Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

«Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση», κήρυττε ο Μεγάλος Τιμονιέρης, αλλά και αυτός από αλλού το είχε διαβάσει. Ισως από τον Μαρξ, που τα Χριστούγεννα του 1851 προέβλεπε με ανυπομονησία την επόμενη κρίση. «Είμαι πεπεισμένος περισσότερο από ποτέ ότι δεν θα υπάρξει σοβαρή επανάσταση χωρίς εμπορική κρίση», έγραφε και συμπλήρωνε: «Κατά την άποψή μου, οι παρούσες συνθήκες πρέπει σύντομα να οδηγήσουν σε σεισμό».

ΤΟ ΘΕΜΑ, βέβαια, δεν είναι οι φράσεις αποκομμένες από το ιστορικό πλαίσιό τους, αλλά το νόημα και, κυρίως, η εφαρμογή τους. Πόσο θαυμάσια τα κατάφερε ο Μάο το ξέρει όλη η οικουμένη. Πόσο θαυμάσια τα πήγαν οι μαρξιστές όπου επικράτησαν είναι κοινό μυστικό. Πόσο ακόμα πιο θαυμάσια τα κατάφερε ο Αλέξης Τσίπρας το μοιραίο 2015 το θυμόμαστε όλοι και, αν κάποιος ξέχασε, ας κοιτάξει τις κάλπες του ’19. Το ερώτημα όμως που πρέπει να μας απασχολεί σήμερα είναι: Ποια ευκαιρία ακριβώς αναζητά ο ΣΥΡΙΖΑ από την πανδημία;

ΚΑΤ’ ΑΡΧΑΣ, θα συμφωνήσουμε με την Εφη Αχτσιόγλου, η οποία, στην προσπάθειά της να εξηγήσει αυτό που υποστηρίζει ότι εννοούσε, επικαλέστηκε τον Ελληνα πρωθυπουργό. «Ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης στο πασχαλινό διάγγελμά του είπε: “Μετατρέψαμε την υγειονομική κρίση σε ευκαιρία προόδου”. Αυτό σημαίνει ότι επιχαίρει για τον ιό; Η μεγάλη μας διαφωνία είναι το τι σημαίνει πρόοδος». Δεν θα μπορούσε να το θέσει καλύτερα, διότι πράγματι πολλοί έχουν μιλήσει για τις ευκαιρίες που προσφέρει η κρίση, αλλά όχι με το βλέμμα στην κομματική τους ατζέντα. Ο Μπάιντεν, τον οποίο ξαφνικώς ηράσθη η ελληνική Αριστερά, είπε πως η χώρα του «θα μετατρέψει τον κίνδυνο σε δυνατότητα, την κρίση σε ευκαιρία, τα πλήγματα σε δύναμη». Οι Μέρκελ, Μακρόν, Γκουτέρες, Σαλ, Μισέλ, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν σε κοινό άρθρο σημείωσαν πως η κρίση αποτελεί ευκαιρία για να ανοικοδομήσουμε τη συναίνεση. Ο ΣΥΡΙΖΑ πάλι βλέπει μια μεγάλη ευκαιρία μόνο για την Αριστερά. Αλλά ποια Αριστερά; Μπαίνοντας ή βγαίνοντας; Την Αριστερά που κυβέρνησε νομοθετώντας εκείνα που κατήγγειλε ή εκείνη που ξαναθυμήθηκε τους δρόμους και τις πορείες;

ΗΤΑΝ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ του ’18 όταν η Εφη Αχτσιόγλου ως υπουργός Εργασίας ήρθε αντιμέτωπη με τα -μονίμως- θυμωμένα μέλη του ΠΑΜΕ. Η ομάδα των συνδικαλιστών είχε μπουκάρει στο γραφείο με αφορμή τις ρυθμίσεις για τους πλειστηριασμούς, το αφορολόγητο και τις απεργίες που έφερνε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Τότε η Εφη Αχτσιόγλου χαρακτήριζε το περιστατικό ως εισβολή και καλούσε τους εισβολείς σε διάλογο, ενώ εγκαλούσε τους βουλευτές του ΚΚΕ, γιατί «με τις υπερβολές και τις ανακρίβειές τους προκαλούν λανθασμένες εντυπώσεις και σκορπάνε ηττοπάθεια στους εργαζομένους». Αλλά τότε ήταν απλά Τρίτη.

ΣΗΜΕΡΑ ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί κάτι χειρότερο. Προσπαθεί να τρομοκρατήσει τον κόσμο λέγοντας πως καταργούνται το 8ωρο και η κυριακάτικη αργία, επειδή επεκτείνεται το δικαίωμα στη διευθέτηση εργασίας που ήδη ισχύει και επειδή μπαίνουν κανόνες προστασίας στους εργαζομένους που, ούτως ή άλλως, εργάζονται Κυριακές (βλέπε courier) ή πρέπει να εργάζονται (βλέπε data centers). Δαιμονοποιεί την ψηφιακή κάρτα εργασίας και αποκρύπτει ότι ο ΣΕΠΕ αναβαθμίζεται σε ανεξάρτητη Αρχή, όπως η ΑΑΔΕ. Τελικά, το μόνο που όντως ισχύει είναι ότι δεν αντέχουν την κανονικότητα. Ούτε καν την προοπτική της.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου