Γράφει ο Πάνος Αμυράς*

Κάτι τέτοιο παρατηρούμε σε εθνική κλίμακα. Αμέσως μετά την είσοδό μας στο ευρώ, το 2002, σημειώθηκε ένας παροξυσμός ρευστότητας. Τα επιτόκια δανεισμού έπεσαν κάθετα, οι τράπεζες δανείζονταν από το ευρωσύστημα και τις αγορές πάμφθηνα, τα κεφάλαια κυκλοφορούσαν πιο γρήγορα και από τις σοκολάτες στα περίπτερα.

Ποιος δεν θυμάται τις επιστολές που έστελναν οι τράπεζες στα σπίτια των πολιτών, με προεγκεκριμένα καταναλωτικά δάνεια 10.000 ευρώ ή νέες πιστωτικές κάρτες, ακόμη και σε περιπτώσεις όπου οι παραλήπτες δεν είχαν καν υποβάλει σχετική αίτηση δανειοδότησης;

Ποιος ξεχνά τις ανακοινώσεις της Τραπέζης της Ελλάδος για ρυθμούς πιστωτικής επέκτασης κατά 20% ή 30% σε ετήσια βάση, που σημαίνει ότι κάθε χρόνο οι τράπεζες συναγωνίζονταν για το ποιος θα δώσει τα περισσότερα δάνεια;

Αυτό που συνέβαινε με τις κάρτες των νοικοκυριών επαναλαμβανόταν σε μεγαλύτερη κλίμακα στις επιχειρήσεις και το παγόβουνο συμπληρωνόταν από τον άκρατο δανεισμό του κράτους.

Τότε οι τραπεζίτες μοίραζαν ομπρέλες θεωρώντας ότι δεν θα βρέξει ποτέ. Και όχι απλώς έβρεξε αλλά ήρθε η καταιγίδα των Μνημονίων που χτυπά τη χώρα εδώ και 7 χρόνια. Και, όπως λέει το ανέκδοτο, οι τραπεζίτες άρχισαν να μαζεύουν τις ομπρέλες. Η πιστωτική επέκταση έγινε άγρια συρρίκνωση, η ρευστότητα μετατράπηκε σε διακοπή χορηγήσεων, οι επιχειρήσεις, τα νοικοκυριά, η χώρα βρέθηκαν φάτσα με τα βουνά των χρεών τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περιπέτεια που βιώνουν αυτό τον καιρό εκατοντάδες εργαζόμενοι στον ΔΟΛ.

Ποια είναι η λύση; Να δουν όλοι κατάματα το πρόβλημα με υπευθυνότητα και σύνεση. Οι τραπεζίτες δεν θα έχουν επιτελέσει το έργο τους τραβώντας το σωληνάκι της ρευστότητας από τις επιχειρήσεις ή την οικονομία αλλά θα έχουν χειριστεί το πρόβλημα με τον ίδιο ανεύθυνο τρόπο, κατά τον οποίο την περίοδο της ευμάρειας έστελναν επιστολές με προεγκεκριμένα δάνεια και χορηγήσεις χωρίς εγγυήσεις.

Οι επιχειρηματίες, που επίσης φέρθηκαν ανεύθυνα, οφείλουν να καταστρώσουν σχέδια εξυγίανσης και αναδιάρθρωσης για να καταστήσουν τα μαγαζιά τους βιώσιμα συμβάλλοντας πρώτοι αυτοί στη σωτηρία των μονάδων τους με όσα κεφάλαια διαθέτουν και αναζητώντας νέους επενδυτές. Δυστυχώς τα σχέδια περικοπών δεν είναι εύκολα, όταν μάλιστα αφορούν εργαζόμενους, προμηθευτές και λοιπούς πελάτες. Ομως λύσεις δεν είναι ούτε τα λουκέτα που θα φεσώσουν τις (χρηματοδοτούμενες από τους φορολογούμενους) τράπεζες απαξιώνοντας περιουσιακά στοιχεία με αξία ούτε οι πολιτικές διαπραγματεύσεις που συνήθως καταλήγουν σε αδιέξοδα και κυρίως ούτε η αδράνεια. Την αδράνεια αυτή πληρώνουν οι εργαζόμενοι όχι μόνο στον ΔΟΛ αλλά στο σύνολο σχεδόν της οικονομίας.

ΑΡΝΗΤΙΚΗ ΣΥΓΚΥΡΙΑ

Οι αγορές μπαίνουν σε νέα φάση αβεβαιότητας και τα επιτόκια δανεισμού ανεβαίνουν. Ειδικά για την ευρωζώνη οι πιέσεις εντείνονται στους αδύναμους κρίκους. Στην Ελλάδα τα επιτόκια των δεκαετών ομολόγων σκαρφάλωσαν στο 7,5% και της Πορτογαλίας στο 4,5% λόγω των ανησυχιών για την πορεία των διαπραγματεύσεων και τις δημοσιονομικές αποκλίσεις αντίστοιχα. Η άνοδος των επιτοκίων δυσχεραίνει την προσπάθεια ανάκαμψης και απομακρύνει το ενδεχόμενο πειραματικής εξόδου στις αγορές τους επόμενους μήνες. Η κυβέρνηση πελαγοδρομεί εδώ και 2 χρόνια και τώρα έχει να αντιμετωπίσει και την αρνητική διεθνή συγκυρία.

ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Επί Σαμαρά ο ΣΥΡΙΖΑ είχε σηκώσει και τις πέτρες γιατί οι μετανάστες μεταφέρονταν στα κλειστού τύπου κέντρα, τύπου Αμυγδαλέζας. Επί Τσίπρα στη Μόρια της Λέσβου έχουν βρει τραγικό θάνατο τρεις μετανάστες αλλά ο «αλληλέγγυος» ΣΥΡΙΖΑ είναι απασχολημένος με το πώς θα μοιράσει τα κρατικά οφίτσια και τις θέσεις των μετακλητών. Η υποκρισία της κυβέρνησης της Αριστεράς έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο.

*Ο Πάνος Αμυράς είναι ο διευθυντής του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου