Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Το γεγονός μάλιστα ότι αφορά την καρδιά της ελληνικής οικογένειας, που είναι τα παιδιά, το μετατρέπει εκτός από ιδιαίτερα ευαίσθητο και σε εξαιρετικά κρίσιμο. Κάθε λέξη, κάθε έννοια, δικαίωμα ή απαγόρευση που προκύπτει από το νομοσχέδιο και επηρεάζει την ασφάλεια των ανηλίκων πρέπει να είναι ζυγισμένα με γνώμονα το συμφέρον των παιδιών.

Οποιος άλλωστε έχει βιώσει την εμπειρία ενός δύσκολου διαζυγίου προσωπικά ή επαγγελματικά σε κάποια δικαστική αίθουσα, αντιλαμβάνεται πόσο επικίνδυνα επώδυνο μπορεί να αποβεί για την ψυχική υγεία των ανηλίκων.

Φυσικά δεν καταλήγουν όλοι οι χωρισμοί σε διαζύγια τύπου Κράμερ εναντίον Κράμερ, ούτε γέμισε ξαφνικά ο τόπος από κακοποιητές άντρες. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να υπάρξει μια σύγχρονη προσέγγιση του ρόλου που μπορούν να έχουν και οι δύο γονείς, ανεξαρτήτως φύλου.

Στις περιπτώσεις λοιπόν δηλαδή που δεν υπάρχουν αγεφύρωτες συγκρούσεις, αντιθέτως υπάρχει καλή θέληση από τους εμπλεκομένους, τότε το νομικό πλαίσιο πρέπει να ενισχύει τη δυνατότητα να μεγαλώνει το παιδί χωρίς να αποκοπεί από τον έναν ή τον άλλον γονέα. Φυσικά ο νομοθέτης οφείλει να προνοήσει για τις δύσκολες, ακραίες περιπτώσεις.

Για αυτό και είναι εξαιρετικά εποικοδομητική η δημόσια συζήτηση και οι διαφοροποιήσεις που προέκυψαν για την εξίσου συνεπιμέλεια, καθώς αποδεικνύουν την πολυπλοκότητα του θέματος και ενισχύουν την άποψη ότι, πέραν μιας κοινής νομικής βάσης, οι τελικές αποφάσεις πρέπει να είναι προσαρμοσμένες στην κάθε περίπτωση ξεχωριστά. Αυτό άλλωστε πρέπει να γίνεται σε όλες τις υποθέσεις που φθάνουν σε μια δικαστική αίθουσα, είτε αυτές αφορούν το Οικογενειακό Δίκαιο είτε το Αστικό ή το Ποινικό.

Παράλληλα δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο κόσμος αλλάζει και στερεότυπα του παρελθόντος σπάνε. Την ώρα, για παράδειγμα, που στην Ελλάδα συζητάμε το νομοσχέδιο για το Οικογενειακό Δίκαιο, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ξεκίνησε δημόσια διαβούλευση για την αναγνώριση της ιδιότητας του γονέα μεταξύ των κρατών- μελών.

Σήμερα η ιδιότητα του γονέα που έχει θεμελιωθεί σε μια χώρα της Ε.Ε. ενδεχομένως να μην αναγνωρίζεται σε άλλη χώρα και αυτό μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα όχι μόνο κοινωνικής διάστασης, αλλά και καθαρά πρακτικής, όπως είναι η διατροφή ή η κληρονομική διαδοχή. Στόχος της Ε.Ε. είναι τα παιδιά να διατηρούν τα δικαιώματά τους πάντα και παντού.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου