Τηρουμένων των αναλογιών, είναι σαν να εισβάλλουν οι Κουβανοί στο Μαϊάμι για να εκδικηθούν την απόβαση στον Κόλπο των Χοίρων εξήντα χρόνια μετά. Το κλειδί για την κατανόηση της στάσης της Χαμάς βρίσκεται αφενός στην Τεχεράνη και αφετέρου στη Σαουδική Αραβία. Από την πρώτη στιγμή οι Ισραηλινοί και ο κόσμος όλος υπέδειξαν το Ιράν ως ενορχηστρωτή του παλαιστινιακού blitzkrieg.

Αλήθεια ή ψέματα έχει ελάχιστη σημασία, εφόσον Τεχεράνη-Τελ Αβίβ δεν μετακινούνται χιλιοστό από το δόγμα της αλληλοεξόντωσης. Αν κάτι άλλαξε ουσιωδώς στην εξίσωση είναι ότι Ιράν και Σαουδική Αραβία αποκατέστησαν προσφάτως τις σχέσεις τους ερήμην των ΗΠΑ, με αποκλειστικά κινεζική μεσολάβηση. Και μάλιστα τη στιγμή που οι προσπάθειες των Αμερικανών να προσελκύσουν τη (θεματοφύλακα των ιερών ισλαμικών τόπων) Σαουδική Αραβία στις «Συμφωνίες του Αβραάμ» έχουν κολλήσει άσχημα, όπως μεταδίδουν αμερικανικά ΜΜΕ.

Χωρίς το Ριάντ, δηλαδή την υπερδύναμη του σουνιτικού Ισλάμ, η made in USA εξομάλυνση των σχέσεων του Ισραήλ με αραβικές χώρες όπως το Μαρόκο, το Μπαχρέιν, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Σουδάν καθίσταται «κουτσή» διαδικασία.

Το μεγάλο βήμα για τους Σαουδάραβες είναι δύσκολο, από τη στιγμή που προσκλήθηκαν για ένταξη στους BRICS μαζί με το Ιράν. Ακόμη κι αν η ελίτ του πετροβασιλείου το ολοκληρώσει, υπάρχει ο κίνδυνος οι αραβικές μάζες να το ακυρώσουν στην πράξη σε περίπτωση που η οργή του Ισραήλ ξεσπάσει με ποταμούς αίματος αμάχων Παλαιστινίων στη Γάζα και τη Δυτική Οχθη.

Η κατάσταση που διαμορφώνεται είναι προβληματική για τους Αμερικανούς. Ούτε όμως οι Κινέζοι έχουν συμφέρον από μια δομική αποσταθεροποίηση του Ισραήλ, από τη στιγμή που το λιμάνι της Χάιφα παίζει κομβικό ρόλο στον νέο δρόμο του μεταξιού (Belt and Road).

Σε τελική ανάλυση, το ψαλίδισμα του ισραηλινού γοήτρου και η αδυναμία των Αμερικανών να επιβάλουν την ατζέντα τους καθιστούν αντικειμενικά την Κίνα παίκτη στην περιοχή.