Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Μιλάμε για τις εξόχως εχθρικές δηλώσεις κατά της Γερμανίας και του ευρώ από τον κορυφαίο οικονομικό σύμβουλο του Τραμπ, Πίτερ Ναβάρο, και τον υποψήφιο πρέσβη του στην Ε.Ε., Τεντ Μάλοκ, ο οποίος, μεταξύ άλλων, κάλεσε την Ελλάδα να φύγει από το κοινό νόμισμα για να σωθεί.

Σήμερα, ευτυχώς, ο πόλεμος γίνεται με άλλα μέσα. Παραμένει όμως πόλεμος, που για να κερδηθεί απαιτεί συσπείρωση του έθνους, κλείσιμο των εσωτερικών και εξωτερικών μετώπων και συγκέντρωση πόρων και πυρομαχικών. Ολα αυτά οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι τα κάνει η κυβέρνηση Μέρκελ με σύστημα, μέθοδο και αποφασιστικότητα, που, δυστυχώς, λείπουν εντελώς από εμάς.

Στο εσωτερικό: Εν όψει του νομισματικού και δασμολογικού πολέμου στα γερμανικά προϊόντα, η καγκελάριος εγκατέλειψε τη χαλαρή πολιτική στο μεταναστευτικό κι αποφάσισε επιτάχυνση των απελάσεων για να ικανοποιήσει την κοινωνική πλειοψηφία. Ταυτόχρονα η Μπούντεσμπανκ ανέβασε ταχύτητα στον επαναπατρισμό του γερμανικού χρυσού από τα θησαυροφυλάκια ΗΠΑ, Βρετανίας και Γαλλίας, ώστε μέχρι το τέλος του 2017 να ελέγχει άμεσα τουλάχιστον το 50% των 3.380 τόνων γερμανικού χρυσού – για να στηρίξει ένα νέο μάρκο σε περίπτωση κατάρρευσης της ευρωζώνης. Θα μπορούσαμε κάλλιστα να πούμε ότι η κοινή διακήρυξη του γερμανικού υπουργείου Οικονομίας, του συνδικάτου βιομηχανικών εργατών IG Μetal και της ένωσης Γερμανών βιομηχάνων BDI είχε χαρακτήρα «εθνικής, διαταξικής εξουσιοδότησης» στη Μέρκελ να πολεμήσει με κάθε μέσο την επίθεση του Τραμπ στα θηριώδη γερμανικά πλεονάσματα των 300 δισ. ευρώ, δηλαδή ουσιαστικά να υπερασπιστεί την ευημερία, που εξακολουθεί να απολαμβάνει το μεγαλύτερο τμήμα της γερμανικής κοινωνίας, εκμεταλλευόμενη τον ευρωπαϊκό Νότο και το εμπορικό της ισοζύγιο με τις ΗΠΑ.

Για τους Αμερικανούς και τους Γάλλους το να διατηρούν οι χώρες τους ελλείμματα δεκάδων και εκατοντάδων δισ. ευρώ την ώρα που οι Γερμανοί κάνουν πάρτι αποτελεί κυριολεκτικά casus belli και εξηγεί σε μεγάλο βαθμό την άνοδο της Λεπέν στη Γαλλία.

Στο εξωτερικό: H επίσπευση του σχεδίου της Ευρώπης «πολλαπλών ταχυτήτων» (που η Μέρκελ διευκρίνισε ότι δεν αφορά στην ευρωζώνη, αλλά τομείς όπως η άμυνα, το μεταναστευτικό κ.λπ.) συνιστά μια προσπάθεια να εξισορροπηθούν οι τεράστιες αντιθέσεις των κρατών-μελών, ούτως ώστε μόλις κλιμακωθούν οι «εχθροπραξίες» με τους Αγγλοαμερικανούς, η Γερμανία να μην έχει τον πονοκέφαλο της χρεοκοπίας της Ελλάδας ή της άρνησης της Πολωνίας-Ουγγαρίας να δεχθούν πρόσφυγες. Για να προλάβει μια συμπαιγνία Τραμπ-Πούτιν, η Γερμανία μεσολάβησε εκ νέου στο Ουκρανικό. Δεν είναι, εξάλλου, τυχαίο ότι η Μέρκελ αφενός έσπευσε να προσεγγίσει την αμερικανόφιλη Πολωνία κι αφετέρου πλήρωσε τον Τραμπ με το ίδιο νόμισμα, δηλώνοντας, τη μέρα που συνάντησε τον Ουρουγουανό πρόεδρο Ταβαρέ, ότι «και η Γερμανία ξέρει να συνάπτει διμερείς συμφωνίες με Ρωσία, Κίνα, Ινδία, Ιαπωνία και Νότια Αμερική», αν οι Αμερικανοί συνεχίσουν να κάνουν τους δύσκολους με τη διατλαντική συμφωνία ΤΤΙΡ.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής