Είχε πέσει η τραγική αυλαία μιας δεκαετούς ανοχής στη βία και στην κακοποίηση. Δυσβάσταχτη η πραγματικότητα για την έφηβη κόρη της, που κρατώντας τη φωτογραφία της, φώναζε στους αστυνομικούς: «Αυτή είναι η μητέρα μου. Τη σκότωσε ο πατέρας μου» και το τηλεφώνημα στον, επίσης ανήλικο, αδελφό της: « Ο πατέρας μας σκότωσε τη μητέρα μας». Δεν είχε καμία αμφιβολία για τον δολοφόνο της. Αναρωτήθηκε κανείς τι «είχαν δει τα μάτια τους», στο σπίτι;

Παρακολουθώ στα social media να γράφονται πορίσματα, εισαγγελικές αγορεύσεις, να στήνονται δικαστήρια, να δικάζονται και να καταδικάζονται οι «ένοχοι»: Η Αστυνομία επειδή δεν προστάτεψε το θύμα, η Δικαιοσύνη επειδή ο εισαγγελέας, στις 7 Μαΐου δεν θεώρησε ότι έπρεπε να τον στείλει στη φυλακή. Ανάμεσα στην απειλή του «θα σε σκοτώσω» που η γυναίκα κατέφυγε στην Αστυνομία -για τρίτη φορά- και στην εκτέλεση της απειλής του, μεσολάβησαν εννέα μέρες…

Και πάλι μπήκαμε στην ατέρμονη συζήτηση πρώτα της «γυναικοκτονίας» και πώς μπορούσε η Αστυνομία να προλάβει το έγκλημα ή να το εμποδίσει η Δικαιοσύνη. Η Αστυνομία δηλώνει ότι «έπραξε τα καθ’ εαυτής»: Ητοι, έστειλε στον δικαστικό λειτουργό ογκώδη φάκελο με τα προηγηθέντα επεισόδια -από το 2013- οικογενειακής βίας και κακοποίησης, αμέσως με την καταγγελία του θύματος. Ο δε εισαγγελέας δήλωσε ότι «το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο δεν του έδινε τη δυνατότητα να τον στείλει φυλακή», πράγμα που δείχνει πόσο ανενημέρωτοι είναι ακόμη και αυτοί που υπηρετούν τη Δικαιοσύνη. Από την 1^η Μαΐου, ο νόμος Φλωρίδη του έδινε τη δυνατότητα να τον στείλει φυλακή, εν όψει της δικάσιμου. Χτες είχε οριστεί η δίκη…

Ωστόσο, αυτά τα στοιχεία «φωτίζονται» και διαφορετικά από την πληροφόρηση ότι υπήρχε προηγούμενη εισαγγελική παραγγελία, από το 2018, που δεν επέτρεπε στον δολοφόνο να πλησιάζει το σπίτι της οικογένειάς του. Ωστόσο, η γυναίκα ζήτησε και αποσύρθηκε «για να μη είναι τα παιδιά χωρίς πατέρα». Η Αστυνομία, στις 7 Μαΐου, της ζήτησε να την μεταφέρουν, μαζί με τα παιδιά, σε «ασφαλές μέρος», ώσπου να εκδικαστεί η υπόθεση. Δεν το δέχτηκε. Την εφαρμογή στο κινητό της με την οποία θα καλούσε την Αστυνομία δεν έχει προλάβει να τη βάλει.

Υπάρχει ένα τεράστιο ζήτημα: Πρέπει οι γυναίκες που υφίστανται βία και κακοποίηση από συζύγους, συντρόφους να αποφασίσουν ότι αυτοί δεν αλλάζουν συμπεριφορά. Οτι δεν είναι ασφαλείς ούτε αυτή ούτε τα παιδιά της. Εν ανάγκη ας θεσμοθετηθεί: Ο εισαγγελέας, κρίνοντας τα γεγονότα, να επιβάλει τη φιλοξενία τους.

Τί θα αλλάξει αν η δολοφονία της γυναίκας αποκληθεί «γυναικοκτονία» όπως ωρύεται η Αριστερά; Θα την προστατεύει περισσότερο από τη δική της ψύχραιμη απόφαση να βάλει τέλος στη βία και την κακοποίησή της;