Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Οχι, το ξύλο δεν βγήκε από τον Παράδεισο, όσο κι αν χτυπιούνται στα επουράνια στούντιο της Φίνος Φιλμ ο Σακελλάριος με τη Βουγιουκλάκη.

Θυμάμαι τη δεκαετία του ’90, ως κοινοβουλευτικός συντάκτης του «Ε.Τ.», όταν χρειάστηκε να καλύψω ένα δυσάρεστο περιστατικό σε μια επιτροπή.

Μαχητικός πλην αξιοπρεπής, και γενικά κόσμιος βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, που δεν βρίσκεται πια στη ζωή, είχε χαστουκίσει δυνατά πάνω στην ένταση της συνεδρίασης έναν βουλευτή του ΚΚΕ, από τους σεμνότερους και ευγενέστερους του Σώματος.

Το θύμα δεν θίχθηκε, δεν το πήρε προσωπικά αλλά το άφησε να περάσει, χωρίς εκδικητική διάθεση. Αλλες εποχές, άλλη ποιότητα ανθρώπων, άλλα ήθη.

Το χαστούκι που έφαγε χθες ο Μακρόν από νεαρό -μάλλον ριζοσπάστη ακτιβιστή- δεν ήταν καρπός εν θερμώ αντίδρασης, αλλά μάλλον προμελετημένη ενέργεια «πολιτικής αυτοδικίας» από ένα εξοργισμένο κομμάτι της κοινωνίας, που αρχίζει να μην ελπίζει πια σε τίποτα και «δικαιώνει» τρόπον τινά τα στρατιωτικά μανιφέστα περί «απειλής εμφυλίου» στη Γαλλία.

Στην ευημερούσα δεκαετία του 2000 η βίαιη κοινωνική διαμαρτυρία ήταν ακόμη soft και διέθετε περισσότερο στιλ. Ο Φρανσουά Μπαϊρού και η Σεγκολέν Ρουαγιάλ έφαγαν τούρτες κατάμουτρα, ο Λιονέλ Ζοσπέν περιχύθηκε με κέτσαπ, ενώ στη δεκαετία του 2010 ο Φρανσουά Ολάντ και οι πρώην πρωθυπουργοί Βαλς και Φιγιόν δέχθηκαν ξεγυρισμένα αλευρώματα.

Ομως όταν τα πράγματα έσφιξαν το 2017, ο Βαλς έφαγε το πρώτο χαστούκι στη Βρετάνη και ο Μακρόν ένα αβγό στο πρόσωπο σε αγροτική έκθεση. Σαν δεις την πολιτική βία να χάνει το χιούμορ της,  να ξέρεις ότι τα πράγματα ζορίζουν.

Από την έντυπη έκδοση

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr