Η συγκίνηση που προκαλούν αυτές οι σκηνές είναι δεδομένη. Ποιος δεν είναι έτοιμος να βουρκώσει με τις εικόνες των φορτωμένων με στρώματα αυτοκινήτων που ξεχειλίζουν από τη χαρά των ανθρώπων που επιστρέφουν στα έστω και βομβαρδισμένα σπίτια τους;

Oμως, το τελευταίο πράγμα που χωράει η διεθνής διπλωματική-στρατιωτική σκακιέρα υπό τέτοιες πολεμικές συνθήκες είναι το συναίσθημα. Το γεγονός ότι η Χεζμπολάχ έδειξε από νωρίς τη διάθεσή της για συμφωνία επί του σχεδίου εκεχειρίας σημαίνει ότι παραδέχεται πως δεν είναι αυτή που ήταν. Την πτώση της επιβεβαιώνει και η ίδια η βερμπαλιστική ρητορική του Νετανιάχου: «Αυτή δεν είναι πλέον η ίδια Χεζμπολάχ. Τη γυρίσαμε δεκαετίες πίσω», είπε πριν από λίγες ημέρες μιλώντας για λογαριασμό της μιλιταριστικής και ακροδεξιάς εκδοχής του Ισραήλ.

Η ιστορία της παγκόσμιας τρομοκρατίας καταδεικνύει ότι οι ηττημένες και αποδυναμωμένες εξεγερμένες ομάδες και οργανώσεις είναι αδύνατον να εξαλειφθούν πλήρως. Η Χεζμπολάχ δεν αποτελεί εξαίρεση. Το 2006 βγήκε με αυτοπεποίθηση από τη μάχη με το Ισραήλ, εξοπλίστηκε με ρουκέτες και πυραύλους, μπήκε στο Κοινοβούλιο του Λιβάνου, εξελίχθηκε σε υπολογίσιμο παίκτη στον εμφύλιο πόλεμο της Συρίας, όπου οι δυνάμεις της στήριξαν τον πολιορκημένο δικτάτορα Μπασάρ αλ Aσαντ. Εκεί, χιλιάδες ένοπλοί της εκπαιδεύτηκαν σε συμβατικές και μη στρατιωτικές επιχειρήσεις δίπλα σε αδίστακτους Ρώσους μισθοφόρους και δυνάμεις των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης. Τώρα, όμως, έχει χάσει τη μάχη. Είναι έτσι, όμως;

Το Ισραήλ έχει αποδεκατίσει την ίδια τη Χεζμπολάχ, αλλά όχι αυτό που τη γέννησε. Την πίστη για την παγκόσμια κυριαρχία του Ισλάμ και την αφοσίωση των φανατικών στρατολογημένων στον «θάνατο των απίστων». Οι φόβοι για νέες στρατολογήσεις και ανασύνταξη των ταγμάτων θανάτου είναι υπαρκτοί. Και ας μην ξεχνάμε, Αμερικανός διπλωμάτης (Richard Haass) έχει πει το εξής: «Τα πράγματα συνήθως χειροτερεύουν όχι πριν βελτιωθούν, αλλά πριν γίνουν ακόμη χειρότερα».