Οσοι αγαπήσαμε, από τα φοιτητικά μας χρόνια, αυτούς τους δύο κινηματογράφους και συνηθίζαμε στην ωριμότητά μας να πηγαίνουμε στις απογευματινές προβολές – πέντε η ώρα το απόγευμα- ποτέ δεν αποδεχθήκαμε την καταστροφή τους. Πολλώ δε μάλλον, όταν η πυρκαγιά, λες από θαύμα, άφησε άθικτες τις αίθουσες, καταστρέφοντας  μόνον τις εισόδους τους.

Κάποιοι από μας σκεφτήκαμε ότι γρήγορα θα ξαναγυρίζαμε στις αίθουσες, αφού δεν ήταν μεγάλη η ζημιά. Πολεμήσαμε, με όποια μέσα είχε ο καθένας,  ώστε οι δύο αίθουσες να μας υποδεχθούν και πάλι. Ακόμη και νομική ρύθμιση έγινε το 2020 -με παρέμβαση του Γ. Γεραπετρίτη- για τη συνολική επανεκκίνηση ολόκληρου του κτιριακού συμπλέγματος στη Σταδίου: Το Ιδρυμα Σταματίου Δεκόζη-Βούρου περιήλθε ως «Κεφάλαιο Αυτοτελούς Διαχείρισης» (ΙΣΔΒ) στο Μουσείον της Πόλεως των Αθηνών – Ιδρυμα Βούρου-Ευταξία (μουσείο). Και τότε είπαμε ότι  μπαίναμε στη νέα εποχή της αποκατάστασης και ανάπλασης του συγκροτήματος, ότι λυνόταν και το πρόβλημά μας. Μα δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από Διοικητικά Συμβούλια που διαχειρίζονται ανεκτίμητες πολιτιστικές κληρονομιές ως… λογιστές, ενώ το κράτος, ανήμπορο, παρακολουθεί…

Ο Απόλλων και το Αττικόν, πίσω από τις φθαρμένες λινάτσες, δεν άνοιξαν τις αίθουσές τους – παρά τη χορηγία του Ιδρύματος Νιάρχου με 500.000 ευρώ για την αποκατάστασή τους. Ακούμε τώρα ότι το Δ.Σ. ψάχνει να δει τι θα τα κάνει. Μήπως τα δώσει και για σούπερ μάρκετ…

Αλλά τα δύο σινεμά έχουν κριθεί ως διατηρητέα κατά τη χρήση (κινηματογράφος – θέατρο) από το μόνο αρμόδιο όργανο: το Κεντρικό Συμβούλιο Αρχιτεκτονικής του υπουργείου Περιβάλλοντος, «για να διατηρηθεί η ταυτότητα των δύο χώρων».

Δεν θα έκανα αυτήν την επώδυνη αναδρομή, αν δεν οργιζόμουν από τη στοχευμένη αριστερή παραπληροφόρηση για  το Ιντεάλ και το Αστορ. Αντί να χτυπούν τη λάθος πόρτα, στο αναρμόδιο υπουργείο Πολιτισμού, ας απευθυνθούν στο υπουργείο Περιβάλλοντος για να γίνει η ίδια διαδικασία, όπως για το Αττικόν και τον Απόλλωνα. Εχω μόνο μία παρατήρηση: στο Village, στου Ρέντη, που έφτασε η χάρη μου για να δω τη μοναδική Μπλάνσετ στο «Ταρ», στη μεγάλη σκοτεινή αίθουσα ήμασταν μόνον ΔΥΟ άτομα… που σημαίνει δύο εισιτήρια.