Τους οποίους, αν έχεις δει λίγο μπάλα, καταλαβαίνεις ότι ο πρώτος θέλει μισό στρέμμα για να κοντρολάρει την μπάλα και ο δεύτερος μπορεί να ντριμπλάρει μέχρι μία καρέκλα. Φτάνει να μην είναι γραφείου και να έχει ροδάκια. Αλλά κάνεις τα στραβά μάτια. Τίποτα πιο επικίνδυνο από έναν οργισμένο οπαδό που βλέπει την ομάδα του να πηγαίνει άπατη. Αλλωστε και οι ίδιοι σύντομα θα καταλάβουν ότι ο σημερινός Μεσσίας θα αποδειχτεί αυριανό παλτό για να βγει ο χειμώνας.

Κάπως έτσι καταλαβαίνω και τους δημοσιογράφους που δουλεύουν στα Μέσα του ΣΥΡΙΖΑ. Με όση καλή διάθεση και αν τον προσεγγίζουν, δεν μπορεί να μην καταλαβαίνουν ότι ο Στέφανος Κασσελάκης έχει τόση σχέση με την πολιτική όση οι Εσκιμώοι με το… beach volley. Νομίζει ότι έκανε κάτι το φοβερό μιλώντας με πέντε ανθρώπους στον δρόμο και τώρα λέει «δεν καταλαβαίνω γιατί είναι τόσο μεγάλη έκπληξη για ανθρώπους που είναι στην πολιτική να περπατούν μέσα στον κόσμο», όταν ο μέσος πολιτικός έχει γυρίσει το κοντέρ στο περπάτημα και έχει ακούσει μερικές χιλιάδες προσωπικές ιστορίες. Προκαλεί τον Κυριάκο Μητσοτάκη να κατέβει «σε όποια λαϊκή αγορά θέλει, όποιο πρωί θέλει και σε όποια πόλη της Ελλάδας θέλει» σαν να είναι ο Διγενής και οι λαϊκές τα μαρμαρένια αλώνια όταν ο Κυριάκος, από την εποχή που ήταν υποψήφιος στα Δυτικά, όχι μόνο ξέρει τους λαϊκάρχες με το μικρό τους και ποια μέρα έχει λαϊκή στον Εσταυρωμένο.

Ο Στέφανος Κασσελάκης διασκεδάζει καθημερινά ανακαλύπτοντας τον τροχό. Πιστεύει ότι μιλάει πολιτικά με de profundis κοινοτοπίες: «Υπάρχει ανάγκη από τον λαό να μπορούμε να μιλάμε με απλά λόγια και να δίνουμε λύσεις». Λέει θέσφατα όπως το «Για εμένα αυτό είναι αριστερά», σαν οι ιδεολογίες να είναι θέμα γνώμης ή γούστου και η συζήτηση είναι αν μπορείς να φοράς ριγέ σακάκι με ριγέ γραβάτα. Και ο Αλέξης Τσίπρας, που πολύ θα ήθελε να το παίξει «Βούδας του Σουνίου», αναγκάστηκε -που δεν είναι και λίγο- να κινηθεί.

Την περασμένη εβδομάδα συναντήθηκε με τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη σε ταβέρνα της Νέας Σμύρνης. Οι διαψεύσεις ότι το ραντεβού ήταν πολιτικό ακούστηκαν χλιαρές. Ολοι καταλαβαίνουν ότι το νούμερο με τον Στέφανο Κασσελάκη δεν τραβάει.

Στο τσίρκο υπάρχει η φράση «όταν κάτι πάει άσχημα, στη σκηνή βγαίνουν οι κλόουν». Το ερώτημα είναι τι γίνεται όταν οι κλόουν έχουν ήδη βγει, η παράσταση δεν τραβάει και κάτι πρέπει να αλλάξει.

Περί πολιτικής ορθότητας

Εδώ και δεκαετίες η πολιτική ορθότητα και οι χρήσιμοι ηλίθιοι έχουν ευνουχίσει κάθε λογική στην αντιμετώπιση των γεγονότων. Αν κάποιος ισλαμιστής επιτεθεί με ένα φορτηγό σε κάποιους εορταστές σε ένα χριστουγεννιάτικο παζάρι, οι Ευρωπαίοι πρέπει αμέσως να σκεφτούν ποιο έγκλημα που έκαναν τον οδήγησε στην εκδίκηση… Μήπως κάποιος σταυροφόρος καταπίεσε έναν μακρινό συγγενή του; Μήπως στο σχολείο αντιμετώπισε ρατσιστικές συμπεριφορές; Τέλος πάντων, όπως είχε πει και ένας φίλος για τον κατά συρροήν δολοφόνο 56 ανθρώπων, Ρώσο Πισούσκιν, «κάτι του κάνανε για να τους σκοτώσει».

Η ευαίσθητη αριστερά που απεχθάνεται τα πιστεύω της Δύσης. Τη θέλει να νιώθει ένοχη. Και επειδή το Ισραήλ αντιπροσωπεύει τη δυτική κουλτούρα στην περιοχή πρέπει να κάνει μόνο εγκλήματα. Ακόμα και όταν το χαρτί που διαβάζει ένας τηλεοπτικός παρουσιαστής γράφει άλλα.

Την περασμένη εβδομάδα το BBC υποχρεώθηκε να απολογηθεί όταν παρουσιαστής είπε ότι ο ισραηλινός στρατός ανακοίνωσε ότι «επιτέθηκε σε γιατρούς στο νοσοκομείο Αλ Σίφα στη Γάζα» όταν η ανακοίνωση του IDF έλεγε έφτασε στο νοσοκομείο «με αραβόφωνους γιατρούς και ιατρικό υλικό για να αντιμετωπίσει την ανθρωπιστική κρίση». Λάθος του παρουσιαστή του BBC, μπορεί να πει κάποιος. Ομως, από αυτά τα λάθη που συμβαίνουν όταν τα γεγονότα χαλάνε μια όμορφη προετοιμασμένη ιστορία.

 ΤΟ ΠΡΟΣΧΗΜΑ ΤΩΝ ΙΣΩΝ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΝ

 Στις 29 Νοεμβρίου 1945 στη δίκη των εγκληματιών πολέμου στη Νυρεμβέργη προβλήθηκε ένα φιλμ από τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Στη διάρκεια της προβολής ο Φραντς φον Πάπεν είχε σκύψει και καλύψει το πρόσωπο με ένα μαντίλι, ο Χάλμαρ Σαχτ γύρισε την πλάτη στην οθόνη, ο Χανς Φρανκ μετά το τέλος του φιλμ έκανε εμετό, ενώ ο Χέρμαν Γκέρινγκ έσκυψε μπροστά με ενδιαφέρον.

Μια ανάλογη σκηνή εκτυλίχθηκε σε αίθουσα της γαλλικής εθνοσυνέλευσης όταν προβλήθηκε φιλμ από την επιδρομή του Οκτωβρίου της Χαμάς στο Ισραήλ. Ο συντηρητικός βουλευτής Ερίκ Σιοτί έστρεψε αλλού το πρόσωπο, ο Μεγιέρ Χαμπίμπ, βουλευτής των ρεπουμπλικάνων, δάκρυσε, ο Νταβίντ Γκιρό, της ακροαριστεράς, μίλησε για ωμή βία και ο βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος και υποστηρικτής της πολιτικής του Ισραήλ Ματιέ Λεφέβρ είπε ότι όσοι παρακολούθησαν το φιλμ δεν θα κοιμηθούν ήσυχοι το βράδυ.

Το εντυπωσιακό δεν ήταν οι προβλεπόμενες αντιδράσεις στο 47λεπτο φιλμ, αλλά το ότι μπόρεσε και παίχτηκε. Στο παρελθόν στη Γαλλία πριν από τις τρομοκρατικές ισλαμικές επιθέσεις θα ήταν αδύνατον. Τώρα, όμως, οι συνθήκες άλλαξαν και όπως είπε ο Ματιέ Λεφέβρ, η κίνηση ήταν απαραίτητη, αφού με το πρόσχημα των ίσων αποστάσεων η αλήθεια κινδυνεύει να χαθεί.