Γράφει ο Αντώνης Πανούτσος

Αφού τα οπαδικά εγκλήματα δεν σχεδιάζονται από κάποιους σατανικούς εγκεφάλους. Για να υπάρξει, όμως, μακροχρόνιο αποτέλεσμα, για να μη συνεχίζεται η κοινοτοπία του κακού και να προκύψει κάτι περισσότερο από την «κεραυνοβόλα» επέμβαση της Πολιτείας, υπάρχουν πράγματα για να γίνουν.

ΠΡΩΤΟΝ, να εκσυγχρονισθεί η υπηρεσία αθλητικής βίας. Πριν από δέκα χρόνια, σε μια υπόθεση που με αφορούσε, έπρεπε να δώσω πρώτα κατάθεση στο Αστυνομικό Τμήμα της Νέας Σμύρνης, μετά να περιμένω να βρεθεί αστυφύλακας για να πάμε μαζί στη ΓΑΔΑ και μετά -στη ΓΑΔΑ- να μου δώσουν κάτι πανάρχαια ντοσιέ με φωτογραφίες που ο πιο σύγχρονος χούλιγκαν πρέπει να είχε εγγόνια για να με ρωτήσουν: «Θέλετε να κοιτάξετε αν αναγνωρίζετε κάποιον;». Με τα μάτια του, όμως, να λένε «τζάμπα κόπο κάνεις». Για να υπάρξει αντιμετώπιση της αθλητικής βίας χρειάζεται monitoring, ηλεκτρονική καταγραφή των επεισοδίων στις κερκίδες και των συζητήσεων των χούλιγκαν που δίνουν ραντεβού για ξύλο στο Διαδίκτυο.

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ εκμετάλλευση των πληροφοριών. Τον Μάιο του 2017, στον τελικό Κυπέλλου ανάμεσα στον ΠΑΟΚ και την ΑΕΚ στο Πανθεσσαλικό, χούλιγκαν συγκρούσθηκαν στην αερογέφυρα του σταδίου. Αμφιθεατρική σύγκρουση σε ύψος δέκα μέτρων που καταγράφηκε από φωτογραφικές κάμερες (τα κανάλια αποφεύγουν να καταγράφουν συγκρούσεις επειδή υπάρχουν αντίποινα). Σε οποιοδήποτε άλλο μέρος, ακόμα και αν δεν είχαν καταδικαστεί οι χούλιγκαν, θα είχαν καταγραφεί τα πρόσωπα και τα στοιχεία τους. Στην Ελλάδα συνελήφθησαν τρεις. Θα είχε ενδιαφέρον, εάν σήμερα ο Κυριάκος Μητσοτάκης ρωτούσε «Μπορείτε να μου πείτε ποιοι είναι αυτοί στις φωτογραφίες;», αν θα έπαιρνε απάντηση. Οταν ανάμεσα στους χούλιγκαν του Πανθεσσαλικού υπήρχαν ακόμα και μεταγραφές από τη… Σερβία, που λόγω της ανικανότητας της Αστυνομίας να επιβάλει κάποια τάξη θεωρούν την Ελλάδα χουλιγκανικό «Allou! Fun Park».

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ να περάσει νόμος που να επιβάλλει μικρές ποινές, μη εξαγοράσιμες. Με την υπογράμμιση στο «μικρές», ώστε το δικαστήριο να τις επιβάλλει εύκολα. Αν στους δολοφόνους της Θεσσαλονίκης είχε στο παρελθόν «κοπεί ο αέρας», το τραγικό γεγονός σήμερα μπορεί να μην είχε συμβεί.

ΤΕΛΟΣ, ΠΡΕΠΕΙ να εξεταστεί η σχέση χούλιγκαν και περιθωριακών πολιτικών ομάδων. Οι κερκίδες έχουν γίνει τόπος στρατολόγησης και προβολής ακραίων πολιτικών συνθημάτων και τα δεκάμετρα πανό το αποδεικνύουν. Τέλος, χρειάζεται σχέδιο. Η σύλληψη ενός δολοφόνου θα ικανοποιήσει την κοινή γνώμη, αλλά χρειάζεται οργανωμένο σχέδιο για να πάψει να υπάρχει ένα φαινόμενο που κυβερνήσεις ανέχθηκαν επί δεκαετίες.

Το ρεκόρ του Στρομ Θέρμοντ

Η κατάληψη του βήματος της Βουλής, που έκανε την περασμένη Τρίτη ο Πολάκης, δεν είναι ελληνική πατέντα. Στην Αμερική η πρακτική λέγεται filibustering, όταν ο ομιλητής μπορεί να ανέβει στο βήμα της και να μιλάει όσο αντέχει, και το ρεκόρ ανήκει στον γερουσιαστή της Νότιας Καρολίνας, Στρομ Θέρμοντ.

Το 1958 στην προσπάθεια να καθυστερήσει την ψήφιση ενός νόμου για τα πολιτικά δικαιώματα ο γερουσιαστής Θέρμοντ ανέβηκε στο βήμα στις 8:54 το πρωί της 28ης Αυγούστου και κατέβηκε στις 9:11 της 29ης.

Στη διάρκεια της ομιλίας του ο Θέρμοντ διάβασε αποσπάσματα από την Ανακήρυξη της Ανεξαρτησίας, από τη νομοθεσία των 48 Πολιτειών, από τις αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου και από την αποχαιρετιστήρια ομιλία του Τζορτζ Ουάσιγκτον. Για να διαφυλάξει δυνάμεις μιλούσε σε χαμηλούς τόνους, ενώ συνάδελφοί του τον βοηθούσαν παίρνοντας τον λόγο για να κάνουν ερωτήσεις.

Ο Θέρμοντ είχε αφυδατώσει αρχικά το σώμα του με σάουνα και λίγο πριν από την ομιλία το είχε ενυδατώσει. Την τρίτη ώρα ο γερουσιαστής Μπάρι Γκολντγουότερ προσφέρθηκε να πάρει το βήμα, ώστε ο Θέρμοντ να πάει στην τουαλέτα. Πιθανόν δεν ήταν απαραίτητο, αφού, όπως λέγεται, κάτω από το κοστούμι υπήρχε ένα σύστημα που επιτρέπει σε οδηγούς μεγάλων αποστάσεων να συνεχίζουν χωρίς να πρέπει να σταματήσουν για να πάνε στην τουαλέτα.

Πολακισμός…

Η υπόθεση της κατάληψης του βήματος της Βουλής από τον Παύλο Πολάκη δεν γίνεται να εξεταστεί με κανονιστικούς όρους. Και η φράση του Προέδρου της Βουλής, Κώστα Τασούλα, «Η Βουλή δεν είναι ένας οποιοσδήποτε χώρος, όπου παίρνουμε τον λόγο για να πούμε οτιδήποτε και να κάνουμε ό,τι θέλουμε», δεν είναι ένα απλό ρητορικό σχήμα. Η περίπτωση Πολάκη αφορά έναν πολιτικό που περιφρονεί τη δημοκρατία και τους θεσμούς της.

Ο Παύλος Πολάκης επιτέθηκε στη δικαστική εξουσία τον Ιούνιο του 2017, όταν είπε τους δικαστές «προστάτες των ληστών και του κάθε νταβατζή». Στην εκτελεστική, όταν έτρωγε σε ψαροταβέρνα και αστυνομικός πήγε να του κόψει κλήση, του είπε να τη σβήσει, αλλιώς θα δει πού θα τον στείλει. Στη νομοθετική, όταν στην αίθουσα καταλαμβάνει το βήμα της Βουλής, όταν στο κυλικείο απειλεί τον Αδωνι Γεωργιάδη ότι θα πρέπει να φοράει τσίγκινο σωβρακάκι για να έρχεται στη Βουλή.

Οσο τα νούμερα στις μετρήσεις πέφτουν τόσο και περισσότεροι στον ΣΥΡΙΖΑ θα πιστεύουν ότι το λάθος του 2015-2019 ήταν αυτό που είχε πει η Μπέττυ Μπαζιάνα «Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία». Και όσο περισσότεροι το πιστεύουν τόσο και ο πολακισμός θα γίνεται ισχυρότερος.