Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Οσο φουτουριστικό και αν ακούγεται, είναι κομμάτι της νέας πραγματικότητας. Και αν για τη Σουηδία η μετάβαση στο νέο εργασιακό τοπίο είναι απλά αλλαγή επιπέδου, για την Ελλάδα είναι σχεδόν terra incognita. Ο Κωστής Χατζηδάκης έχει βρεθεί αρκετές φορές στην πολιτική του πορεία αντιμέτωπος με ιστορικές προκλήσεις, όπως ήταν παλαιότερα η Ολυμπιακή Αεροπορία και προσφάτως η διάσωση της ΔΕΗ. Τώρα έχει μία διαφορετική, δύσκολη πτήση μπροστά του και δεν εννοούμε τις υποθέσεις τύπου Φουρθιώτη, οι οποίες ανήκουν στον χώρο της Δικαιοσύνης, ούτε το μεγάλο στοίχημα του συνταξιοδοτικού. Μιλάμε για τις οβιδιακές μεταλλάξεις στην εργασία, που θα παραμείνουν και όταν η πανδημία θα έχει φύγει. Προσδεθείτε, θα έχουμε αναταράξεις.

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ το επίπεδο της μερικής ή τακτικής τηλεργασίας το 2019 ήταν μετά βίας 5,2% και αφορούσε, κυρίως, εργαζομένους υψηλών δεξιοτήτων και ανώτερα στελέχη με μεγάλο βαθμό αυτονομίας. Στους μισθωτούς το ποσοστό της τακτικής τηλεργασίας ήταν μόλις 1,4%. Με τέτοια δεδομένα, το άλμα που έγινε μέσα σε λίγους μήνες είναι σχεδόν ηρωικό. Χιλιάδες επιχειρήσεις αναδιοργάνωσαν την εσωτερική λειτουργία τους και χιλιάδες κουζίνες μετατράπηκαν σε αυτοσχέδια γραφεία. Οσο για τα προσωρινά εταιρικά γκρουπ επικοινωνίας ακόμα και μέσω… social media και τα υποτυπώδη λογισμικά ασφαλείας, δείχνουν να λειτουργούν προσώρας, αργότερα όμως θα είναι έως και καταστροφικά.

ΤΑ ΣΤΡΩΜΑΤΑ που πρέπει να διαπεραστούν για τη μετάβαση σε ένα μοντέλο που θα συνδυάζει φυσική παρουσία και τηλεργασία είναι αμέτρητα και ξεκινούν από την ελληνική εταιρική κουλτούρα και τον ψηφιακό αναλφαβητισμό μέχρι το νομοθετικό πλαίσιο, που θα ξεκαθαρίζει με τρόπο σαφή και δίκαιο τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα εργοδοτών και εργαζομένων. Η δημιουργία μιας win win συνθήκης δεν είναι καθόλου δεδομένη. Τα ζητήματα που πρέπει να δει το υπουργείο Εργασίας με τους κοινωνικούς εταίρους είναι δεκάδες και τα πιο δύσκολα από αυτά είναι εκείνα που θεωρούνται «απλά». Η παροχή του κατάλληλου εξοπλισμού, η διαρκής ψηφιακή κατάρτιση των εργαζομένων, η πρόνοια για φυσική επικοινωνία των τμημάτων, ο έλεγχος της παραγωγικότητας, η αξιολόγηση, η προστασία της προσωπικής ζωής, το δικαίωμα στην αποσύνδεση. Το θέμα μπορεί να φαίνεται εκ πρώτης όψεως ότι αφορά μόνο τον Κωστή Χατζηδάκη, όμως ουσιαστικά αφορά την επόμενη ημέρα της οικονομίας.

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ αναφέρουμε τη δυνατότητα για brain drain μέσω των ψηφιακών νομάδων, τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας για ευπαθείς ομάδες και μακροχρόνια ανέργους, την εσωτερική μετανάστευση μακριά από τα μεγάλα αστικά κέντρα και το νέο τοπίο στο real estate. Σκεφτείτε το πιο απλό: Τα ελληνικά σπίτια δεν είναι φτιαγμένα για απομακρυσμένη εργασία. Είναι κατασκευασμένα έτσι ώστε να «ρουφάνε» τον ελληνικό ήλιο, έχουν μεγάλες βεράντες, μικρά δωμάτια και ελάχιστη πρόνοια για επαγγελματικό χώρο. Οι μεσίτες βλέπουν ήδη τη διαφοροποίηση των αναγκών, όχι μόνο στις κατοικίες αλλά και στα επαγγελματικά ακίνητα. Στο εξωτερικό, μεγάλες επιχειρήσεις αναζητούν εργασιακούς χώρους κατά 10% ή και 20% μικρότερους, ενώ αρχίζουν να ξεπροβάλλουν χώροι προς ενοικίαση για επαγγελματικά meetings.

Η BARCLAYS προβλέπει ότι οι οργανισμοί που δεν θα υιοθετήσουν την επανάσταση της εργασίας από το σπίτι και το υβριδικό μοντέλο θα μείνουν πίσω. Εντάξει, δεν θα μεταμορφωθούμε άμεσα σε διαστημικό enterprise, αλλά καλού-κακού ας προνοήσουμε για τουρμπίνες.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr