Ούτε οι δικηγόροι των δύο πλευρών δεν χωρούν καλά-καλά, για τους εκατοντάδες μάρτυρες, συγγενείς και θύματα ούτε λόγος. Οι σκηνές ήταν τραγικές, με τους δικαστικούς συντάκτες να περιγράφουν απίστευτα στιγμιότυπα. «Μην ξεχνάτε κι εμάς, κυρία πρόεδρε, παριστάμεθα κι εμείς», φώναζε από το προαύλιο ένας εκ των συνηγόρων, με τον Δημήτρη Δαμιανό να γράφει στον «Ε.Τ.» για «εικόνες που θυμίζουν τριτοκοσμική χώρα, όμως επαναλαμβάνονται διαρκώς στα ελληνικά δικαστήρια». Εδώ είναι όλη η ουσία. Οτι πρόκειται για ένα επαναλαμβανόμενο λάθος και για αυτό ακριβώς δεν υπάρχουν δικαιολογίες.

Αντίστοιχο σκηνικό είχαμε ζήσει και στη δίκη της Χρυσής Αυγής, μια ιστορικής σημασίας δίκη όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά για όλη την δημοκρατική Ευρώπη. Και τότε είχαν συμβεί τα ίδια και τότε κάναμε τις ίδιες καταγγελίες και τότε ακούσαμε τις ίδιες υποσχέσεις. Οτι δεν θα ξανασυμβεί μέχρι που συνέβη ξανά. Είναι ανεπίτρεπτο να μην υπάρχουν στη διάθεση της ελληνικής Δικαιοσύνης μεγάλες αίθουσες, με όλες τις απαραίτητες κτιριακές και ψηφιακές υποδομές για τη διεξαγωγή δικών μεγίστης σημασίας. Η Πολιτεία, το αρμόδιο υπουργείο Δικαιοσύνης και οι διοικήσεις των δικαστηρίων γνώριζαν ότι η δίκη για το Μάτι θα ξεκινούσε και παράλληλα θα έτρεχε η δίκη σε δεύτερο βαθμό για τη Χρυσή Αυγή. Αρα η μοναδική αίθουσα που υπάρχει με αυτές τις προδιαγραφές και η οποία βρίσκεται στο Εφετείο είναι κατειλημμένη. Θα πείτε, και τι να έκαναν; Να έκτιζαν καινούργια; Εν ανάγκη ναι, να έκτιζαν καινούργια.

Ο νομικός πολιτισμός μας δεν μπορεί να ανέχεται τέτοιες συνθήκες. Είναι ζήτημα ανθρωπιάς και αξιοπρέπειας να αντιμετωπιστούν με σεβασμό οι άνθρωποι που έχασαν τα παιδιά τους, τους γονείς τους, τα αδέλφια, τους φίλους τους. Χθες έγινε γνωστό ότι τελικά η δίκη θα μεταφερθεί στο Εφετείο και θα διεξάγεται εναλλάξ με τη δίκη της Χρυσής Αυγής. Αρα λύση υπήρχε, απλά «ανακαλύφθηκε» μετά τη μαζική κοινωνική κατακραυγή. Καμία δικαιολογία.