Οι ασφυκτικοί όροι διεξαγωγής συνέβαλλε στο να υπάρχουν ελάχιστες στιγμές που υπήρξε ενδιαφέρον και είναι βέβαιο ότι θα πρέπει και τα κόμματα να συμφωνήσουν ότι πρέπει να υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία αλλά και οι δημοσιογράφοι να μειωθούν καθώς οι έξι είναι πολλοί.

Από εκεί και πέρα δεν περιμέναμε το ντιμπέιτ για να διαπιστώσουμε τα επικοινωνιακά χαρίσματα του Αλέξη Τσίπρα ο οποίος μπορεί να αλλάζει θέσεις σαν αίλουρος αλλά να το κάνει με τέτοιο τρόπο που οι απρόσεκτος ακροατής να μην το καταλαβαίνει. Παράδειγμα; Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει να γκρεμίσει τον φράχτη στον Εβρο!

Ούτε περιμέναμε το ντιμπέιτ για να καταλάβουμε ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχοντας να παρουσιάσει έργο και όχι κούφιες υποσχέσεις θα ήταν ψύχραιμος και δεν θα έμπαινε στον πειρασμό να σηκώσει το γάντι χωρίς ουσία.

Αυτό που δεν περιμέναμε είναι ο Νίκος Ανδρουλάκης να μιλήσει για φυλακές υπονοώντας πολιτικούς του αντιπάλους ξεχνώντας ότι το ΠΑΣΟΚ από τέτοιου είδους τακτικές είχε περάσει πολλά. Για τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ σίγουρα θα ήχησαν πολύ άσχημα τα λόγια περί φυλακής ενθυμούμενοι τι είχε γίνει το 1989.

Ο Δημήτρης Κουτσούμπας έπαιξε μια χαρά τον ρόλο του και έδωσε και ατάκες  που έκαναν ντόρο, ο Γιάνης Βαρουφάκης ήταν ο πιο συνεπής στους χρόνους έχοντας κάνει φροντιστήριο στα αμφιθέατρα ενώ ο Κυριάκος Βελόπουλος απευθυνόμενος στο πιο δεξιό ακροατήριο σχολιάστηκε αρνητικά όταν προσπάθησε να δημιουργήσει εντυπώσεις δείχνοντας εικόνες από σχολικά  βιβλία ή επικαλούμενος τον πόνο για την τραγωδία στα Τέμπη.

Από όλη αυτή τη διαδικασία το να ψάξει να βρεθεί κανείς νικητές και ηττημένους είναι πολύ δύσκολο αλλά είναι πολύ εύκολο να καταλάβουμε ότι στην παρούσα φάση συνεργασίες δεν μπορούν να προκύψουν και ότι ακόμη και σε αυτό το κακό ντιμπέιτ οι συγκρίσεις βοήθησαν τον Κυριάκο  Μητσοτάκη!