Αυτό το δημοφιλές ενσταντανέ δεν είναι τίποτε περισσότερο από συμπύκνωση του φαινομένου της «Σιωπηρής Παραίτησης» (quiet quitting), όπως το έχουν καταχωρίσει οι «New York Times», η «Wall Street Journal» και άλλα ΜΜΕ της Αμερικής ένα από τα εργασιακά σύνδρομα της νέας γενιάς, στον δυτικό κυρίως κόσμο: «Εφόσον ο εργοδότης μού φορτώνει πολλά, πληρώνοντάς με λίγο και για πολλές ώρες, θα κάνω όσα και όπως μπορώ», είναι το νόημα αυτής της στάσης ζωής.

Σύμφωνα με τη διεθνή εταιρία μελετών προσωπικού και ανθρώπινων πόρων Hays, ακόμη και στην Ισπανία, μία χώρα που έχει ανακάμψει από την ευρω-κρίση και στην οποία ο κατώτατος μισθός αυξήθηκε στα 1.082 ευρώ μικτά από 1ης/1/2023, το φαινόμενο έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις. Το 61% των Ισπανών λέει ότι νιώθει έλλειψη κινήτρων στη δουλειά του και το 45% υποφέρει από σύνδρομο εργασιακής εξάντλησης (burnout).

Tην ίδια στιγμή, οι επιχειρήσεις κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου, θεωρώντας σε ποσοστό 78% ότι παρέχουν επαρκή κίνητρα στο προσωπικό τους. Δείχνουν να αγνοούν ότι μέσα στο 2022 η αίσθηση έλλειψης κινήτρου και η εργασιακή υπερκόπωση αυξήθηκαν αντίστοιχα κατά 14% και 7% σε εθνικό επίπεδο. Ούτε η υψηλή ανεργία του 13% πείθει τους Ισπανούς εργαζομένους να βάλουν κάτω το κεφάλι και να συμβιβαστούν με την κατάσταση.

Τουναντίον, το 65% τόνισε ότι μια καλή αύξηση θα του αναπτέρωνε το εργασιακό κίνητρο, με αισθητά λιγότερους να αρκούνται μόνο σε ανέξοδους εργοδοτικούς επαίνους (35%) ή σε πιο ευέλικτα ωράρια (24%). «Δει δη χρημάτων, ω άνδρες Ιβηρες (και όχι μόνον…)», όπως θα έλεγε ο Δημοσθένης, αν τον έβγαζε ο δρόμος του στην Εσπερία.