Τις τελευταίες μέρες οι Συντηρητικοί του Σούνακ κατόρθωσαν να μειώσουν σε αξιοπρεπή επίπεδα τη διαφορά με τους Εργατικούς: 39%-24% από 42%-18% προ δεκαημέρου. Επίσης το κόμμα των σκληρών brexiters του Φάρατζ μένει τρίτο σε ασφαλή απόσταση (13%-16%).

Η βασικότερη εγγύηση σταθερότητας στο Νησί, την ώρα που γίνεται το έλα να δεις ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού, είναι η μετριοπάθεια του εν αναμονή πρωθυπουργού των Εργατικών, Κιρ Στάρμερ. Ενός κεντρώου ηγέτη, χωρίς διάθεση για ρήξεις αλλά μόνο για συμβιβασμούς, τόσο με τους Ευρωπαίους όσο και στο εσωτερικό. Βέβαια, τα αγκάθια της Ουκρανίας και της Γάζας θα τα βρει μπροστά του και θα δούμε πώς θα αντιμετωπίσει τη διχαστική επίδρασή τους στη βρετανική κοινωνία.

Το να αποτύχει ο Στάρμερ και να φουντώσει εκ νέου το ευρωσκεπτικιστικό ρεύμα είναι θέμα του μέλλοντος. Προσώρας τα βλέμματα στρέφονται στο ηφαίστειο της Γαλλίας και στο αμερικανικό Φαρ Ουέστ, με έναν πρόεδρο ετοιμόρροπο κι έναν διεκδικητή έτοιμο να κυβερνήσει σαν Ορμπαν ή και Ερντογάν -δικαστική αδεία, παρακαλούμε, των τηβέννων που ο ίδιος διόρισε. Εχουν να δουν πολλά τα μάτια μας στους επόμενους 4 μήνες.

Στη Βρετανία ο Σούνακ αναθάρρησε κάπως με τη μείωση της ψαλίδας, ο Στάρμερ ζητάει τη μεγαλύτερη δυνατή πλειοψηφία για να κυβερνήσει απερίσπαστος και κάποιοι το… ρίχνουν στην τρέλα.

Για να ανάψουν τα αίματα έστω και στο παρά 5’, ο λαϊκιστής βουλευτής των Τόρις, Τζέικομπ Ρις-Μογκ (παλιά καραβάνα με αιχμηρές απόψεις και ένθερμος οπαδός του Τραμπ) έταξε σε νέους ψηφοφόρους ότι θα «χτίσει ένα τείχος στη Μάγχη» ,ανάλογο με εκείνο του Τέξας. Whatever, που λένε και οι Αγγλοι.