Προ ημερών, υποψήφια ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας αποφάσισε για να γίνει αρεστή; Να φανεί «αντικειμενική»; ’Η, από παλαιά κεκτημένη ταχύτητα; να προβεί σε αξιολόγηση του έργου της Εξεταστικής Επιτροπής για τα Τέμπη.

Ο οποιοσδήποτε μπορεί να πει όποια κουταμάρα του κατέβει στο κεφάλι. Αλλά υποψήφια μπορεί να σχολιάζει ότι «η επίδοση της Εξεταστικής δεν την έκανε χαρούμενη»; Η τραγωδία των Τεμπών είναι από εκείνα τα θέματα που ο χειρισμός τους -καλός ή κακός- δίνει… χαρά; Προ τριών ημερών η δήλωση για τα Τέμπη άλλης υποψηφίας, μας αποσβόλωσε: «Το κράτος όλο νοσεί. Τα παιδιά τα σκοτώσαμε όλοι και όλες μαζί. Αυτή είναι η γνώμη μου. Οπως και στο Μάτι τους κάψαμε όλοι και όλες μαζί. Αυτή είναι η γνώμη μου».

Περίμενε πέντε ολόκληρα χρόνια για να εκφράσει τη διπλή γνώμη της -από την 23^η Ιουλίου 2018 που κάηκαν 104 άνθρωποι στο Μάτι ως την τραγωδία στα Τέμπη, την 28η Φεβρουαρίου 2023- και να… πατσίσει τις τραγωδίες, χρεώνοντάς τες, σε όλους τους Ελληνες; Δεν υπάρχει σωτηρία…

Το  πολιτικό συμπέρασμα του μακαρίτη Πάγκαλου «τα φάγαμε όλοι μαζί» – στοίχησε στην Ελλάδα ως και Μνημόνια- το νιώσαμε στο πετσί μας. Στο κάτω κάτω, μας χρέωσε  δισεκατομμύρια αλλά όχι ζωές. Η γνώμη της υποψηφίας «κάψαμε όλοι μαζί τα παιδιά στο Μάτι και τα σκοτώσαμε όλοι μαζί και στα Τέμπη», είναι αποτρόπαιη. Οι υποψήφιες -ελπίζω να μην ακολουθήσουν κι άλλοι!- για την Ευρωβουλή, θεωρούν ότι οι τραγωδίες του σύγχρονου ελληνικού κράτους είναι θέματα «πιασάρικα», που φέρνουν ψηφαλάκια; Πιστεύουν ότι έτσι εξουδετερώνουν τις καταγγελίες της αντιπολίτευσης; Πόσο χαρούμενη την κάνουν, δεν διανοούνται.

Ανακύπτουν δύο θέματα: Στις δύο τραγωδίες που στοίχισαν το θάνατο δεκάδων πολιτών, η ευθύνη δεν γίνεται να είναι συλλογική. Ούτε και ευθύνη που μοιράζεται κάπως μετριάζεται. Οχι. Η ευθύνη αναλογεί στους ασυνείδητους και ανεύθυνους υπηρέτες του κράτους και στην εκάστοτε διοίκησή του, που δεν έχει κατορθώσει από συστάσεώς του, να επιβάλει την αυτοκάθαρσή του! Ητοι: Χρειάζεται κυβέρνηση που δεν θα υπολογίσει το πολιτικό κόστος της πλατείας Κλαυθμώνος, όπου οι δημόσιοι υπάλληλοι θα μαζεύονται για να κλαίνε τη χαμένη μονιμότητά τους. Ούτε να ενδιαφέρεται, αν συμφωνεί η αντιπολίτευση, που ποτέ δεν πρόκειται να συμφωνήσει, επειδή λαϊκίζει. Ούτε και να μετράει αν θα επανεκλεγεί στις επόμενες εκλογές. Τότε μόνον θα ελέγξει θεσμικά, από κορυφής έως ονύχων, γραφειοκράτες άχρηστους, δομές «τσιμενταρισμένες», γρανάζια συνδικαλιστικά, που αντί να κινούν αποτελεσματικά τη Δημόσια Διοίκηση, διαχρονικά, συστηματικά και ιδεολογικά την μπλοκάρουν…

Εν τω μεταξύ, ας διδάξει κάποιος αρμόδιος την υποψηφία ότι «κράτος που νοσεί» και δεν επιχειρείται με σχέδιο και πρόγραμμα, ως αντίδοτα, η ίασή του, έχει κακή πρόβλεψη για τη ζωή της Δημοκρατίας. Οσο αναβάλλεται η νοσηλεία του, κανένα δυστύχημα, στο παρόν ή στο μέλλον, δεν πρέπει να ξαφνιάζει. Ολα μένουν ανοικτά και αναμενόμενα…