Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Το «κοινό πρόγραμμα» Σοσιαλιστών – Κομμουνιστών στη Γαλλία προέβλεπε εθνικοποιήσεις μεγάλων επιχειρήσεων και τραπεζών, φορολόγηση των πλουσίων, παροχές στα εργατικά και φτωχά κοινωνικά στρώματα.

Δυστυχώς, έμελλε να εφαρμοστεί μόνο ως το 1983, καθώς η αύξηση της ανεργίας, ο υψηλός πληθωρισμός και η τριπλή υποτίμηση του φράγκου ανάγκασαν τον Μιτεράν να κάνει την περίφημη «στροφή στη λιτότητα» (tournant de la rigueur), δυσαρεστώντας το εκλογικό του ακροατήριο.

Η ειρωνεία είναι ότι τα «οφέλη της λιτότητας» ανακάλυπτε την ίδια εποχή -λίγο προτού πεθάνει- ο Ιταλός ευρωκομμουνιστής ηγέτης Ενρίκο Μπερλινγκουέρ, αλλά με μια έννοια και ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου, εφαρμόζοντας το πρώτο του «περιοριστικό πρόγραμμα» μετά τις εκλογές του 1985, διά χειρός Κώστα Σημίτη.

Χάρη στις εξαιρετικές πολιτικές του ικανότητες, ο ατλαντιστής και ευρωπαϊστής Μιτεράν κατάφερε να μείνει στην εξουσία ως το 1995, συγκατοικώντας ευέλικτα με κεντροδεξιές κυβερνήσεις. Εθεσε τις βάσεις της γαλλογερμανικής φιλίας, αξιοποίησε τα θεσμικά όπλα που του άφησε ο Ντε Γκωλ (αν και τα επέκρινε όσο ήταν στην αντιπολίτευση) και εγκατέλειψε τη σκηνή σχεδόν ταυτόχρονα με τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Οι ιστορικές εξελίξεις έθεσαν έκτοτε την τότε πανίσχυρη γαλλική Αριστερά στο περιθώριο. Ο Φρανσουά Ολάντ αποδείχθηκε μνημείο πολιτικής αδυναμίας και ο σοσιαλιστής υποψήφιος Μπενουά Αμόν έλαβε 6% στις προεδρικές εκλογές του 2017. Κανένας αριστερός υποψήφιος (σοσιαλιστής, κομμουνιστής, οικολόγος, ριζοσπάστης, ακροαριστερός ή οτιδήποτε άλλο) δεν έχει ελπίδα πρόκρισης στον β’ γύρο το 2022. Το γιατί συμβαίνει αυτό είναι άλλης ώρας κουβέντα.

Από την έντυπη έκδοση

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr