Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

Πιθανότατα γιατί οι περισσότεροι δεν έχουν να προτείνουν κάτι για το αύριο. Εντάξει, το πρόβλημα δεν είναι τωρινό. Οι πολιτικές μάχες πάντοτε είχαν ως πρόφαση το καλύτερο μέλλον της νέας γενιάς. Δυστυχώς, όμως, τα ίδια άκουγα όταν ήμουν παιδί, τα ίδια ακούν τώρα και τα παιδιά μου. Υπάρχει σοβαρή πιθανότητα τα ίδια να ακούν και το 2040 τα εγγόνια μου.

Η ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΛΑΓΝΕΙΑ αποδεικνύει πως η πλειοψηφία των κομμάτων και της κοινωνίας δεν έχει καμία διάθεση να αλλάξει τίποτα. Και οι πιο αναχρονιστές και συντηρητικοί αναδεικνύονται εκείνοι που έχουν την ταμπέλα του αριστερού προοδευτισμού. Προς Θεού, δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να μας απασχολεί η σύγχρονη πολιτική ιστορία της χώρας μας. Αλλά για κάθε λαό το σημαντικό είναι να μπορεί να διαπιστώνει, να κατανοεί όσα λάθη έγιναν και να μην τα επαναλαμβάνει. Εδώ, αντιθέτως, κυριαρχεί η τάση να επαναλαμβάνουμε copy paste τα λάθη και να μπαρουφολογούμε μέχρι διχασμού για τα δίκαια και τα άδικα του παρελθόντος. Παράλληλα, πολιτικά πρόσωπα που έχουν συνταξιοδοτηθεί -είτε με την ψήφο των πολιτών είτε λόγω ηλικίας- επιμένουν να κουνούν το δάχτυλο επιδεικτικά σε πολίτες και πολιτικούς.

ΣΕ ΘΕΜΑ των ημερών αναδείχθηκε ο Νίκος Μπελογιάννης. Οι μεν τον θεωρούν ήρωα δημοκράτη, οι δε σφαγέα συμμορίτη. Η κοντόφθαλμη βλακεία που ξεχειλίζει στο πολιτικό μας σύμπαν δεν τους αφήνει να δουν ότι το ζήτημα είναι να μην ξαναφτάσουμε ποτέ στο σημείο να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας. Και για να σκοτωθούμε πλέον στον 21ο αιώνα δεν χρειάζεται να έχουμε τουφέκια, μπορούμε να δημιουργήσουμε βαθιές πληγές στην πατρίδα μας μόνο και μόνο με τη διχαστική ρητορική.

ΓΙΑΤΙ έχουμε πολλούς λόγους να σφαχτούμε. Για τον Μαυροκορδάτο και τον Κολοκοτρώνη. Ή μπορούμε να χωριστούμε πάλι σε βενιζελικούς και αντιβενιζελικούς. Μήπως να πλακωνόμαστε και για τον Ανδρέα έως το 2100; Ηταν αναμφισβήτητα μεγάλος ηγέτης, αλλά ήταν εκείνος που έβαλε τις βάσεις για την «κοινωνική χρεοκοπία». Πόσο θα το συζητάμε πια; Και ο Σημίτης, που επί εποχής του η μίζα στους υπουργούς είχε γίνει συνήθεια σαν το τσιγάρο με τον πρωινό καφέ, πώς τολμά και βγαίνει να μας πει τι πρέπει να κάνουμε; Από την άλλη, ο Καραμανλής γιατί δεν βγαίνει να μιλήσει ανοικτά ο ίδιος να μας πει τι έπραξε σωστά και τι λάθος; Και αφήνει κύκλους… τετράγωνα, Καμμένους και Παπαγγελόπουλους να μιλούν για εκείνον; Πρέπει να μιλήσει, το χρωστάει στη χώρα και στους πολίτες που τον εμπιστεύθηκαν. Οσον αφορά στον Τσίπρα, που αποτελεί μια ιδιάζουσα περίπτωση, δεν έχει πλέον νόημα τι λέει. Γιατί ό,τι λέει διαψεύδεται σε λίγες ημέρες ή εβδομάδες. Η Ιστορία του μέλλοντος και οι πολίτες δεν θα του χαριστούν.

ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ, λοιπόν, για το παρελθόν, αλλά χωρίς φόβο και κυρίως χωρίς πάθη. Ας μη φοβόμαστε, κανείς δεν τα έκανε όλα τέλεια ούτε βέβαια όλα λάθος. Να τελειώνουμε όσα έχουμε να πούμε, ώστε επιτέλους να μιλήσουμε πολύ σοβαρά για το μέλλον. Αν θέλουμε να έχουμε μέλλον.

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου