το εσωτερικό φινίρισμα ένα μοντέλο που θα μπορεί να το αγοράσει ο μέσος καταναλωτής.

Από το Valiant μέχρι το 2CV, το αυθεντικό Fiat 500αράκι, τον σκαραβαίο και το τρίροδο Attica Dimitriadis, κάθε χώρα είχε ένα αυτοκίνητο του λαού. Τώρα έχει αυτοκίνητα φορτωμένα με αξεσουάρ που ο καταναλωτής τα πληρώνει αλλά δεν τα χρειάζεται.