Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Αναλύσεις επί αναλύσεων για τον αριθμό των φαρμακείων που υπάρχουν ανά περιοχή, για τα νησιά που δεν έχουν ούτε ένα φαρμακείο ενώ σε έναν δρόμο της Αθήνας μπορεί να υπάρχουν και τρία, ποια είναι η αναλογία ανά 100.000 πληθυσμού και γιατί έχει λιγότερα φαρμακεία η Δανία από όσα έχει η Ελλάδα, τι θα γίνει με τις Κυριακές κ.ο.κ. Κάποια άλλη στιγμή, ήταν πρώτο θέμα οι τιμές στα βρεφικά γάλατα, αν θα έπρεπε να μπορούν να πωλούνται στα σούπερ μάρκετ ή αν είχαν δικαίωμα να πουλάνε αναλγητικά τα περίπτερα.

Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά ειπώθηκε και η δήλωση που έγραψε ιστορία: «11.000 φαρμακεία θα γίνουν 11.000 προεκλογικά κέντρα του ΣΥΡΙΖΑ». Πολύ γρήγορα βέβαια η δήλωση ανακλήθηκε, τα φαρμακεία δεν έγιναν στρατηγεία της Κουμουνδούρου, έγιναν όμως στρατηγεία στη μάχη κατά του κορονοϊού.

Την περίοδο του πρώτου εκτεταμένου λοκντάουν, τα επαγγέλματα που κράτησαν όρθια την κοινωνία μετριόντουσαν στα δάχτυλα: Οι γιατροί και οι νοσηλευτές, οι ένστολοι, οι εργαζόμενοι στα σούπερ μάρκετ και τις μεταφορές, οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα, στα πρατήρια βενζίνης και στα ντελίβερι. Και τα φαρμακεία. Οι φαρμακοποιοί παρέμειναν στο πόστο τους εκπληρώνοντας ένα πολλαπλό ρόλο αφού ο κόσμος απαιτούσε από εκείνους σχεδόν τα πάντα. Από ιατρικές συμβουλές μέχρι ψυχολογική εκτόνωση. Τα φαρμακεία της γειτονιάς έζησαν τις πολλαπλές φάσεις της πανδημίας κυριολεκτικά από πρώτο χέρι.

Τους πρώτους μήνες τρομαγμένοι πολίτες άδειαζαν τα ράφια από μάσκες και γάντια, μετά ζητούσαν επίμονα το τάδε ή το δείνα φάρμακο που άκουσαν στις ειδήσεις και μετά ήρθε η σειρά των εμβολιασμών και των σελφ τεστ. Ουρές έξω από τα φαρμακεία για να κλείσουν ραντεβού οι μεγαλύτερες ηλικίες, ουρές για να αλλάξουν ημερομηνίες, ουρές για την παραλαβή των αυτοδιαγνωστικών τεστ.

Η συνδικαλιστική γκρίνια δεν έλειψε για τον υπερβολικό φόρτο εργασίας, αλλά δεν ήταν και λίγο δικαιολογημένη; Η δουλειά του φαρμακοποιού είναι λειτούργημα, όμως δεν παύει να είναι και μια ιδιωτική επιχείρηση, με έσοδα, έξοδα, υπαλλήλους. Οταν όμως χρειάστηκε, εργάστηκαν χωρίς οικονομικό όφελος μέσα σε εξαιρετικά δύσκολες υγειονομικά συνθήκες. «Στις αρχές δίναμε μέχρι και 80 τεστ ημερησίως και εξηγούσαμε ξανά και ξανά στους μεγαλύτερους ότι δεν μπορούμε να θυμόμαστε τον ΑΜΚΑ τους απέξω», έλεγαν τις πρώτες ημέρες που κυκλοφόρησαν τα σελφ τεστ.

Στην πορεία η διαδικασία εξομαλύνθηκε, ενώ σε λίγες ημέρες η διανομή θα γίνεται από άλλα κανάλια διανομής. Γιατί τα λέμε αυτά; Γιατί έχουμε συνηθίσει να γκρινιάζουμε αλλά καλό είναι να λέμε ένα «μπράβο» σε όλους εκείνους που στα δύσκολα έβαλαν πλάτη.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου