Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

Το σύνθημα ήταν «Για άλλη Αριστερή πολιτική στα ΑΕΙ». Αυτό το σύνθημα, ορισμός της ασάφειας και του «τίποτα», τότε έκανε θραύση. Η λέξη-κλειδί σε αυτό το σύνθημα δεν είναι το «Αριστερή», αλλά το «άλλη». Ποια «άλλη»; Κάποια «άλλη» πολιτική και όχι αυτή που εφάρμοζε η τότε κυβέρνηση. Θυμάμαι ώρες διαλόγου και αντιπαραθέσεων στα αμφιθέατρα και όπου υπήρχε φοιτητική ζωή.

Κάποιοι -αρκετοί- που δεν συμφωνούσαν με την τότε κυβερνητική πολιτική στα ΑΕΙ, αλλά και δεν έβρισκαν πειστική και συγκεκριμένη αυτή την «άλλη» πολιτική, έλεγαν, «εντάξει, ούτε εγώ συμφωνώ με την πολιτική της κυβέρνησης, αλλά ποια ακριβώς πολιτική προτείνετε, αντί αυτής της πολιτικής;».

Η απάντηση ήταν σταθερή: Μια «άλλη» πολιτική. Το αυστηρό βλέμμα του καθοδηγητή που συνόδευε τη σταθερή απάντηση, όπως και η ατσαλάκωτη βεβαιότητά του, από ένα σημείο και μετά δημιουργούσε ενοχές και ανασφάλεια στον λογικό φοιτητή. Ο οποίος ήθελε να είναι μαζί του, αλλά ήθελε και να ξέρει ποια είναι αυτή η ρημάδα η «άλλη» πολιτική. Κι όμως, η ισχύς της βεβαιότητας αποδεικνυόταν μεγαλύτερη από τη δύναμη της λογικής. Αυτός που έφευγε από τη συζήτηση με κατεβασμένο το κεφάλι δεν ήταν ο γεμάτος βεβαιότητα και σιγουριά καθοδηγητής. Ηταν ο «άλλος», που έβρισκε ασαφή, γενικόλογη και κενή περιεχομένου αυτή την άτιμη την «άλλη πολιτική»…

ΤΟ flash back έγινε σχεδόν αυτόματα, παρακολουθώντας τον ΣΥΡΙΖΑ μετά τη χαμαιλεοντική προσαρμογή στην καταδίκη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία να προσπαθεί να πείσει ότι προτείνει μια «άλλη» πολιτική. Δυσκολεύτηκε αλλά καταδίκασε την εισβολή. Μετά συμφώνησε και με τις κυρώσεις στη Ρωσία. Μετά συμφώνησε και με την αποστολή βοήθειας στην Ουκρανία. Αργότερα βρήκε έναν «αστερίσκο» για να διαφοροποιηθεί, «ναι στην ανθρωπιστική βοήθεια, όχι στην αποστολή επιθετικών όπλων». (Αφήνω στην άκρη το αν τα καλάσνικοφ σε αμυνομένους που έχουν δεχθεί βάρβαρη εισβολή στη χώρα τους είναι αμυντικά ή επιθετικά όπλα. Οπως και το γιατί έστειλαν όπλα χώρες με σοσιαλιστικές κυβερνήσεις, όπως η Πορτογαλία και η Ισπανία.) Ποια είναι τελικά η «άλλη» πολιτική εν προκειμένω; Η επιπέδου καλλιστείων ευχή των καλλονών «εύχομαι παγκόσμια ειρήνη»; Ή το βαρύγδουπο πλην κενό περιεχομένου «η χώρα μας πρέπει να είναι ευρωπαϊκός πυλώνας ειρήνης και σταθερότητας»; Και πώς ακριβώς γίνεται αυτό μέσα στον ταραγμένο κόσμο των ημερών μας, όπου ελέφαντες και μυρμήγκια περπατούν τον ίδιο κολασμένο δρόμο; Ή μήπως είναι «άλλη» πολιτική το ότι «για τον ΣΥΡΙΖΑ η Ε.Ε. πρέπει να αποκτήσει στρατηγική αυτονομία, για να παίξει ρόλο στην περιοχή προάσπισης Διεθνούς Δικαίου και ήπιας ισχύος»; Πώς ακριβώς γίνεται κι αυτό -με το οποίο ουδείς εχέφρων άνθρωπος διαφωνεί γενικώς- όταν δίπλα πέφτουν πύραυλοι και σκοτώνονται άμαχοι και παιδάκια; Κι όταν η Ε.Ε. έχει κάνει ήδη υπερβάσεις, οι οποίες μέχρι πριν από μόλις μερικές εβδομάδες φάνταζαν αδιανόητες; Και τώρα αρχίζει να τις κάνει; Ολα αυτά τα ωραία και εύηχα είναι καλά για φοιτητικά αμφιθέατρα της δεκαετίας του ’80, αλλά σήμερα -έχοντας συγκριμένες προτάσεις για το πώς και το πότε- μοιάζουν με καρικατούρα πολιτικής.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ όμως για τον ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει η άλλη πολιτική του. Η οποία είναι χωρίς εισαγωγικά και εξαιρετικά συγκεκριμένη. Αλλά που τον αποκόπτει από εθνικό αίσθημα. Υπάρχει το «όχι» στις αμυντικές δαπάνες του Προϋπολογισμού, υπάρχει το «όχι» στα Rafale, υπάρχει το «όχι» στην ελληνογαλλική συμφωνία και στα προσεχώς υπάρχει και το «όχι» στην επέκταση της ελληνοαμερικανικής συμφωνίας. Με αποτέλεσμα η «άλλη» πολιτική που θέλει να επικαλείται να είναι «αέρας κοπανιστός», σε αντίθεση με την άλλη υπαρκτή πολιτική του, η οποία επιμένει σε τέτοιους ταραγμένους καιρούς ότι «η άμυνα της χώρας δεν είναι αυτοσκοπός»…

ΑΝ ΔΕΝ ΤΑ ΕΛΕΓΕ Η κ. ΖΑΧΑΡΟΒΑ…

Δεν θέλει ούτε μεγάλη σκέψη ούτε φαντασία για το τι θα γινόταν στην Αθήνα -και όχι μόνο- αν αυτό που είπε η κ. Ζαχάροβα το είχε πει, π.χ., ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Αν αυτή την απροκάλυπτη «παρέμβαση» στα εσωτερικά πράγματα της χώρας δεν την είχε κάνει η εκπρόσωπος του Κρεμλίνου, αλλά η εκπρόσωπος του Λ. Οίκου. Αν αυτή την απαράδεκτη ανακοίνωση με τις «νουθεσίες» και την κινδυνολογία την είχε εκδώσει όχι η ρωσική πρεσβεία στην Αθήνα, αλλά η πρεσβεία που αποτελεί εδώ και 58 χρόνια τον τερματικό σταθμό της πορείας για την εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Πόσοι καλλιτέχνες και «διανοούμενοι» θα είχαν «ανέβει στα κάγκελα» και πόσες μολότοφ θα είχαν πέσει σε βιτρίνες και στους «δρόμους του αγώνα». Πόση χολή θα είχε τρέξει στο Διαδίκτυο και πόση ιερή αγανάκτηση θα είχε κατακλύσει τον δημόσιο διάλογο. Κι όμως, σχεδόν δεν «άνοιξε ρουθούνι».

Μόνο κάτι «μενουμευρωπαίοι» και άνθρωποι του «μετώπου της λογικής» αντέδρασαν νιώθοντας προσβεβλημένοι. Ο Γ. Βαρουφάκης, ο Κ. Βελόπουλος, το ΚΚΕ κι ένα τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ μόνο που δεν πανηγύρισαν, γιατί η κ. Ζαχάροβα και η εν Αθήναις ρωσική πρεσβεία παρεκτράπησαν σκανδαλωδώς, θίγοντας κατά πρόσωπο τη χώρα. Ομως, μιας και οι καιροί, εκτός από χαλεποί, είναι και αποκαλυπτικοί, τέτοια γεγονότα μπορούν να λειτουργήσουν λυτρωτικά. Ξεχωρίζοντας πάλι τον ορθολογισμό από τον ανορθολογισμό και την καθαρότητα από τη δόλια «επιτηδευμένη ουδετερότητα».

Θου, Κύριε…

Ο Πατριάρχης Μόσχας, Κύριλλος, όχι μόνο δικαιολόγησε τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, αλλά το… τερμάτισε. Το κήρυγμά του ήταν ένα κρεσέντο αντιχριστιανισμού και ανορθολογισμού. Θεώρησε ότι ο πόλεμος κατά της Ουκρανίας σημαίνει κι έναν πόλεμο εναντίον των αντίχριστων και των αμαρτωλών τρόπων ζωής, φέρνοντας σαν παράδειγμα το gay pride και τους ομοφυλόφιλους. Δεν σταμάτησε εκεί όμως. Θεώρησε τον πόλεμο ως «αγώνα μεταφυσικής σημασίας», προκειμένου η ανθρωπότητα να ακολουθήσει τους νόμους του Θεού. Κορυφώνοντας τον μεταφυσικό παραλογισμό του, ανακάλυψε ότι υπάρχουν εισβολές για την «ανθρώπινη σωτηρία», λέγοντας ότι «αυτό που συμβαίνει σήμερα στον τομέα των διεθνών σχέσεων (sic) δεν έχει μόνο πολιτική σημασία. Μιλάμε για κάτι διαφορετικό και πολύ πιο σημαντικό από την πολιτική. Μιλάμε για την ανθρώπινη σωτηρία»…

Φυλακήν τω στόματί μου…

Η αντίδραση κυρίως της Γερμανίας και της Ολλανδίας στην έκδοση ευρωομολόγου για τη χρηματοδότηση των πολύ πιο ακριβών ενεργειακών και αμυντικών αναγκών των χωρών μελών της Ε.Ε. φαίνεται πως καθυστερεί την ενιαία και αποτελεσματικότερη απάντηση της Ευρώπης στον πληθωρισμό και στην ακρίβεια που τη μαστίζει.

Το θέμα θα συζητηθεί και σήμερα και αύριο στο πλαίσιο της έκτακτης Συνόδου Κορυφής, αλλά η στάση της Κεντρικής Ευρώπης φαίνεται να βάζει φρένο στην αισιοδοξία για συνέχιση της ενιαίας και άμεσης δράσης που υπήρξε μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.

Η απόφαση, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων, μάλλον θα παραπεμφθεί για την τακτική Σύνοδο Κορυφής που είναι προγραμματισμένη για τις 24 και 25 Μαρτίου. Αφήνουν, ωστόσο, ένα περιθώριο για πιο άμεση λήψη της απόφασης. Είτε σε νέα έκτακτη Σύνοδο Κορυφής είτε -το λιγότερο πιθανό- στην τρέχουσα. Η οποία γίνεται στις Βερσαλλίες. Εκεί δηλαδή που το 1919 υπεγράφη η Συνθήκη των Βερσαλλιών με την οποία τέλειωσε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr