Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Στα φιλόξενα δάση του νησιού οι πρόσφυγες από το Προκόπι της Καππαδοκίας (Ουργκιούπ) βρήκαν τη Γη της Επαγγελίας. Εναπόθεσαν ευλαβικά τον Αϊ-Γιάννη τον Ρώσο στη σκιά των πεύκων, ρίζωσαν στην όμορφη, νέα πατρίδα. Χαλάρωσαν στο σκιερό ρέμα του Κηρέα, τρύγησαν το ρετσίνι, ήπιαν άφθονο νερό, έφαγαν μέλι ασύγκριτο. Δεν ξέχασαν, αλλά ο πόνος τους έγινε με τα χρόνια μια γλυκιά ανάμνηση μέσα σε αυτό το όμορφο τοπίο. Το αίσθημα γαλήνης, η ασφάλεια που ενέπνεε αυτή η υπέροχη γωνιά της Ελλάδας, η ανεπανάληπτη Βόρεια Εύβοια, ήταν το καλύτερο γιατρικό. «Η Φύση θεραπεύει», έγραψε το 1993 ο Nτιρβίλ Γκαστόν. Το ήξεραν πριν από αυτόν ο Ασκληπιός, ο Ιπποκράτης, ο Γαληνός.

Δεν ήταν μόνο το Προκόπι. Στη Νέα Λάμψακο, τη Νέα Σινασό της Ιστιαίας, τον Νέο Πύργο, το Μουρασλή, που μετονομάστηκε το 1954 σε Ταξιάρχη (κατά τη γνωστή μονή), αλλά και στα περίχωρα της Χαλκίδας, ο μικρασιατικός Ελληνισμός βρήκε απάγκιο. Αλλά μόνο για έναν αιώνα. Η νέα πατρίδα κάηκε ξανά από άκρου εις άκρον. Αυτή τη φορά όχι από τους Τούρκους – που κάηκαν κι εκείνοι, αλλά τόσο λιγότερο όσο για να μας στείλουν δύο πυροσβεστικά αεροσκάφη, που εμείς καταπίνοντας την περηφάνια μας αναγκαστήκαμε να τα δεχτούμε. Ουαί τοις ηττημένοις! Γιατί πόλεμο χάσαμε. Από το κλίμα, τη Φύση, τον Θεό, την κακή μας μοίρα, δεν έχει σημασία. Είναι νέα Μικρασιατική Καταστροφή, ακόμη χειρότερη από την πρώτη, γιατί δεν απομένει άλλη ελληνική γη να δεχθεί τους πρόσφυγες.

Τούτο το ένδοξο αλωνάκι, που θα έλεγε ο Σολωμός, γίνεται ολόκληρο μια ολόμαυρη ράχη. Τα δάκρυα στέρεψαν, ο Παλαιολόγος βροντοφωνάζει: «Δεν βρίσκεται ένας χριστιανός να μου πάρει το κεφάλι;».

Από την έντυπη έκδοση

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr