Τι δεν καταλαβαίνει ο Αλέξης Τσίπρας; Οτι δεν διοικεί, διότι ο ίδιος δεν ελέγχει τους υπουργούς του. Διαχειρίζονται τα προβλήματα, τα οποία δημιουργούν αφενός η ανικανότητά τους και αφετέρου η ιδεολογική τους σύγχυση, κατά τρόπο επώδυνο για την οικονομία. Με ένα πόδι στον Μαρξ, το άλλο στη Μέρκελ και με ανυπαρξία ευαισθησίας για τη ζοφερή ανέχεια που βιώνει ο πολίτης -από την ανυπαρξία οποιουδήποτε σχεδιασμού- σπαταλούν πολύτιμο χρόνο.

Διαλύουν κάθε προοπτική ανάκαμψης. Διαχειρίζονται την εξουσία ως προσωπικό λάφυρο. Εγώ συμφωνώ με αυτό που επαναλαμβάνει ο Αλέξης Τσίπρας, για να αντέξει την πίεση: «Δεν θα φύγουμε επειδή δεν μας θέλουν». Ομως του λέω πως οψέποτε φύγουν -ότι θα φύγουν είναι το μόνο βέβαιο- θα έχει κλείσει πίσω του κάθε δίοδο πολιτικής επιστροφής του. Ποιος θα θέλει, στο μέλλον, να ξαναζήσει μέρες που δεν θα ξέρει αν θα έχει δουλειά, αν θα εξοικονομήσει τον άρτον τον επιούσιον, αν θα πληρώνεται με ευρώ ή αν θα ξεπέσει στη δραχμή; Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως αλχημιστής, επιχειρεί να εφεύρει τη λυδία λίθο του… νεολενινισμού σε μια Ευρώπη που στηρίζεται στις δυνάμεις του εκσυγχρονισμού, των μεταρρυθμίσεων, της απόσυρσης του κρατισμού.

Τι στέκεται αδύνατον να καταλάβει ο Αλέξης Τσίπρας; Οτι δεν μπορεί να μπαλώνει τις τρύπες της οικονομίας με υπερφορολόγηση της επιχειρηματικότητας και των συνταξιούχων. Οτι καμία χώρα σε κρίση δεν ανακάμπτει χωρίς επενδύσεις. Οτι για να δουλέψει ο τροχός της οικονομίας πρέπει να τροφοδοτηθεί με χρήμα ζεστό. Οτι για να έρθει χρήμα ζεστό πρέπει να αποκαταστηθεί κλίμα εμπιστοσύνης ανάμεσα σε επενδυτές και κυβέρνηση. Αλλά ποια κυβερνηση; Αυτή που οι υπουργοί της κλείνουν κατάμουτρα την πόρτα στους πρόθυμους να… χάσουν τα λεφτά τους ρισκάροντας επενδύσεις στην Ελλάδα.

Τι δεν καταλαβαίνει ακόμη ο Αλέξης Τσίπρας; Οτι με το να αφήνει τις συστημικές τράπεζες στα χέρια του Δραγασάκη, ναυαγεί ο κύριος μοχλός ανάπτυξης της χώρας. Τρανό παράδειγμα: Η αποχώρηση του ιδιοφυούς δημιουργού της από την Τράπεζα Πειραιώς, η οποία τράβηξε κυριολεκτικά το κάρο του εκσυγχρονισμού του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Οι τέσσερις συστημικές τράπεζες κατάντησαν ένα αδειανό πουκάμισο…

Τι δεν καταλαβαίνει ο Αλέξης Τσίπρας; Οτι δίνει εντολές που δεν εκτελούνται. Οτι αναλαμβάνει υποχρεώσεις προς τους ξένους επενδυτές που δέχεται στο Μαξίμου, οι οποίες ναυαγούν ακριβώς έξω από το πεζοδρόμιο της Ηρώδου Αττικού. Αλλά έτσι δεν θα ξεφύγει ΠΟΤΕ η Ελλάδα από το φαύλο κύκλο της σκληρής ύφεσης ΚΑΙ από τη δίνη νέων Μνημονίων, που ο ίδιος την εμπλέκει.

Τι δεν καταλαβαίνει ο ωσεί εκκρεμές κινούμενος ιδεολογικά, Αλέξης Τσίπρας; Οτι περιβαλλόμενος από αυλικούς συντρόφους, που του παριστάνουν την Ελλάδα σε ένα παράλληλο σύμπαν, θα σπάει τα μούτρα του στα αδιέξοδα.
Στην εφηβεία του του είπα ότι μπορούσε να γίνει πρωθυπουργός. Τώρα που έγινε πρωθυπουργός τού λέω ότι για τις επόμενες γενιές θα αποτελεί το παράδειγμα πολιτικού προς αποφυγή. Του λείπει ο σεβασμός στην παράδοση της Ελλάδας. Εχει έλλειμμα διοίκησης. Εχει άγνοια οργάνωσης. Η συναισθηματική του νοημοσύνη είναι υποτονική.

Θα μπορούσε να είναι πολύ χρήσιμος για τη χώρα στη στροφή της νέας χιλιετίας, στην είσοδο της νέας εποχής. Δεν το θέλησε. Αντιλαμβάνεται την Ελλάδα ως αμφιθέατρο που με τσαμπουκά πρέπει να της επιβληθεί. Με συνοδοιπόρους αρπακτικά. Με λόγια ξύλινα. Πραγματικά, κρίμα, Αλέξη μου…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου