Οταν το 2001 ο τυφώνας «Μισέλ» χτύπησε την Κούβα, οι ΗΠΑ αποφάσισαν να σπάσουν το εμπάργκο και να στείλουν ανθρωπιστική βοήθεια. Ο Κάστρο αρνήθηκε και αντιπρότεινε να πληρώσει για τα τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης, κάτι που με τη σειρά της αρνήθηκε η Ουάσιγκτον. Όμως, ακόμα και έτσι, ήταν η πρώτη φορά μετά από 40 χρόνια νεκρών διπλωματικών σχέσεων, που κάτι άρχισε να κινείται ανάμεσα στις δύο χώρες. Για την Ελλάδα και την Τουρκία, οι φυσικές καταστροφές που φέρνουν πιο κοντά τις δύο χώρες είναι οι πυρκαγιές, αλλά κυρίως οι σεισμοί.

Η εικόνα του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια και του Τούρκου ομολόγου Μεβλούτ Τσαβούσογλου να αγκαλιάζονται στο αεροδρόμιο των Αδάνων λίγο πριν ταξιδέψουν μαζί στις σεισμόπληκτες περιοχές έγινε πρώτη είδηση στα ειδησεογραφικά πρακτορεία όλου του κόσμου. Είχαν προηγηθεί οι εικόνες των Ελλήνων διασωστών της ΕΜΑΚ να επιχειρούν στα ερείπια πλάι στους Τούρκους συναδέλφους τους. Η «διπλωματία των σεισμών» επανήλθε με τον πιο δραματικό τρόπο στο προσκήνιο, θέτοντας ξανά το ίδιο ερώτημα: Πόσο ανθεκτική είναι στο χρόνο;

Το ερώτημα δεν έχει απλή απάντηση και σίγουρα όχι μονολεκτική. Είναι δεδομένο πως κάθε φορά που ένα ακραίο φυσικό γεγονός πλήττει μια χώρα, ενεργοποιούνται τα ανθρώπινα αντανακλαστικά των λαών. Και όταν οι λαοί έχουν τον πρώτο λόγο, οι πολιτικοί ανταποκρίνονται. Το είδαμε να συμβαίνει στους σεισμούς του ’99, όταν οι Έλληνες έσπευσαν να βοηθήσουν μετά το σεισμό στην Κωνσταντινούπολη, το ζήσαμε και εμείς ένα μήνα μετά, όταν ο Εγκέλαδος χτύπησε την Αθήνα και Τούρκοι διασώστες ήρθαν να βοηθήσουν. Τότε οι δύο χώρες άνοιξαν έναν ισχυρό δίαυλο επικοινωνίας, κάτι εξαιρετικά σημαντικό αν αναλογιστεί κανείς ότι ήταν μόλις τρία χρόνια μετά τα Ίμια και λίγους μήνες μετά την υπόθεση Οτσαλάν.

Η ισχύς του διαύλου κάποια στιγμή ατόνησε, με την Τουρκία να επιστρέφει στη γνωστή εμπρηστική ρητορική και τακτική της. Ομως τα ίχνη του διαύλου εκείνου παραμένουν σαν τις παλιές στοές που θάβονται κάτω από το πέρασμα του χρόνου, αλλά αρκεί μια ανασκαφή για να έρθουν και πάλι στο φως, έτοιμες να δεχθούν νέους διαβάτες. «Δεν χρειάζεται να περιμένουμε φυσικές καταστροφές για να βελτιώσουμε τις σχέσεις μας», σημείωσαν από κοινού Δένδιας και Τσαβούσογλου, με τον τελευταίο να υπενθυμίζει πως το 1999 είχε στείλει -ως πολίτης τότε- μια επιστολή στο περιοδικό «ΤΙΜΕ» με αυτό ακριβώς το νόημα. Εύκολο στα λόγια, δύσκολο στην πράξη. Αρκεί να αναλογιστούμε πως η Τουρκία αρνήθηκε την βοήθεια της Κύπρου, αλλά και πόσο πολύπλοκο ήταν να φθάσει η παγκόσμια βοήθεια στη Συρία. Όμως στο τέλος της ημέρας κάτι κινήθηκε και δεν εννοούμε τον Εγκέλαδο.