Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Η πρωτιά του Νίκου Ανδρουλάκη θα αποθάρρυνε τον όποιον δεύτερο να αναμετρηθεί μαζί του. Αλλά η εθελούσια παραίτηση του Γιώργου Παπανδρέου θα σήμαινε ότι η δεκαετία μετά την καταστροφική διακυβέρνησή του τον είχε κάνει σοφότερο για τις ολέθριες επιλογές του. Κορυφαία, τα κριτήρια συγκρότησης του Υπουργικού του Συμβουλίου, που παρέπεμπε σε ομάδα κρίκετ με πάρεργο την πολιτική και με άγνοια κινδύνου.

Και να πεις ότι ο Κ. Καραμανλής δεν ήταν ειλικρινής στο τι άφηνε στο διάδοχό του; Πιο ειλικρινή δημόσια ομολογία σε τηλεοπτική προεκλογική αναμέτρηση δεν άκουσα στα 40 χρόνια μου στο πολιτικό ρεπορτάζ. Αφού, ακούγοντάς τον να περιγράφει με τα πιο μελανά χρώματα την οικονομία, σκέφτηκα αν πράγματι ήθελε να κερδίσει τις εκλογές…

Ηθελε, πιθανόν, αλλά δεν ήταν δημαγωγός!

Ταυτόχρονα με την περιγραφή της επερχόμενης καταστροφής, ο Κ. Καραμανλής ανακοίνωνε και μέτρα που έπρεπε να παρθούν την επομένη των εκλογών, που ακόμη κι αν δεν απέβαιναν σωτήρια, τουλάχιστον θα ήταν ανασχετικά των ραγδαίων εξελίξεων που ήδη περπατούσαν στον προθάλαμο της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου.

Η ρεαλιστική και ειλικρινής ανάλυση του Κ. Καραμανλή απέτρεψε ψηφοφόρους -ακόμη και μερίδα της Ν.Δ. που δεν συνειδητοποιούσε το χάος που θα ακολουθούσε- να ψηφίσουν υπέρ της Νέας Δημοκρατίας. Οταν ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου ξεκίνησε μοιράζοντας τρακοσάρια ευρώ στους ηλικιωμένους, ως προκαταβολή «στα λεφτά υπάρχουν», νόμιζε ότι το ημίψηλο της διαδοχής, αντί για κουνέλια, θα έβγαζε ευρώπουλα – κατάλαβα, ειλικρινά, ότι το να ρίξει το καράβι στα βράχια Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας ήταν θέμα χρόνου.

Απορώ γιατί θέλησε να υποστεί νέα ήττα από τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ φιλοδοξώντας να επανέλθει ηγέτης, σβήνοντας τα παλιά, βαριά τεφτέρια που άφησε, να παίξει κομβικό ρόλο στο πολιτικό προσκήνιο. Μπορούσε να φαντάζεται ότι θα ήταν και ο ρυθμιστής…

Κακώς διάλεξε, Κυριακή βράδυ, να πνίξει τον καημό του ρίχνοντας ασταθείς στροφές με τη συνοδεία της «Συννεφιασμένης Κυριακής». Θα του πήγαινε περισσότερο το ζεϊμπέκικο που χόρευε, βαρύς κι ασήκωτος, ο πατέρας του: «Γεννήθηκες για την καταστροφή».

Η αλήθεια είναι ότι ακόμη κι αν η μοίρα σε προικίσει από κούνια με έναν θρόνο, αν δεν ιδρώσεις κυνηγώντας την αριστεία, αν δεν εργαστείς σκληρά τουλάχιστον μια δεκαετία, χωρίς δίχτυ προστασίας, αν δεν απέδειξες σε μικρότερο αξίωμα ότι είσαι έτοιμος να παλέψεις για το θρόνο -κι όχι ως αναγκαία διαδοχή- τότε το καλύτερο που κάνεις είναι να αποσύρεσαι. Αφήνεις άλλους να περνούν μπροστά, με προίκα την ευχή της μάνας και του πατέρα τους. Οχι πως κι αυτοί δεν θα κριθούν αυστηρά την ώρα της δίκαιης κρίσης, αλλά κανείς δεν θα μπορέσει να τους πει ότι πήραν την εξουσία ως διάδοχοι του πατρός τους…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου