Οπου υπήρχαν επιτροπές που τα έκριναν. Σε περίπτωση που κάποιο προϊόν βραβευόταν έπαιρνε και μετάλλιο που μετά εμφανιζόταν στην ταμπέλα του προϊόντος, όπως στα μπουκάλια των κονιάκ. Κάτι ανάλογο με το «προμηθευτές της βασιλικής αυλής».

Υπήρξαν ιστορικές διεθνείς εκθέσεις. Του Λονδίνου το 1862, του 1900 στο Παρίσι, που συνδυάστηκε με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ενώ η τελευταία μεγάλη έκθεση ήταν του Μοντρεάλ, το 1962. Μέχρι τα μέσα του 20^ού αιώνα οι εκθέσεις ήταν τόσο σημαντικές που η UEFA διοργάνωνε Κύπελλο Εκθέσεων.

Αυτά όμως ανήκουν στο παρελθόν. Στην εποχή του Ιντερνετ, οι εκθέσεις, αν υπάρχουν, δεν είναι γενικές, αλλά για συγκεκριμένα προϊόντα, όπως για Hi Fi, αυτοκίνητα ή βιβλία. Και αυτές, όσο αντέξουν.

Στην Ελλάδα υπάρχει η Διεθνής Εκθεση Θεσσαλονίκης. Οχι σαν έκθεση πρωτοποριακών προϊόντων, που στην εποχή μας είναι αδύνατον, αλλά σαν μέσο διεθνών σχέσεων (στην εφετινή η χώρα που προβάλλεται είναι η Γερμανία) και σαν χώρος που παραδοσιακά ο πρωθυπουργός ανακοινώνει το πρόγραμμα της επόμενης χρονιάς. Ετσι η ΔΕΘ είναι η τελευταία ευκαιρία για όποιον είναι κάποιος να εμφανιστεί. Οποιος δεν προσκλήθηκε στο Delphi Forum ή δεν τον κάλεσαν στο Προεδρικό Μέγαρο για τη Γιορτή της Δημοκρατίας έχει μια τελευταία ευκαιρία να πάει στη ΔΕΘ και μετά να μπορεί να πει «βρεθήκαμε με τον Κυριάκο».

Αν η ΔΕΘ δεν στοιχίζει τίποτα τρελά λεφτά, είμαι υπέρ στο να διοργανώνεται. Είναι από τα ελάχιστα παραδοσιακά πολιτικά γεγονότα. Σε μια εποχή που η ευαίσθητη αριστερά θέλει τις παραδόσεις να παύουν να υπάρχουν και η ιστορία να ξεκινάει τη μέρα που γεννήθηκαν, οι παραδόσεις έχουν μεγαλύτερη αξία. Οι παραδόσεις όμως διατηρούνται από το βάρος που τους προσδίδεται. Από το βάρος δηλαδή της ομιλίας του πρωθυπουργού. Το οποίο, μετά τις ευρωεκλογές, έχει αποκτήσει μεγαλύτερη σημασία.

Οι ευρωεκλογές έδειξαν ότι ο μεγαλύτερος αντίπαλος ενός πολιτικού μπορεί να γίνει ο ίδιος του ο εαυτός. Οτι με ανύπαρκτη την αντιπολίτευση μια κυβέρνηση μπορεί να περάσει κρίση επειδή έχει πέσει στο θανάσιμο αμάρτημα της ομφαλοσκόπησης. Η ΔΕΘ είναι μια ευκαιρία για τον Κυριάκο Μητσοτάκη να επικοινωνήσει στον κόσμο ποια θα είναι η πολιτική της κυβέρνησής του τον επόμενο χρόνο. Να δείξει σαφώς τον δρόμο. Και υπάρχει καλός δρόμος αν δεν ξέρεις πού θέλεις να πας.

Ο «Γιαχβέ του Σουνίου» και ο Παππάς… προφήτης

Πάντα υπήρχε η υποψία ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα επανέλθει σαν θεότητα. Κανένας όμως δεν μπορούσε να υποθέσει ότι θα είναι ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης. Και ο Νίκος Παππάς ο τελευταίος των προφητών.

«Δεν χρειάζεται να χρησιμοποιείται το όνομά του επί ματαίω. Ούτε αυτών που γυρνοφέρνουν την πολιτικοδημοσιογραφική Ιερουσαλήμ υποστηρίζοντας ότι διαμεσολαβούν τη σκέψη του», είπε ο Νίκος Παππάς στην εκπομπή του Χασαπόπουλου και της Βούλγαρη στο Mega. Φέρνοντας τη σύγκρουση σε θεολογικό επίπεδο, με τη Ν.Δ. να έχει τον «Βούδα της Ραφήνας», ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει τον «Γιαχβέ του Σουνίου».

Το ποιοι είναι οι ψευδοπροφήτες που ισχυρίζονται ότι μιλάνε εκ μέρους του Αλέξη Τσίπρα, ο Παππάς το άφησε αδιευκρίνιστο. Σαφές είναι ότι μέχρι να μιλήσει ο Γιαχβέ του Σουνίου αφεντικό στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ο Παύλος Πολάκης.

Ο Στέφανος Κασσελάκης για να εξευμενίσει τον Πολάκη τον επανέφερε στην κοινοβουλευτική ομάδα και για να τον ταπεινώσει είπε «δεν είμαι κανένα παιδάκι για να με διαγράφουν χωρίς ενημέρωση και να με επαναφέρουν με μια ενημέρωση του Νίκου Παππά». Κανονικά τον Παύλο Πολάκη δεν τον επαναφέρουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Τους επαναφέρει. Οσο και να του είναι δύσκολο, σύντομα θα το καταλάβει και ο Στέφανος Κασσελάκης.

ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ

 «Ομορφή μ’ Αθήνα, πού ‘ναι τα χρόνια εκείνα, πού ‘ναι τα χρόνια εκείνα τα παλιά. Λες και σ’ είχαν άχτι και σε κάναν στάχτη σαν γριά μ’ αχτένιστα μαλλιά.

Πού ‘ναι τα χρόνια που ξηγιόμαστε αλάνικα και που σέρναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα». Το εντυπωσιακό δεν είναι ο σπαρακτικός πόνος του στιχουργού Αιμίλιου Σαββίδη. Είναι ότι το τραγούδησε ο Νίκος Γούναρης το 1946. Δείχνοντας ότι η αγορά της νοσταλγίας είναι πάντοτε μεγάλη. Για ένα παρελθόν που όσο απομακρύνεται γίνεται ακόμα πιο θελκτικό. Οπως το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα που η επέτειος της ίδρυσής του εορτάστηκε στις 3 Σεπτεμβρίου στο Ζάππειο.

Οπως στο ποδόσφαιρο ο καλύτερος παίκτης είναι αυτός που δεν παίζει, στην πολιτική ο καλύτερος πολιτικός είναι αυτός που δεν είναι πια κοντά μας. Οπως με κάθε αναβίωση χρειάζεται να περάσουν μερικές δεκαετίες μέχρι να ξεχαστούν τα άσχημα και να μείνουν τα καλά για αυτούς που τα έζησαν στη νεαρή τους ηλικία. Από τους διεκδικητές της προεδρίας του ΠΑΣΟΚ εκείνος που ταιριάζει στις δύο τετραετίες του Ανδρέα είναι ο Νίκος Ανδρουλάκης. Είναι όμως αρκετό; Αμφιβάλλω. Με την απόσταση μερικών δεκαετιών το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα μοιάζει ελκυστικό. Στις συνθήκες του σήμερα όμως υπάρχει όσο η Αθήνα που σέρναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα.