Περισσότερο μοιάζουν παραδομένες σε αυτή τη φρικαλέα προοπτική, προσπαθώντας απλώς να επιρρίψουν την ευθύνη στον εχθρό για το ολοκαύτωμα ή το μίνι-ολοκαύτωμα που θα επακολουθήσει (και καλύτερα να μη μάθουμε ποτέ πώς θα είναι, είτε το ένα είτε το άλλο).

Ας πάρουμε την καλή εκδοχή. Οτι τα πυρηνικά θα μείνουν στις βάσεις και τα σιλό τους, η ουκρανική κρίση με κάποιον τρόπο θα τερματιστεί και οι διεθνείς ισορροπίες κουτσά-στραβά θα αποκατασταθούν (μέχρι το επόμενο μπαμ).

Σε αυτό το ιδανικό σενάριο θα μας έχουν μείνει οι ακόλουθες θανάσιμες παρακαταθήκες:

1) Η δήλωση Μπάιντεν στις 11 Μαρτίου «δεν θέλουμε σε καμία περίπτωση Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο με τη Ρωσία, αλλά (σ.σ. αυτό το “αλλά”…) η εισβολή στην Ουκρανία δεν πρέπει να μείνει ατιμώρητη».

2) Η δήλωση του Σεργκέι Λαβρόφ ότι υπάρχει πραγματικός κίνδυνος πυρηνικού πολέμου, όσο η Δύση επιμένει να εξοπλίζει την Ουκρανία.

3) Η δήλωση του Αμερικανού υπουργού Αμυνας, Λόιντ Οστιν, ότι οι ΗΠΑ «θέλουν να δουν τη Ρωσία νικημένη και αποδυναμωμένη», που έριξε λάδι στη φωτιά.

4) Η εμπρηστική τακτική των Βρετανών, που δικαιολογούν τις ουκρανικές επιθέσεις σε ρωσικά εδάφη με δυτικά όπλα, πυροδοτώντας ένα μπαράζ ρωσικών απειλών για αντίποινα κατά των χωρών του ΝΑΤΟ.

5) Η δήλωση της Κίνας ότι κανείς δεν θέλει Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο για την Ουκρανία, την ώρα που η ίδια κλιμακώνει την ένταση με Ιαπωνία και Ταϊβάν και δοκιμάζει τις αντοχές των ΗΠΑ στον Ειρηνικό, με την αμυντική συμφωνία με τα Νησιά του Σολομώντα. ΥΓ.: Υπ’ αυτό το πρίσμα, οι τελευταίοι πυρηνικοί λεονταρισμοί του Κιμ Γιονγκ Ουν δεν ακούγονται το ίδιο γραφικοί με παλιά.