Μία αντιπολίτευση, σε σύγχυση ιδεολογικής πανσπερμίας, χωρίς πρόγραμμα ανάταξης του κράτους, με απέχθεια στην αξιολόγηση και την αριστεία, χωρίς ικανά και έμπειρα στελέχη, χωρίς συμμάχους σε διεθνείς οργανισμούς, στην Ευρωπαϊκή Ενωση, και πάντως εκτός της διεθνούς πραγματικότητας, μπορεί να σηκώσει το φορτίο μιας υποτιθέμενης συλλογικής διακυβέρνησης, σε δυστοπική εποχή, όπου «τα πάντα ρει»; Η Πολιτική Ιστορία της Ελλάδας διδάσκει: Οι καταφυγόντες σε ακραίες τακτικές εξόντωσης των πολιτικών αντιπάλων τους, οι οποίες οδήγησαν σε διχασμό και καταστροφή, κατέληξαν ή σε Στρατοδικείο ή σε Ειδικό Δικαστήριο. Στη Δημοκρατία είναι ο λαός που τους καταδικάζει στην κάλπη.

Η ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ (τα άλλοτε κόμματα εξουσίας) ερμήνευσε τις συγκεντρώσεις ως μονοσήμαντο μήνυμα κατά της κυβέρνησης. Αρνούνται να δουν κατάματα την αλήθεια: Οτι οι πολίτες απαιτούν ένα «άλλο» κράτος από εκείνο που αυτά διαχρονικά διαχειρίστηκαν. Η τραγωδία στα Τέμπη εκλαμβάνεται από τους πολίτες ως η σταγόνα στο ποτήρι των επαναλαμβανόμενων, εις βάρος της ζωής τους, λαθών: «Ηράκλειο» στη Φαλκονέρα, «Εξπρές Σάμινα» στις Πόρτες Πάρου, φωτιές στη Ζαχάρω Ηλείας, πυρκαγιά στο Μάτι. Αύριο;

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, διαχρονικά, από κυβέρνηση σε κυβέρνηση, διαιωνίζει την ανικανότητά του να υποστηρίξει λειτουργικά, να υπερασπιστεί αποτελεσματικά, να προστατεύσει θεσμικά τον πολίτη, ο οποίος έφτασε να διατρανώνει την καθολικά χαμένη εμπιστοσύνη του. Η δυσπιστία που εκφράστηκε στις διαδηλώσεις δεν αφορά περισσότερο στην κυβέρνηση Μητσοτάκη από ό,τι την αντιπολίτευση που συνεχίζει να εργαλειοποιεί και να καπηλεύεται χυδαία την τραγωδία των Τεμπών. Ο λαϊκισμός, η τοξικότητα, ο εξτρεμισμός ρημάζουν, έτι μάλλον τις αντοχές του κράτους. Οι πολίτες που βγήκαν στις πλατείες «φοβούνται» αυτό το κράτος, που οι θεσμοί του υποχωρούν και οι πολιτικές συγκρούσεις γίνονται για την κατάληψη της εξουσίας.

ΤΟ ΜΕΓΑ ΠΛΗΘΟΣ είχε μόνο αίτημα να φωτιστούν τα σκοτεινά σημεία στη διαχείριση της τραγωδίας, να κινηθεί τάχιστα η Δικαιοσύνη για την παραπομπή των ενόχων, να προχωρήσει η αναδιοργάνωση των σιδηροδρόμων… Για όλα αυτά υπάρχει ομόφωνη η κοινωνική συμφωνία. Η αλληλεγγύη μας για το πένθος που βιώνουν οι συγγενείς των θυμάτων είναι δεδομένη. Αλλά είναι λάθος να εκλαμβάνεται ως δεδομένη η αποδοχή ακραίων συμπεριφορών -και δη σε αίθουσες διδασκαλίας!- με προτροπές «να πάρουμε το δίκιο στα χέρια μας», «να βγούμε στα βουνά», με απειλητικές δηλώσεις, στα Μέσα Ενημέρωσης, «θα είμαι εκεί και θα παρακολουθώ» ή με έμμεσους εκφοβισμούς, «ανοίξτε τα στόματά σας… δεν θα σας προστατέψουν, σας λένε ψέματα!». Το μέγα λάθος των κομμάτων της αντιπολίτευσης -περισσότερο εκείνων που κυβέρνησαν τον τόπο- είναι ότι δεν ζήτησαν στους πολίτες ποτέ συγνώμη και για τίποτε. Και οι τηλεοπτικές εκπομπές δεν είναι αίθουσες δικαστηρίου.

ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ του Κυριάκου Μητσοτάκη εναποτίθεται τώρα, ως καθολική απαίτηση, να μην υπολογίσει κόστος. Να συγκρουστεί με τις καταστροφικές παθογένειες που απομυζούν το κράτος διαφθείροντας τα πάντα. Να είναι αυτός που θα κηρύξει την επανεκκίνηση του αποτυχημένου κράτους που έβγαλε τους πολίτες στους δρόμους: «Ως εδώ», «Ποτέ πια», «Δεν έχω οξυγόνο». Είναι ο μόνος που μπορεί. Αλλιώς όλοι βλέπουμε ότι καραδοκεί το χάος. Δεν αξίζει στην Ελλάδα…