Με εξαίρεση κάποια αρρωστημένα μυαλά, δεν υπάρχει Έλληνας που να μη συγκλονίστηκε από την ανείπωτη τραγωδία που έπληξε την Τουρκία. Ως υπερδύναμη της ήπιας ανθρωπιστικής ισχύος, την οποία «πρόβαλλε» σε πολλά μέτωπα τις τελευταίες δεκαετίες (Σομαλία, Αφγανιστάν, Αμπχαζία, πρώην Γιουγκοσλαβία, στο σεισμό της Τουρκίας το 1999 κ.λπ.), η Ελλάδα κέρδισε τώρα τις καρδιές εκατομμυρίων Τούρκων γκρεμίζοντας τα αρρωστημένα στερεότυπα που έχτισε κλιμακωτά μετά την επιχείρηση στον Εβρο η προπαγάνδα του ισλαμο-στρατοκεμαλικού καθεστώτος.
Ωστόσο, αν εφησυχάσουμε πιστεύοντας ότι η κατάσταση αυτή θα είναι μόνιμη, κινδυνεύουμε να εκπλαγούμε δυσάρεστα. Είναι γεγονός ότι η αλλαγή διάθεσης του τουρκικού λαού θα μας επιτρέψει μια ανάσα, δεδομένου ότι η Τουρκία έχει ανάγκη τη διεθνή βοήθεια και θα διανύσει περίοδο εσωστρέφειας. Ας μην αυταπατόμαστε όμως ότι πρόκειται να αλλάξει δομικά η επεκτατική πολιτική της στο Αιγαίο και στην Κύπρο. Αλλωστε, ακόμη και αυτές τις τραγικές ώρες, το τουρκικό κράτος δείχνει τα όριά του με ενέργειες που προκαλούν οργή και προβληματισμό. Δεν θα σταθούμε μόνο στην αποδοχή της κυπριακής ανθρωπιστικής βοήθειας, με ταυτόχρονη όμως άρνηση του διασωστικού κλιμακίου από την Κύπρο. Το ίδιο έκαναν οι Τούρκοι στη Βόρεια Συρία, αρνούμενοι -διά των τοπικών ανδρεικέλων τους- τη διέλευση ανθρωπιστικής βοήθειας από τις κουρδικές επαρχίες της Ροτζάβα στα τουρκοκρατούμενα εδάφη του Αφρίν και στο πέρασμα ανάμεσα στη Μανμπίτζ και την Τζαραμπλούς. Σημειωτέον επίσης ότι τη δεύτερη μέρα της καταστροφής ο τουρκικός στρατός βομβάρδισε θέσεις του YPG στη… σεισμόπληκτη Βόρεια Συρία, σε πείσμα κάθε λογικής. Ας προσπαθήσουμε πάντως να δούμε την αισιόδοξη πλευρά των πραγμάτων. Το Σάββατο, για πρώτη φορά ύστερα από 30 χρόνια, η Τουρκία δέχθηκε να ανοίξει τα σύνορα με την Αρμενία στο πέρασμα της γέφυρας Μαργκαρά, για να αφήσει να περάσουν φορτηγά με διασώστες και ανθρωπιστική βοήθεια που κατευθύνονται στη σεισμόπληκτη επαρχία Αντιγιαμάν. Μια περιοχή με μεγάλο αρμενικό πληθυσμό πριν από το 1915…