ΠΡΟΦΑΝΩΣ, για το ελληνικό αναγνωστικό κοινό, αυτό που έκανε ιδιαίτερη αίσθηση ήταν η αναφορά της Μέρκελ στον Αλέξη Τσίπρα, τον Αντώνη Σαμαρά και τον Γ. Παπανδρέου. Ειπώθηκε δε -και όχι μόνο από τον ελληνικό Τύπο- ότι οι αναφορές στον πρώτο είναι ιδιαίτερα θετικές, σε βαθμό, μάλιστα, γοήτευσής της από τον πρώην πρωθυπουργό στα δύσκολα χρόνια των Μνημονίων. Βεβαίως, εδώ θα πρέπει να συμφωνήσουμε στην εξής παραδοχή: Η συγκριτική γλωσσολογία και η μεταφρασεολογία έχουν τεράστιους τομείς ανάλυσης του φαινομένου, κατά το οποίο μία φράση που μοιάζει με ανέκδοτο, πιθανώς και στα όρια της προσβολής σε μία γλώσσα, σε μία άλλη να εκλαμβάνεται ως κυριολεξία με απόλυτη σοβαρότητα…

«ΑΠΟ ΟΛΑ τα τηλεφωνήματα που έχω κάνει ποτέ στην πολιτική μου ζωή, αυτό εδώ μου επεφύλαξε τη μεγαλύτερη έκπληξη. Προς στιγμήν ο Ολάντ κι εγώ μείναμε άφωνοι. Κλείσαμε γρήγορα το τηλέφωνο», γράφει η πρώην ισχυρά κυρία της Ευρώπης. Πέραν όλων των άλλων λεπτομερών πολιτικών αναφορών για όλους τους Ελληνες που φιλοξενούνται στον πολυσέλιδο τόμο «Ελευθερία» (Αλ. Τσίπρας, Γ. Παπανδρέου, Αντ. Σαμαράς), στους οποίους αποδίδει όσα έχουν εδώ και χρόνια καταγραφεί και από Ελληνες συγγραφείς, π.χ. από τις Ελένη Βαρβιτσιώτη και Βικτωρία Μενδρινού στο «Η τελευταία μπλόφα» (εκδ. Παπαδόπουλος) ή τον Παντελή Καψή στο «Η πτώση» (εκδ. Μεταίχμιο), υπάρχει κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον.

ΙΔΙΩΣ ΟΣΟΝ αφορά στο τι ακριβώς έγινε κατανοητό στην περίπτωση του Αλ. Τσίπρα, το οποίο κάθε άλλο παρά διθυραμβικό είναι, αν εξαιρέσει κανείς τη δυσεξήγητη αναφορά της Μέρκελ στα «καλά αγγλικά του»: Οτι η ανάγνωση είναι δύσκολη υπόθεση και ότι κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης τα μόνα γυαλιά που επιτρέπεται να φορά κανείς είναι για να βλέπει το κείμενο όπως είναι. Οχι όπως θέλει.