Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

Τι ήταν, τελικά, το ανατριχιαστικό «μαργαριτάρι» που εκστόμισε η Ε. Αχτσιόγλου για την «πανδημία που είναι ευκαιρία» και την «κανονικότητα που στην πραγματικότητα ποτέ δεν είναι ευκαιρία για την Αριστερά»; Ο,τι και να είναι, «τα λουλούδια» είναι για την κ. Αχτσιόγλου.

ΟΛΕΣ οι εκδοχές ακούστηκαν. Κι όλες έχουν στοιχεία αλήθειας. Ακόμα κι αυτή που διακίνησαν «υποψιασμένα» στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ότι η Ε. Αχτσιόγλου σκοπίμως υπονόμευσε τον Α. Τσίπρα, ο οποίος δίνει απελπισμένη μάχη να συμφιλιωθεί με την κανονικότητα αλλά δεν τα καταφέρνει. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση η εξ αντικειμένου υπονόμευση του Α. Τσίπρα δεν ήταν εκ προθέσεως. Προέκυψε ως παράπλευρη απώλεια. Η Ε. Αχτσιόγλου, η οποία μάλλον είναι από τις καλύτερες περιπτώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είχε πρόθεση να υπονομεύσει ευθέως τον Α. Τσίπρα.

Ομως, τον υπονόμευσε εξ αντικειμένου, μαζί με το κόμμα της και τον εαυτό της. Γιατί, ουσιαστικά, έκανε δύο πράγματα: 1. Ομολόγησε την εργαλειοποίηση της πανδημίας και τη συνειδητή «αποδοχή του ρίσκου». 2. Δικαίωσε την κριτική που ασκήθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ ότι επένδυσε με σχέδιο στην πανδημία και στην «Μπεργκαμοποίηση», για να επιβιώσει πολιτικά. Δεδομένου του μεγέθους της τραγωδίας -η οποία, σε πείσμα των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι «έργο Μητσοτάκη», αλλά παγκόσμια τραγωδία- πολιτικά και ηθικά η κ. Αχτσιόγλου προκάλεσε πιθανώς μεγαλύτερη πολιτική και ηθική βλάβη απ’ ό,τι είχε προκαλέσει και το Μάτι.

ΥΠΟ το φως της παρέμβασης της κ. Αχτσιόγλου, η «αποδοχή του ρίσκου», τα καλέσματα σε κορονοσυγκεντρώσεις από τα ΑΕΙ μέχρι τον Κουφοντίνα, τα «ανύπαρκτα εμβόλια» και το «εμπόριο ελπίδας», αλλά και το «ξεστοκάρισμα», αποκτούν ακόμα πιο ανατριχιαστικό νόημα. Το εξ αμελείας μετατρέπεται σε εκ προθέσεως. Με τα όσα είπε η κ. Αχτσιόγλου σε επίσημη εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν σαν να τράβηξε μια κουρτίνα, αποκαλύπτοντας το μακάβριο θέαμα που έκρυβε. Τυμβωρύχους εν ώρα δαιμονισμένης εργασίας. Κι αυτό, όπως και να το διαχειριστεί κανείς, είναι αμάχητο.

ΓΙ’ ΑΥΤΟ ο επίσημος ΣΥΡΙΖΑ σιώπησε. Γι’ αυτό και αφέθηκε μόνη της η Ε. Αχτσιόγλου να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Τα οποία βεβαίως και δεν μπόρεσε να συμμαζέψει με την αμήχανη, ακατάληπτη και πλήρη ασθενικών ιδεολογημάτων αντίδρασή της. Αντί μιας απλής και γενναίας συγγνώμης προς τις οικογένειες των χιλιάδων θυμάτων της πανδημίας, προς όσους νοσούν και νόσησαν, και της μεγάλης πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας που δίνει τη μάχη κατά της πανδημίας, η πολλά υποσχόμενη Ε. Αχτσιόγλου προτίμησε το φληνάφημα περί «αισχρής προπαγάνδας», η οποία δήθεν διαστρέβλωσε τα όσα είπε. Δυστυχώς για την ίδια και το συνένοχο διά της σιωπής του κόμματός της, τα όσα είπε έγιναν γνωστά όχι με τη διαμεσολάβηση κάποιου, αλλά μέσω ενός αμοντάριστου βίντεο.

ΚΙ ΕΚΑΝΑΝ τη ζημιά που έκαναν γιατί η Ε. Αχτσιόγλου δεν είναι Π. Πολάκης. Αποδεικνύοντας ότι η νοοτροπία της εξαθλίωσης που οδηγεί σε «νίκες της Αριστεράς» είναι βαθιά χαραγμένη στο πολιτικό DNA όλης της σταλινικής Αριστεράς και όχι μόνο του «αψύ», ο οποίος, κάπως σαν τον «τρελό του χωριού», έχει εξασφαλίσει το «δικαίωμα» να λέει τις μεγαλύτερες χοντράδες και να μην τρέχει και τίποτα. Η επένδυση στην καταστροφή και στην καταστροφολογία δεν είναι μια αστοχία της στιγμής, αλλά βαθιά πεποίθηση για να πέσει το «σάπιο σύστημα» και να ελεγχθούν καλύτερα οι «αρμοί της εξουσίας». Κι αυτά διά στόματος ενός από τα καλύτερα και πιο μορφωμένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.

ΠΕΡΑΝ του Μαρξ και του Λένιν, οι οποίοι ανέδειξαν το «μεγαλείο» και την «επαναστατική χρησιμότητα» της εξαθλίωσης του προλεταριάτου, υπάρχουν κι άλλες διάσημες ατάκες ιστορικών μορφών της Αριστεράς οι οποίες δείχνουν ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» όσο άθλια κι απάνθρωπα κι αν είναι τα μέσα. Ο Μεγάλος Τιμονιέρης, ο Μάο, έχει πει το περίφημο «μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση». Ενώ ο μέντορας του αναρχισμού, ο Μπακούνιν, έχει πει το αξεπέραστο «το πάθος για την καταστροφή είναι ένα δημιουργικό πάθος»…

ΟΦΣΑΪΝΤ Α. ΠΑΤΕΛΗ

«Ζητώ συγγνώμη για τη διατύπωσή μου σε συνέντευξη που παραχώρησα. Ηταν ατυχής και λάθος ακόμα και για κάποιον που δεν είναι πολιτικός», δήλωσε ο Α. Πατέλης, αφού προηγουμένως είχε ξεσηκώσει μίνι σάλο με τη δήλωσή του, η οποία περίπου άφηνε να εννοηθεί ότι όσοι έχουν αποκτήσει διδακτορικό είναι τεμπέληδες. Γενναία από την πλευρά του κ. Πατέλη η συγγνώμη και η ανασκευή μιας πολύ αμφιλεγόμενης δήλωσης, η οποία -εκτός των άλλων- «έστηνε» την αριστεία στα έξι βήματα.

Οσο κι αν ήταν προφανές ότι ο σύμβουλος του πρωθυπουργού ήθελε να δώσει πρακτικές συμβουλές για την καριέρα νέων ανθρώπων οι οποίοι δεν κατάφεραν να κάνουν διδακτορικό, η δήλωσή του και ως περιεχόμενο και ως ύφος ήταν επιεικώς οφσάιντ. Και το πρόβλημα δεν είναι μόνο -ή κυρίως- στην ουσία αυτού που είπε.

Ο κ. Πατέλης, ως επιστήμονας και ως τεχνοκράτης, δικαιούται να έχει την οποιαδήποτε άποψη. Το ουσιώδες πρόβλημα βρίσκεται στη δικαιολογητική στήριξη που αναζήτησε «ακόμα και για κάποιον που δεν είναι πολιτικός». Από τη στιγμή που κάποιος αναλαμβάνει καθήκοντα συμβούλου του πρωθυπουργού, αυτομάτως ασκεί πολιτική και γίνεται πολιτικό πρόσωπο. Ο κάθε κ. Πατέλης είναι πολιτικός. Αυτό που ίσως κάποιοι δεν έχουν ξεκαθαρίσει καλά στο μυαλό τους είναι ότι δεν γίνεται να ασκείς πολιτική και να παραμένεις απλός τεχνοκράτης. Δηλαδή να πολιτεύεσαι αγνοώντας τις υποχρεώσεις και τα όρια που συνεπάγεται και θέτει ο ρόλος τον οποίο εξ αντικειμένου διαδραματίζει κάποιος.

Δεν είναι καινούργιο το φαινόμενο των τεχνοκρατών στην πολιτική, ούτε είναι καινούργια η συζήτηση για το αν αρκεί κανείς να είναι καλός τεχνοκράτης για να μπορεί να ασκεί πολιτική. Η πολιτική είναι κάτι πιο σύνθετο, ακόμα και από τις πολλές συσσωρευμένες τεχνοκρατικές γνώσεις ή τον μη επηρεασμό από το λαϊκισμό.

Αρκετές φορές η αναγκαία αντίσταση στο λαϊκισμό και το διαβόητο «πολιτικό κόστος» υποκαθίσταται από έναν εξίσου επικίνδυνο ελιτισμό, ο οποίος με τη σειρά του μεταλλάσσεται σε έναν άλλου είδους ιδιότυπο λαϊκισμό. Γενναία η συγγνώμη, αναγκαίος ο αναστοχασμός για τη χρυσή ισορροπία μεταξύ τεχνοκρατισμού και πολιτικής.

«Μπαϊράκια» και «καμπάνες» σε κάποιες ΔΕΚΟ

Βαρύ είναι το κλίμα στο Μ. Μαξίμου για κάποιους επικεφαλής μεγάλων ΔΕΚΟ, οι οποίοι δείχνουν τάσεις «προκλητικής αυτονόμησης» ή «συμπεριφορά ιδιοκτήτη» της ΔΕΚΟ που διοικούν.

Σύμφωνα με πληροφορίες, υπάρχει ήδη μια λίστα -μικρή, είναι η αλήθεια- επικεφαλής ΔΕΚΟ οι οποίοι είτε δεν συντάσσονται με το πλαίσιο της κυβερνητικής πολιτικής είτε επιδεικνύουν αλαζονική συμπεριφορά, αρνούμενοι να συνεννοηθούν για τα στοιχειώδη με τους αρμόδιους υπουργούς.

Κάποιοι εξ αυτών, μάλιστα, φέρονται να έχουν παρεξηγήσει το ότι η κυβέρνηση επέλεξε να τους κρατήσει στη θέση στην οποία βρέθηκαν με επιλογή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Και δείχνουν να θεωρούν εαυτούς ως μοναδικούς και αναντικατάστατους. Ομως, δεν είναι έτσι. Για κάποιους, όπως φαίνεται, ήδη χτυπούν οι καμπάνες. Και το «νερό» τρέχει ήδη…

Από την στήλη «Δια Ταύτα» της έντυπης έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου