Κάτι ανάλογο συμβαίνει στη Γερμανία, όπου Χριστιανοδημοκράτες και AfD έχουν συνολικά γύρω στο 50%. Το είδαμε και πέρσι στην Ελλάδα, με τη Ν.Δ. και τις εκ δεξιών παρατάξεις να «γράφουν» 54%, όσα «ταυτοτικά» κι αν τους χωρίζουν.

Το φαινόμενο αποτέλεσε αντικείμενο αφιερώματος της πορτογαλικής εφημερίδας «Publico», που προσπάθησε να ιχνηλατήσει γιατί η Δεξιά και η Ακροδεξιά εμφανίζουν τόση απήχηση στη νεολαία. Το μήνυμα των φιλελεύθερων και των ακροδεξιών περνάει πολύ ευκολότερα στα social media, εν αντιθέσει με τους αριστερούς, που τα μασάνε, μπερδεύονται και δεν πείθουν.

Ισως επειδή συν-εφάρμοσαν επί Κόστα τις πολιτικές κατ’ ουσίαν των αντιπάλων τους, ελαφρώς πιο στρογγυλεμένες, χάνοντας ταυτόχρονα το «ηθικό πλεονέκτημα» με τη σωρεία σκανδάλων που βάρυναν τους Σοσιαλιστές.

Για την ψυχολόγο Μαργκαρίτα Γκασπάρ ντε Μάτος, η τάση των νέων προς τα Δεξιά είναι δείγμα αποδιάρθρωσης της κοινωνικής συνοχής προς όφελος ενός αυξανόμενου ατομικισμού. «Είναι μια γενιά ατομιστική, για να μην πω ατομίστρια», εξήγησε η Ντε Μάτος.

Εχουν γαντζωθεί στην τεχνολογία, που τρώει όλο τους το χρόνο. Ανησυχούν μεν για το μέλλον αλλά δεν επεξεργάζονται σχέδια για να αλλάξουν τα πράγματα. Δεν μετασχηματίζουν την ανησυχία τους σε δράση. Σε πολιτικό επίπεδο, ακούνε περισσότερο τα κόμματα που μιλάνε για συγκεκριμένα προβλήματα της καθημερινότητας προτείνοντας ρεαλιστικές λύσεις. Σε γενικές γραμμές τους συγκινούν τα περιβαλλοντικά προβλήματα και η προστασία των πιο ευάλωτων.

Οι Πορτογάλοι νέοι έχουν παρόμοια υψηλή ανεργία και τάση μετανάστευσης με τους Νοτιοευρωπαίους συνομηλίκους τους. Δεν έζησαν την Ευρωπαϊκή Ενωση στην ακμή της, ούτε τα αγαθά του κοινωνικού κράτους. Σχεδόν οι μισοί πάσχουν από «λανθάνουσα κατάθλιψη», την οποία εκμεταλλεύεται επιδέξια το Chega μιλώντας τη γλώσσα τους στον virtual κόσμο και δηλώνοντας «παρών» στα στέκια των μαζώξεών τους.