Προσπάθησε να φύγει «με το κεφάλι ψηλά» και σαν «γενναίος». Aν το πέτυχε αυτό, θα το κρίνει η Ιστορία. Oμως, το ότι δεν έφυγε όπως θα ήθελε να φύγει, το καταλαβαίνει και ο τελευταίος θαμώνας επαρχιακού καφενείου.

Αποχώρησε μετά από 5 μεγάλες ήττες κι έχοντας χάσει -ως αντιπολίτευση- σχεδόν το 50% του ποσοστού που είχε πάρει το 2019. Ο Α. Τσίπρας πριν από 15 χρόνια πήρε ένα μικρό κόμμα του 4% και καβαλώντας το απρόσμενο και μη κανονικό κύμα των Mνημονίων το έφτασε στο 36%. Χρειάστηκε, βέβαια, τον Π. Καμμένο για να γίνει πρωθυπουργός -μόνος του δεν τα κατάφερε ποτέ-, αλλά το επίτευγμά του δεν ήταν μικρό. Αποχώρησε, δηλαδή, πριν φτάσει το κόμμα του κοντά στα ποσοστά που είχε όταν το παρέλαβε. Η τάση να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ του Α. Τσίπρα μικρό κόμμα είναι διαπιστωμένη εδώ και καιρό. Υπ’ αυτήν την έννοια, ο Α. Τσίπρας φέρθηκε έξυπνα. Ή μήπως απλώς πονηρά, δεδομένου ότι ποτέ δεν υπήρξε πολιτικά έξυπνος; Υπήρξε παμπόνηρος και μέγας τακτικιστής, αλλά πραγματικά έξυπνος δεν υπήρξε ποτέ.

Αν έφυγε οριστικά -στη δήλωσή του δεν μίλησε για παραίτηση, είπε «παραμερίζω», όπως και ότι θα είναι παρών και τώρα και μετά- ή αν έκανε έναν ακόμα οδυνηρό -είναι η αλήθεια- ελιγμό, κοντός ψαλμός αλληλούια. Ηδη ο Γκλέτσος μαζεύει υπογραφές για να μη φύγει και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τα δάκρυα τρέχουν ποτάμια. Μέχρι και δημοσιογράφος βρέθηκε που έγραψε για τη «Μεγάλη νίκη ενός ηττημένου»! Αν πρόκειται για τακτικισμό, είναι εξαιρετικά απλοϊκός: αφήνει τον ΣΥΡΙΖΑ με τον/τη νέο/νέα αρχηγό του να συντριβούν στις επικείμενες αυτοδιοικητικές εκλογές, στις οποίες θα υποστεί αναπόφευκτη νέα μεγάλη ήττα (είναι βέβαιο ότι το ΠΑΣΟΚ έχει μεγαλύτερα ερείσματα στην Αυτοδιοίκηση και θα είναι δεύτερο κόμμα). Αφήνει ίσως και τις επόμενες ευρωεκλογές, που υπάρχει μεγάλη πιθανότητα το ΠΑΣΟΚ να είναι δεύτερο, και μετά θα… ανταποκριθεί στις ικεσίες του όποιου ΣΥΡΙΖΑ έχει απομείνει ώστε να επιστρέψει και να κάνει το θαύμα του. Ο καιρός θα δείξει. Θα δείξει, εκτός των άλλων, κι αν το «παραμέρισμα» του Α. Τσίπρα θα είναι σαν τη «διαγραφή» του Π. Πολάκη. Απλώς θα χρειαστεί περισσότερο χρόνο…

Αρα, και η Ιστορία δεν έχει κλείσει ακόμα τους λογαριασμούς της μαζί του. Μπορεί να αρχίσει να γράφεται, αλλά δεν μπορεί να ολοκληρωθεί ακόμα. Ωστόσο, η Ιστορία έχει κρατήσει πάρα πολλές «σημειώσεις» από το έως τώρα πέρασμα του «χαρισματικού ηγέτη». Ο Α. Τσίπρας, ό,τι και αν συμβεί παρακάτω, έχει κερδίσει ήδη και επάξια τον τίτλο του «εθνικού διχαστή», του «εθνικού λαϊκιστή» και της «εθνικής εξαίρεσης». Πέρα από το αχρείαστο Μνημόνιο που έφερε, μετά την «υπερήφανη» 17ωρη διαπραγμάτευση, πέρα από το γελοίο δημοψήφισμα της εξαπάτησης του ελληνικού λαού και πέρα από τις κλειστές τράπεζες, καθώς και την τεράστια οικονομική ζημιά που έκανε στη χώρα, έχει κάνει και μια πολύ μεγαλύτερη: πότισε την ελληνική κοινωνία με την τοξικότητά του και το ρεβανσισμό του. Πέρασε την κακόγουστη και απαίδευτη αισθητική του σε ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, δημιουργώντας τον μεγαλύτερο διχασμό της Μεταπολίτευσης. Επέβαλε στους Ελληνες να μη μιλάνε «ήρεμα κι απλά», αλλά βρίζοντας και «φτύνοντας κατά γης». Στοχοποιώντας και δολοφονώντας χαρακτήρες όσων θεωρούσε αντιπάλους και ανυπότακτους στο «παραμύθι» του. Μετέτρεψε τον δημόσιο βίο σε αρένα. Και την εχθροπάθεια σε «πολιτική».

Υπήρξε ένας άνθρωπος που πίστεψε, στα 40 του, ότι μπορεί να κοροϊδέψει κατάμουτρα και να εμπαίξει όλο τον ελληνικό λαό. Από τον μεροκαματιάρη της Δραπετσώνας μέχρι τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Απύθμενο θράσος. Αδιανόητη ιδέα για τον ημιμαθή εαυτό του. Κάπως έτσι «εκτσογλανίστηκαν» -κατά Β. Βενιζέλο- το κόμμα του και μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του. Γιατί δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι ο ίδιος ο Α. Τσίπρας ήταν πίσω από όλα όσα τραγικά έγιναν την περίοδο 2015-2019, αλλά και την περίοδο 2019-2023. Ο νάρκισσος Γ. Βαρουφάκης δεν έκλεισε μόνος του τις τράπεζες. Την κωλοτούμπα του δημοψηφίσματος δεν την έκαναν οι «χορευτές του Συντάγματος». Το κύκλωμα του «Ρασπούτιν» και η σκευωρία της Novartis, που κρέμασε στα μανταλάκια 10 πολιτικούς του αντιπάλους, δεν ήταν «αυθαίρετο» του Δ. Παπαγγελόπουλου και του «δημοσιογραφικού βραχίονα» της «ερευνητικής» δημοσιογραφίας. Το διαγωνισμό-φιάσκο για τις τηλεοπτικές άδειες και το σκάνδαλο Καλογρίτσα άδικα τα πλήρωσε μόνο ο «13-0» Ν. Παππάς. Το θέατρο πάνω στα αποκαΐδια στο Μάτι τον ίδιο είχε πρωταγωνιστή.

Τη συνειδητή «ταξική σφαγή» της μεσαίας τάξης δεν την έκανε ο Ευ. Τσακαλώτος, χωρίς να ρωτήσει κανέναν. Ο Π. Πολάκης, που βυσσοδόμησε απειλώντας και διώκοντας στελέχη άλλων κομμάτων και δημοσιογράφους, έχαιρε της απόλυτης έγκρισής του. Στο ντεκ της θαλαμηγού της κ. Παναγοπούλου, λίγες μέρες μετά την τραγωδία στο Μάτι, καπνίζοντας κουβανέζικα πούρα, δεν βρέθηκε ο Καρανίκας. Και τα νταηλίκια του Π. Καμμένου για το στρατό που θα διασφάλιζε την ηρεμία στο εσωτερικό της χώρας δεν ήταν ορφανά. Κι άλλα. Πολλά άλλα, τα οποία θα συμπεριλάβει η ολοκληρωμένη Ιστορία, που θα γραφτεί από τον ιστορικό του μέλλοντος. Αυτό που συνέβη χθες είναι σημαντικό. Το «πόσο» και το «πώς» είναι θέμα χρόνου να φανεί σε όλο το μεγαλείο του.

ΑΙΧΜΗ

Ο ΝΤΑΪΣΕΛΜΠΛΟΥΜ ΚΑΙ Η ΚΥΒΕΡΝΩΣΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Ηταν μέσα του 2012. Η Ελλάδα καζάνι που έβραζε, έτοιμη να εκραγεί. Οι «αγανακτισμένοι» πλημμύριζαν τις πλατείες. «αριστεροί» και ακροδεξιοί πιασμένοι χέρι χέρι. Η Τρόικα έβλεπε ότι η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου (με ολίγη από Κουβέλη) ανθίσταται και δεν δίνει το πολυπόθητο Υπερταμείο, δεσμεύοντας τη δημόσια περιουσία για 99 χρόνια. Η εκτίμηση που έκαναν με κρύο αίμα ΔΝΤ-Σόιμπλε και Ε.Ε. ήταν ότι «έτσι δεν γίνεται δουλειά».

Τότε, όπως λένε οι πληροφορίες, ο Γερούν Ντάισελμπλουμ έκανε την ευφυή σκέψη: έριξε στο τραπέζι την ιδέα της «κυβερνώσας Αριστεράς». Η οποία, ασμένως, έγινε δεκτή απ’ όλα τα μέρη της τρόικας. Στον ΣΥΡΙΖΑ, τότε, η νύχτα ήταν πιο βαθιά και από τη νύχτα του Παλέρμο. Ο Α. Τσίπρας ήταν ακόμα καβάλα στο «παπάκι της “επαναστατικής’’ ευτυχίας».

Ξαφνικά οι «επαναστάτες» άρχισαν να δέχονται τηλεφωνήματα και προσκλήσεις από σημαντικούς ευρωπαϊκούς και αμερικανικούς παράγοντες. Κατ’ αρχάς, για «ενημέρωση» και «ανταλλαγή απόψεων». Μετά για πιο οργανωμένες συναντήσεις με ατζέντα. Η σθεναρή αντίσταση του Α. Σαμαρά διευκόλυνε και απενοχοποιούσε το «ιερατείο των Βρυξελλών». Το οποίο επένδυε όλο και περισσότερα σε μια «αριστερή κυβέρνηση», η οποία «ήταν η μόνη που θα μπορούσε να ολοκληρώσει τη δουλειά». Οπερ και εγένετο, αφού ο Α. Τσίπρας έγινε πρωθυπουργός με την Ε.Ε. και το ΔΝΤ να τραβούν απροσχημάτιστα το χαλί κάτω από τα πόδια του Α. Σαμαρά…

ΥΓ.: Την 1η/10/2017, ο Γερούν Ντάισεμπλουμ σε συνέντευξή του στην «Καθημερινή», δήλωνε μεταξύ άλλων: «Ο Α. Τσίπρας απέδειξε ότι είναι ένας επιτυχημένος πολιτικός, ικανός να οδηγήσει τη χώρα του στο δρόμο της σταθερότητας»…