Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει να παρουσιάσει τεράστιο έργο που είναι ευθέως ανάλογο με το σύνθημά της: «Το υποσχεθήκαμε. Το κάναμε». Η πλειονότητα των υπουργείων δουλεύει με ασυνήθιστους ρυθμούς για την κυβερνητική πραγματικότητα, όπως την ξέραμε. Το πολιτικό κόστος -ειδικότερα στην εγγύτητα της εκλογικής αναμέτρησης- μοιάζει να μην αφορά στους περισσότερους επικεφαλής. Αυτό είναι μέγα επίτευγμα. Με γνώμονα τις εξαγγελίες που έκαναν στις προγραμματικές δηλώσεις -Ιούλιος 2019 -τόσο σε έργο νομοθετικού εκσυγχρονισμού και επίλυση δυσεπίλυτων καταστάσεων όσο και σε αποτελεσματικότητα – ώστε παρά τα απροσδόκητα εμπόδια, επιτυγχάνουν το μέγιστο των όσων είχαν υποσχεθεί. Αν υπολείπεται ένα μικρό τμήμα, τουλάχιστον είναι δρομολογημένο. Είναι σπάνιο επίτευγμα για τους απολογισμούς προηγούμενων κυβερνήσεων. Και όποιες αρρυθμίες παρουσιάστηκαν, σε ελάχιστα υπουργεία, στη συνέχεια, με στοχαστικές προσαρμογές, έγιναν διορθώσεις ή ικανοποιητικές διευθετήσεις. Το γενικό πρόσημο στη διακυβέρνηση Μητσοτάκη είναι απολύτως θετικό.
Ο Τσίπρας και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν απολογήθηκαν για τα τεσσεράμισι χρόνια της διακυβέρνησής τους. Ηταν τόσο εγκληματικά τα λάθη στην οικονομία, τόσο ανεδαφικός και άτσαλος ο χειρισμός των ευρωπαϊκών θεμάτων και εν γένει της εξωτερικής πολιτικής, τόσα τα πολιτικά σκάνδαλα στα οποία πρωταγωνίστησαν, που είναι σχεδόν κατανοητό ότι δυσκολεύονται να ζητήσουν συγγνώμη από τους πολίτες που εξαπάτησαν, εκδικήθηκαν ιδεολογικά καθιστώντας τους πένητες και ταλαιπώρησαν. Ταιριάζει στον Τσίπρα αυτό που λέει ο λαός: «Τι να σου πρωτοθυμηθώ, κρεμμυδάκι μου, και να μην κλάψω».
Αν, τουλάχιστον, ο Τσίπρας είχε εξισορροπήσει την αβελτηρία, ανικανότητα, αναποτελεσματικότητα και διαφθορά της διακυβέρνησής του με κοινοβουλευτικό έργο ως αξιωματική αντιπολίτευση, θα μπορούσε να προβάλει ότι διδάχθηκε από τα λάθη του τα μεγάλα: Αρνηση στην Covid. Αρνηση στους εξοπλισμούς. Αρνηση στα επιδόματα. Αρνηση στις αυξήσεις μισθών και συντάξεων. Και το «κερασάκι»; Αρνηση στον αποκλεισμό Κασιδιάρη από τη Βουλή. Επομένως, ποιο έργο θεσμικής αντιπολίτευσης έχει να επιδείξει, αυτή την τετραετία, για να ζητήσει την επαναφορά του στην εξουσία; Υβρεις, υπονοούμενα, απειλές, χυδαιότητες και αναπαλαίωση του Προγράμματος «Θεσσαλονίκη 2014». Και τότε ακοστολόγητο και σήμερα επίσης.
Οπως γράφει ο καθηγητής Σκοτ Λούκας, «οι πολιτικοί, ακόμη και οι ικανότεροι, όταν αποδέχονται κυβερνητικές θέσεις τις οποίες δεν γνωρίζουν -δεν έχουν περάσει καν έξω από το κτίριο που τις στεγάζει- θα πρέπει να το σκέφτονται διπλά. Η ζημιά που θα προκληθεί είναι δύσκολα διαχειρίσιμη». «Ο αλεξιπτωτιστής», έλεγε ο ευπατρίδης Ευάγγελος Αβέρωφ, «χρειάζεται θάρρος, εντιμότητα και αυτοκριτική. Ο τρόπος που πατά στη γη είναι ζήτημα εμπειρίας. Η αποτελεσματικότητα να εκτελέσει την αποστολή του, για την οποία έκανε το πήδημα, είναι ζήτημα ήθους, γνώσης και αποφασιστικότητας. Χωρίς αυτά, το θάρρος διολισθαίνει σε θράσος, προοίμιο καταστροφής». Τα τεσσεράμισι χρόνια της διακυβέρνησης Τσίπρα αποτελούν το τέλειο παράδειγμα.
Ροή Ειδήσεων 
