Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

Εδώ και 7 χρόνια ζούμε στη χώρα ένα πρωτοφανές γεγονός. Το «Αντι-ΣΥΡΙΖΑ» μέτωπο, ενώ πέτυχε τον στόχο του – έδιωξε τον Α. Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ από την εξουσία- δεν λέει να διαλυθεί. Και δεν διαλύεται, γιατί δεν θέλει να αφήσει το παραμικρό περιθώριο επανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.

ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟΦΑΝΕΣ φαινόμενο ανιχνεύεται στην ατμόσφαιρα και καταγράφεται απ’ όλες τις δημοσκοπήσεις και στα ποσοτικά και στα ποιοτικά τους στοιχεία. Ο ΣΥΡΙΖΑ στη συνείδηση της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας έχει καταστεί συνώνυμο της καταστροφής, της ανικανότητας, του διχασμού, της τοξικότητας, της υποκρισίας, του ψεύδους και της ανεπάρκειας. Επιστημονικής και ηθικής. Γι’ αυτό και επιμένει το «αντι-ΣΥΡΙΖΑ» μέτωπο να δηλώνει το δικό του «παρών» δοθείσης ευκαιρίας.

ΕΝΕΡΓΟ ΜΕΡΟΣ του «αντι-ΣΥΡΙΖΑ» μετώπου είναι και η συντριπτική πλειοψηφία της εκλογικής βάσης που έχει εναπομείνει στο ΚΙΝ.ΑΛ. Αν δεν ήταν φανατικά «αντι-ΣΥΡΙΖΑ», θα είχαν πάει στον ΣΥΡΙΖΑ -όπως έχει πάει εδώ και χρόνια η μεγάλη πλειοψηφία του βαθέος ΠΑΣΟΚ- ή θα ζητούσε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ολες οι μετρήσεις δείχνουν, με τελευταία αυτήν της Metron Analysis, ότι το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων του ΚΙΝ.ΑΛ. προτιμά κυβέρνηση συνεργασίας με τη Ν.Δ., έναντι ενός πενιχρού ποσοστού (μικρότερο του 10%), που προτιμά συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ.

ΕΔΩ ΚΑΙ ΜΗΝΕΣ το ΚΙΝ.ΑΛ. βιώνει μια αντίφαση, η οποία ερμηνεύει και τη δική του στασιμότητα, παρά την όποια κυβερνητική φθορά: Συναγωνίζεται σε «αριστεροσύνη» τον ΣΥΡΙΖΑ έχοντας μια εκλογική βάση η οποία παραμένει «αντι-ΣΥΡΙΖΑ». Η μεγάλη πλειοψηφία της εκλογικής βάσης του ΚΙΝ.ΑΛ. συμφωνεί -παρά τις επιμέρους διαφωνίες- με τη μεταρρυθμιστική και κεντρώα πολιτική του Κ. Μητσοτάκη. Κι αυτή είναι και η κρίσιμη παράμετρος που θα παίξει ρόλο στην εκλογή νέου αρχηγού στο ΚΙΝ.ΑΛ. Η οποία θα γίνει ακόμα πιο κρίσιμη, όσο αυξηθεί η συμμετοχή στην εκλογή αρχηγού. Παρά τη μάχη των έμπειρων «μηχανισμών». Η κοινωνία τούς έχει αφήσει πίσω κι αυτούς.