Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Η κοντόφθαλμη, εγωιστική και μικροπολιτική αντίδρασή του έναντι ενός θέματος που απαιτεί υπερκομματική συνεργασία δείχνει πως στα 4,5 χρόνια που κυβέρνησε τη χώρα δεν έμαθε απολύτως τίποτα. Εκτός, βέβαια, από την τέχνη της επιβίωσης, για την οποία μπορεί να συμμαχήσει με τους πάντες και τα πάντα.

Ο κ. Τσίπρας έπαθε αυτό που παθαίνουν εκείνοι που λένε πολλά χωρίς να τα εννοούν: Εγινε αυτό που ζητούσε. Οι κούφιες κορόνες του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης για «πρόσωπα κοινής αποδοχής με γνώση, αξιοπιστία και εμπειρία» ήταν λόγια του αέρα που εξαφανίστηκαν όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποδέχθηκε την πρόσκληση και έκανε πράξη αυτό που υποσχέθηκε.

Να αντιμετωπίσει τη μεγαλύτερη απειλή της εποχής μας, την κλιματική κρίση, δημιουργώντας ένα υπουργείο αποκλειστικά επικεντρωμένο στη θωράκιση της χώρας και την προστασία της ανθρώπινης ζωής, χωρίς να υπολογίζει κομματικά ένσημα και προσωπικά οφέλη.

Το πρόσωπο του πρώην αρχηγού ΓΕΝ, ΓΕΕΘΑ και υπουργού Εθνικής Αμυνας αντιπροσώπευε όλα αυτά που -υποτίθεται- ζητούσε η αντιπολίτευση. Είχε επιχειρησιακή ικανότητα, διοικητική εμπειρία, ψυχραιμία στα δύσκολα, γνώση, αξιοπιστία και κοινή αποδοχή.

Γιατί, λοιπόν, ο κ. Τσίπρας αντέδρασε με τόση εμπάθεια και εκνευρισμό, φτάνοντας στο σημείο να ασκήσει πολιτικό μπούλινγκ σε έναν άνθρωπο που ο ίδιος είχε επιλέξει για υπουργό Εθνικής Αμυνας της χώρας; Επειδή η πολιτική ωριμότητα δεν ήταν ποτέ το δυνατό σημείο του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ για μια ακόμα φορά αποδείχθηκε κατώτερος των περιστάσεων και αντί να αδράξει την ευκαιρία να συμμαχήσει για το καλό της χώρας, έκανε ακριβώς το αντίθετο.

Ο Ευάγγελος Αποστολάκης πάλι, αντί να αδράξει την ευκαιρία και να υπερβεί τον εαυτό του για το καλό της πατρίδας, υπαναχώρησε. Η ειρωνεία είναι ότι ήθελε τη στήριξη όλων των κομμάτων, αλλά δεν κατάφερε να έχει τη στήριξη του δικού του. Τελικά ο εχθρός ήρθε εκ των έσω.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου