Ο Κάρτερ είχε ασυνήθιστο προφίλ ακόμα και για την εποχή του. Στρατιωτικός, καλλιεργητής φιστικιών και άνθρωπος χαμηλών τόνων, ίσως δεν φαντάζονταν ούτε ο ίδιος πως κάποτε θα έφτανε να γίνει ο ισχυρότερος πολιτικός στον πλανήτη. Eστω και για μία θητεία, αφού τη δεύτερη φορά έχασε στη στροφή από τον χαρισματικό Ρόναλντ Ρίγκαν.

Παρά τα λάθη και τις ευκαιρίες που έχασε, του πιστώνονται μεγάλες στιγμές της παγκόσμιας Ιστορίας, οπως η ειρηνευτική συμφωνία Ισραήλ-Αιγύπτου. Κοινή διαπίστωση φίλων και αντιπάλων του ήταν πως παρέμεινε βαθιά ειρηνιστής, υπερασπιστής της δημόσιας υγείας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων ακόμα και όταν έφυγε από την ενεργό δράση. Για την ακρίβεια, όταν έφυγε από το Οβάλ Γραφείο, έμοιαζε σαν να απελευθερώθηκε και να βρήκε τη δύναμη που του έλειπε όταν ήταν πρόεδρος.  Μάλιστα, είναι ίσως ο μοναδικός ο οποίος κέρδισε τον τίτλο του «καλύτερου πρώην προέδρου». Κάτι που είχε παραδεχθεί και ο ίδιος: «Η μεγαλύτερη αποτυχία που είχαμε ήταν η πολιτική. Ποτέ δεν μπόρεσα να πείσω τον αμερικανικό λαό ότι ήμουν ισχυρός ηγέτης».

Αν αναλογιστούμε πως ο νέος ένοικος του Λευκού Οίκου σκέφτεται  να τερματίσει το πρόγραμμα των εμβολιασμών για παιδιά, ότι αραδιάζει τερατώδη ψέματα για μετανάστες που τρώνε σκύλους και γάτες και ότι κρατά για σύμβουλο έναν τύπο που θεωρεί το ναζιστικό AfD «ελπίδα για την Ευρώπη», τότε η σύγκριση είναι χαώδης.

Ανάμεσα στα συλλυπητήρια ηγετών από όλο τον κόσμο ξεχωρίζει ίσως αυτό του προέδρου του Παναμά, Χοσέ Ραούλ Μουλίνο, αφού αναφέρεται στη συνθήκη που υπέγραψε το 1977 ο Κάρτερ, με την οποία επέστρεψε τη διώρυγα στον πλήρη έλεγχο του Παναμά, με αντάλλαγμα την ουδετερότητά της. Κάτι που αμφισβητεί σήμερα ο Τραμπ και απειλεί να την πάρει πίσω. Μαζί βέβαια με τη Γροιλανδία… Πόσο αφορούν όλα αυτά εμάς στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, μερικές ώρες πριν γιορτάσουμε τον νέο χρόνο; Περισσότερο από όσο νομίζουμε.

«Και λέει ετούτη τη φορά, αντί να άλλαζε ο χρόνος, να άλλαζε ο  κόσμος»    Γιώργος Ποταμίτης

 Καλή Χρονιά!