Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Ο Εμανουέλ Μακρόν, ο επόμενος διαφαινόμενος πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, σύντομα θα πάψει να απασχολεί τον Τύπο για το γάμο του με την Μπριζίτ Τορνιέ, καθώς θα κληθεί να κυβερνήσει μια δύσκολη χώρα σε μια δύσκολη ήπειρο, μια δύσκολη εποχή.

Ο «φιλελέ τραπεζίτης», όπως τον αποκαλούν υποτιμητικά οι ιδεολογικοί του αντίπαλοι, θα πρέπει να αποδείξει πως δεν είναι ένας πολιτικός μετεωρίτης χωρίς παρελθόν και χωρίς κόμμα, αλλά ο άνθρωπος που θα μπορούσε να βγάλει τη Γαλλία από το πολιτικό αδιέξοδο και να ανακουφίσει, έστω και λίγο, την Ε.Ε. από το τσουνάμι του αντιευρωπαϊκού ρεύματος. Για να το καταφέρει θα πρέπει να τα βάλει με το τέρας της ανεργίας και την τερατογένεση του λαϊκισμού.

ΕΙΔΙΚΑ το τελευταίο, το αντιλήφθηκε πολύ καλά, όταν πριν από λίγες ημέρες ήρθε αντιμέτωπος με τους εργάτες του εργοστασίου Whirlpool στη Βόρεια Γαλλία, το οποίο απειλείται με λουκέτο και μεταφορά της έδρας του στην Πολωνία. Μπορεί πολλοί από τους αγανακτισμένους που βρέθηκαν εκεί να ήταν οργανωμένοι οπαδοί της Ακροδεξιάς, ωστόσο αυτό δεν έκανε λιγότερο αληθινό τον κίνδυνο που διατρέχουν.

Οι αποδοκιμασίες που επεφύλαξαν στον κεντρώο υποψήφιο πρόεδρο ήταν έντονες, ίσως επειδή είχε προηγηθεί με λίγες ώρες διαφορά η δέσμευση της Λεπέν ότι δεν θα επιτρέψει στο εργοστάσιο να κλείσει. Πώς αντέδρασε ο Μακρόν; Με ψυχραιμία και κυνική ειλικρίνεια. «Δεν υπόσχομαι θαύματα», είπε. Το περιστατικό αποτελεί μια μικρογραφία όσων θα αντιμετωπίσει αλλά και τη μεγαλύτερη πρόκληση για το πώς μπορεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην κρατική προστασία και τις μεταρρυθμίσεις υπέρ των επιχειρήσεων. Δύσκολη εξίσωση…

Ο ΜΑΚΡΟΝ έχει πολύ δρόμο μπροστά του. Πρώτον, γιατί πρέπει να διατηρήσει τη δύναμη που έχει και να μην αφήσει τη Λεπέν να πάρει πόντους στην επικείμενη τηλεοπτική αναμέτρησή τους στις 3 Μαΐου. Δεύτερον, γιατί πρέπει να κερδίσει στις προεδρικές εκλογές με μεγάλη διαφορά, ώστε να μην κληθεί να κυβερνήσει μια διχασμένη χώρα, αλλά κυρίως για να μην επιτρέψει στην Ακροδεξιά να φθάσει σε υψηλά ποσοστά, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ευρωπαϊκή Δημοκρατία. Χαρακτηριστική είναι η φράση του Μοσκοβισί: «Αν η Λεπέν ξεπεράσει το 40%, θα είναι σοκ όχι μόνο για τη χώρα αλλά και για όλη την Ευρώπη». Τρίτον, επειδή στις βουλευτικές εκλογές που θα ακολουθήσουν θα πρέπει να μπορεί να σχηματίσει ισχυρή κυβέρνηση.

ΑΥΤΑ προϋποθέτουν, μεταξύ άλλων, την πανστρατιά υπέρ του Μακρόν -κάτι που ήδη συμβαίνει με μοναδική εξαίρεση τον Μελανσόν- αλλά και το μετασχηματισμό του κινήματος «Εμπρός!» σε κανονικό κόμμα. Μην ξεχνάμε πως μία από τις ιδιαιτερότητες της υποψηφιότητας Μακρόν είναι ότι δεν κατέρχεται στις εκλογές με κάποιο κόμμα αλλά με ένα είδος κινήματος. Ωστόσο, θα χρειαστεί ένα παραδοσιακό πολιτικό σχήμα για να μπορέσει να λειτουργήσει στο Κοινοβούλιο.

Το αν θα ακολουθήσει κυβέρνηση συνασπισμού ή μειοψηφίας θα είναι επίσης καταλυτικό για την πολιτική που θα ασκήσει και για την ευχέρεια κινήσεων και αποφάσεων που θα έχει. Η διατήρηση ή όχι του γαλλογερμανικού άξονα, η διαχείριση της λιτότητας, η συνεργασία με τις Βρυξέλλες και, πάνω από όλα, η αντιμετώπιση της τρομοκρατικής απειλής πέφτουν στους ώμους του 39χρονου πολιτικού.

«ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για μια βαθιά ανατροπή του γαλλικού πολιτικού τοπίου. Εστω κι αν δεν έχει τη γεύση του απροσδόκητου, αυτή η εκλογική βραδιά θα σημαδέψει για καιρό την ιστορία της 5ης Δημοκρατίας, με τον αποκλεισμό των δύο μεγάλων κυβερνητικών κομμάτων, την εδραίωση του Εθνικού Μετώπου και την ανάδυση μιας νέας πολιτικής δύναμης που εκπροσωπεί ο Εμανουέλ Μακρόν», γράφει ο αρθρογράφος της «Monde», Νικολά Σαπουί, σε άρθρο που αναδημοσιεύει το ΑΠΕ, επισημαίνοντας πως χωρίς να έχει ακόμα αποσαφηνίσει τις πολιτικές του θέσεις, κατάφερε να πείσει ένα σημαντικό κομμάτι της Δεξιάς, της Αριστεράς και του Κέντρου ότι αποτελεί την εναλλακτική λύση κόντρα στα γνωστά κόμματα. Τελικά, η έκπληξη ήταν ότι ένας συστημικός τραπεζίτης κατάφερε να πείσει τους αντισυστημικούς, χωρίς να τρομάξει τους υπόλοιπους.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου