Θα καθίσει δηλαδή στο ίδιο τραπέζι με τον Ν. Ανδρουλάκη και τον Γ. Βαρουφάκη -για τον Δ. Κουτσούμπα ούτε συζήτηση- για να συμφωνήσουν πώς θα συγκυβερνήσουν, σύμφωνα με το σενάριο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πρώτο κόμμα. Απίθανο σενάριο, αλλά έστω και έτσι αποτελεί ένα ωραίο αφήγημα για… αποδόμηση. Διότι βλέπετε, πριν τη συγκυβέρνηση να προηγηθούν κάποια βασικά πράγματα. Οπως να καταλήξουν τα συνεργαζόμενα κόμματα στα θέματα πάνω στα οποία θα αναζητηθεί σύγκλιση. Θα είναι η ΔΕΗ του Τσίπρα ή η «Κοινωνικοποίηση της δημόσιας υγείας-παιδείας-ενημέρωσης» του Βαρουφάκη;

Ακόμα και στην απίθανη περίπτωση να συμφωνήσουν σε κάποια, υπάρχει ένα άλλο πρόβλημα που είναι και το βασικότερο: Ο χρόνος της συμφωνίας. Θα είναι πριν ή μετά τις εκλογές; Εδώ είναι η μεγάλη παγίδα που επιχειρεί να στήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, την οποία βέβαια έχουν καταλάβει οι «συγκυβερνήτες» και δεν κάνουν τον κόπο καν να συζητήσουν.

Ακόμα και ο πρώην υπουργός του Γ. Βαρουφάκης απορρίπτει μετ’ επαίνων τη λογική «θα μιλήσουμε για όλα αυτά μετά τις κάλπες». Διότι αντιλαμβάνεται πως μετά τις κάλπες, το μόνο που θα ψάχνει ο Αλ. Τσίπρας θα είναι πολιτικά δεκανίκια. Το είπε άλλωστε ξεκάθαρα: «Το βάρος του προγράμματος, που θα αποτελεί σύνθεση και σύγκλιση προγραμματική, θα έχει να κάνει με το βάρος που θα δώσει ο ελληνικός λαός στα πολιτικά κόμματα». Δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποφασίζει και οι άλλοι θα ακολουθούν όσο… αντέξουν.

Οπως έγινε και στην πρώτη φορά Αριστερά με τους ΑΝ.ΕΛ. Και όταν εκείνη η τρομερή και φοβερή συμμαχία έφθασε στα όριά της, τι έκανε ο τότε πρωθυπουργός; Κατά μέτωπον επίθεση στην Κοινοβουλευτική Ομάδα των ΑΝ.ΕΛ, από την οποία πήρε ως λάφυρο τη «λευκή επιταγή των έξι προθύμων».

Εν κατακλείδι, ο ΣΥΡΙΖΑ στα 4,5 χρόνια που κυβέρνησε αποκάλυψε πολλά τόσο για τις ικανότητες διακυβέρνησης που έχει -όλοι θυμόμαστε το αποτέλεσμα της περήφανης διαπραγμάτευσης- όσο και για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τους συμμάχους του μέχρι τη στιγμή που θα πάψουν να του είναι χρήσιμοι.