Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Οι Γερμανοί, που διαβάζουν τον γερμανικό Τύπο, θεωρούν ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας ακραίος λαϊκιστής, που δεν έχει ιερό, ούτε όσιο και τον συγκρίνουν με τον δικό τους Σουλτς. Είναι ίσως κι αυτός ένας λόγος που θα συμβάλει στο να προτιμήσουν τη Μέρκελ από τον Σουλτς στις επερχόμενες εκλογές τους.

Και για να είμαι ακριβέστερη, όσοι νομίζουμε πως ο καημός τους είναι η Ελλάδα, η πορεία της οικονομίας της, οι νεόπτωχοι του ΣΥΡΙΖΑ ή οι πρόσφυγες από τη Συρία, είμαστε ακόμη βαθύτερα νυχτωμένοι. Οι Γερμανοί που συμπαθούν τους Ελληνες είναι εκείνοι που έρχονται εδώ διακοπές. Οι Γερμανοί που άκουσαν και πείστηκαν, το 2009, από τα λόγια του Γ. Παπανδρέου ότι «είμαστε τεμπέληδες και ξεκοκαλίζουμε τα ταμεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ως απατεώνες, αλλά αυτός θα μας βάλει σε τάξη» μας αντιπαθούν, γιατί πιστεύουν ότι δεν μπαίνουμε σε τάξη και ροκανίζουμε τις δικές τους καταβολές φόρων. Πού να εξηγείς στον καθένα τι όφελος έχει η Γερμανία από την ηλιθιότητα των δανεισμών-μνημονίων μας. Δωρεάν… δάνειο δεν υπάρχει.

Ολοι όμως συμφωνούν σ’ ένα πράγμα: Οτι η παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση -για τους ΑΝ.ΕΛ. προβλέπουν εξαφάνιση από το πολιτικό σκηνικό- δεν προκαλεί μαζικές και έντονες λαϊκές αντιδράσεις. Κι επειδή δεν μπορούν να εξηγήσουν πώς γίνεται ο Αλέξης Τσίπρας να τάζει λαγούς με πετραχήλια αλλά να μην κουνιέται φύλλο. Πώς γίνεται να βάζει φόρους, που κανείς δεν θα τολμούσε, αλλά να μη βγαίνουν οι Ελληνες, με τις άδειες κατσαρόλες τους, στο Σύνταγμα. Πώς εξηγείται να έχουν εξαφανιστεί οι κουκουλοφόροι, να μην καίγεται η Αθήνα, να μην είναι το Σύνταγμα πεδίον μάχης! Και πώς ανέχονται οι αριστεροί έναν αριστερό πρωθυπουργό τόσο υπάκουο στα προστάγματα Σόιμπλε.

Λοιπόν, το συμπέρασμά τους είναι ότι οι Ελληνες ανέχονται τον Τσίπρα. Η σιωπή των αμνών κάνει την κ. Μέρκελ, τουλάχιστον ως τον Σεπτέμβρη, να δείχνει ανοχή στον Αλέξη Τσίπρα. Μια Ελλάδα-«ανάστα ο Κύριος» θα ήταν κερασάκι στην Ευρωπαϊκή Ενωση, που έχει να αντιμετωπίσει αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, υπό την απειλή της ακροδεξιάς για διάλυση της Ευρώπης, συν ένα Brexit.

Οι Ελληνες δίνουν την εντύπωση πως στρώθηκαν στον καναπέ τους και δεν τους σηκώνει ούτε βίντσι. Οι εταίροι -και οι πέραν του Ατλαντικού- βολεύονται με την ησυχία, που τους παρέχει ο Αλέξης Τσίπρας. Θυμηθείτε τον Δεκέμβρη 2008, το δημιούργημα του ΣΥΡΙΖΑ, και θα με καταλάβετε.

Γιατί, λοιπόν, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, η Φώφη Γεννηματά, για να αναφερθώ στις ηγεσίες των δυο κομμάτων που έχουν την πείρα να επαναφέρουν τη χώρα στην κανονικότητα, κάθονται και περιμένουν τον Αλέξη Τσίπρα να πέσει σαν ώριμο φρούτο; Το ΠΑΣΟΚ, ίσως και να δικαιολογεί την απραξία του, παρόλο που έχει μακρά εμπειρία κοινωνικών αγώνων. Τώρα επανακάμπτουν μαζικά οι οπαδοί του που είχαν γλιστρήσει στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ομως η Νέα Δημοκρατία, η οποία καθεύδει στις δάφνες της, μπορεί, άνετα, να βγάλει 100.000 οπαδούς της στο Σύνταγμα! Να απαιτήσουν να φύγει η ανίκανη κυβέρνηση-ουδέν αληθέστερον! Αραγε, την ικανοποιούν οι μετρήσεις με το double score; Ή ότι είναι εν δυνάμει και εν αναμονή κυβέρνηση; Αλλά οι μάχες δεν κερδίζονται στις δημοσκοπήσεις, στα κανάλια, στα γραφεία με τους χαμαιλέοντες και τους κρυφούς υπονομευτές. Οι μάχες κερδίζονται στο όποιο Σύνταγμα, από εκείνους που υποφέρουν και μπορούν να πιστέψουν ότι: «Θαρσείν χρή ταχ’ αύριον έσετ’ άμεινον»…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής