Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Ο Φρόιντ, χρόνια μετά την επίσκεψή του στον Παρθενώνα το 1904, έγραφε για αυτό το «συναίσθημα του αλλόκοτου» που είχε στην ψυχή του μέχρι τα βαθιά γεράματα. Δύο τυχαία παραδείγματα που ανασύρθηκαν όχι τυχαία μέσα από τη μακραίωνη, γεμάτη δέος και θαυμασμό, ιστορία για ένα μνημείο παγκόσμιο σύμβολο. Είναι σχεδόν μοιραίο οτιδήποτε αφορά στην Ακρόπολη, από τη φωτογράφιση της Nelly’s στις αρχές του αιώνα μέχρι τη μάτσο πόζα του Τζον Γουέιν στα Προπύλαια ή την πρώτη φωτογράφιση του οίκου Dior στη σκιά των Καρυάτιδων το 1951 να γίνεται αντικείμενο παθιασμένης συζήτησης. Και επειδή είμαστε όντως απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, κουβαλάμε κάτι και από το DNA εκείνων που τα έβαλαν με τον Περικλή γιατί σπαταλά τα «κοινά των Ελλήνων χρήματα σε χιλιοτάλαντους ναούς» και έδιωξαν τον Φειδία από την πόλη πριν καν τελειώσει την κόσμηση του Παρθενώνα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, για παράδειγμα, νομίζει ότι αναστηλώνει την Ακρόπολη η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και κάθε δεύτερη μέρα ζητά την παραίτηση της υπουργού Πολιτισμού, δείχνοντας, εκτός από άγνοια για το έργο που γίνεται στον Ιερό Βράχο εδώ και 46 χρόνια, και τον σεβασμό που έχει για τον πολιτισμό: Τον αντιμετωπίζει ως ένα ακόμα εργαλείο αντιπολίτευσης. Μέχρι σήμερα έχει καταγγείλει τη Λίνα Μενδώνη και τον κακό φιλελευθερισμό για τα πάντα. Από τις καμένες Μυκήνες, που δεν κάηκαν, μέχρι τα αρχαία στο μετρό Θεσσαλονίκης, που «θυμίζουν τον βομβαρδισμό της Ακρόπολης από τον Μοροζίνι» (!) και οτιδήποτε αγγίζει τον Ιερό Βράχο, από τον φωτισμό μέχρι τον ανελκυστήρα και, φυσικά, τις περίφημες νέες διαστρώσεις από χαλίκια, άμμο και τσιμέντο, που αντικατέστησαν τις παλιές διαστρώσεις από χαλίκια, άμμο και τσιμέντο…

Η ΓΚΡΙΝΙΑ, βέβαια, πάντα ήταν αγαπημένο εθνικό σπορ. Το ίδιο είχαν ξενίσει οι συμπληρώσεις με μάρμαρο, που αντικατέστησαν τους τσιμεντένιους σπονδύλους του Μπαλάνου, διότι το μάρμαρο, αν και «ευγενές» υλικό, φάνταζε πολύ λευκό. Το σκυρόδεμα, από την άλλη, φαντάζει πολύ γκρι. Είναι δεδομένο πως στον επόμενο τόνο το «μενού» της αντιπολίτευσης θα έχει τη φωτογράφιση του οίκου Dior σε Παρθενώνα και Ερέχθειο. Εχουν ήδη βγει οι μεζούρες και μετρούν πτυχώσεις και διαστάσεις. Γιατί το 2007 αρνηθήκαμε στον οίκο Gucci και στα 2 εκατ. ευρώ σε χορηγίες και τώρα δεχθήκαμε και, μάλιστα, με σχεδόν ευτελές αντίτιμο; Μα επειδή το ζητούμενο δεν είναι η εμπορική συναλλαγή ούτε, βέβαια, η διαφήμιση ενός ήδη πασίγνωστου μνημείου. Είναι το ιστορικό momentum των 200 ετών από τον αγώνα της Ανεξαρτησίας, του σχεδόν μισού αιώνα αναστηλωτικών έργων στην Ακρόπολη και μίας αποκλειστικής, αφιερωματικής συλλογής ενός διεθνούς οίκου με υλικά και τεχνίτες από και για την Ελλάδα.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου