Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

Η χώρα βρίσκεται στην πιο κρίσιμη και δύσκολη στιγμή για τη σταδιακή έξοδο από την πολλαπλή κρίση που έχει προκαλέσει η πανδημία. Στη στιγμή που δοκιμάζονται όλοι και όλα. Η επάρκεια και η αποτελεσματικότητα της κυβέρνησης. Η υπευθυνότητα της αντιπολίτευσης. Η αξιοσύνη της επιστήμης. Η σοβαρότητα της κοινωνίας. Η ατομική ευθύνη του καθενός πολίτη ξεχωριστά.

Την κυβέρνηση, ξαφνικά, είναι σαν να τη διαπέρασε το ηλεκτρικό ρεύμα των δημοσκοπήσεων. Να έχασε στιγμιαία τις αισθήσεις της και να πήρε πολιτικές αποφάσεις, όχι όπως μέχρι τώρα -ψύχραιμα και αποφασιστικά-αλλά ακολουθώντας σχεδόν τυφλά τις δημοσκοπήσεις. Οι οποίες τι έδειξαν; Οτι όλοι είμαστε κατάκοποι. «Μα, χρειάζονταν οι δημοσκοπήσεις για να διαπιστωθεί αυτό;», θα μπορούσε να αντιτείνει κάποιος. Και θα είχε δίκιο. Ετσι όμως φτάσαμε στη σχεδόν ριζική ανατροπή των αποφάσεων από την Τετάρτη στην Παρασκευή.

Ασφαλώς και αλλάζουν τα επιδημιολογικά δεδομένα από μέρα σε μέρα. Αλλά δεν αναστρέφεται η τάση. Πόσω μάλλον αν ισχύει αυτό που λένε και η κυβέρνηση και οι επιδημιολόγοι, ότι αν δεν ξεπεράσαμε ήδη την κορύφωση του τρίτου κύματος, η κορύφωση είναι στην τρέχουσα εβδομάδα. Πίσω μας υπάρχουν 13 δραματικοί μήνες. Μπροστά μας υπάρχουν οι 40 (;) δύσκολες, αλλά τελευταίες μέρες. Προς τι η αιφνίδια άτυπη κήρυξη του τέλους του αυστηρού lockdown; Δύο εξηγήσεις υπάρχουν. Η έμμεση ομολογία τής κυβέρνησης ότι αυτό το lockdown δεν ήταν lockdown, κυρίως γιατί δεν μπόρεσε να το ελέγξει. Σε αυτό «πέτυχε» το στόχο του ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, ειδικά μετά τη Ν. Σμύρνη, κατάφερε να ενοχοποιήσει την κυβέρνηση ότι έχει επιβάλει «αστυνομικό κράτος». Η δεύτερη εξήγηση είναι ότι η κυβέρνηση, υπό την προφανή πίεση της κόπωσης, εγκατέλειψε την έως τώρα πολιτική της -σχεδιασμός, προετοιμασία, αυστηρή υλοποίηση- και υιοθέτησε την πολιτική του «χτύπα ξύλο».

Κατανοητά είναι όλα. Και η εξάντληση της υπομονής και το στέγνωμα της αγοράς και η βίαιη στρέβλωση της καθημερινότητας όλων. Αλλά δεν είμαστε στην αρχή. Τότε που δεν ξέραμε τι ακριβώς είναι το κακό που μας βρήκε, ούτε υπήρχε υποψία εμβολίου. Είμαστε προς το τέλος. Με εμβόλια, με rapid tests με self tests και πολύ καλύτερη γνώση του αντιπάλου. Οσο κι αν πιέζεται πολύ έντονα το ΕΣΥ, επειδή η βρετανική μετάλλαξη αποδείχθηκε πολύ πιο μολυσματική, απ’ ό,τι αρχικά εκτιμήθηκε.

Τον τόνο και τη συνειδητή πειθαρχία σε μια κοινωνία τα δίνουν οι άρχοντες. Και για να τα δώσουν πρέπει να απολαμβάνουν της εμπιστοσύνης της μεγάλης πλειονότητας των πολιτών. Να πείθουν δηλαδή ότι ξέρουν τι κάνουν, γιατί το κάνουν, αλλά και ότι είναι αποφασισμένοι να το κάνουν ανεξαρτήτως κόστους, εφόσον έχουν συνομολογήσει με την κοινωνία πως το πρόταγμα είναι «πρώτα η υγεία». Ετσι έγινε στο πρώτο κύμα και σε σημαντικό βαθμό και στο δεύτερο κύμα.

Τώρα είναι αλλιώς. Οσο κι αν η ανευθυνότητα της αντιπολίτευσης συσκοτίζει την πραγματικότητα. Η επιτροπή των ειδικών σε σημαντικό βαθμό έχασε το κύρος της. Η κυβέρνηση εμφανίστηκε να διστάζει και να ταλαντεύεται. Και σίγουρα δεν δείχνει το καθαρό μυαλό και στη στέρεη αποφασιστικότητα που έδειξε όχι μόνο στην πρώτη φάση της πανδημίας, αλλά και όταν άνοιγε όλα τα κρίσιμα μεταρρυθμιστικά μέτωπα, που αγκαλιάστηκαν από την κοινωνία.

Το αποτέλεσμα; Σε μια πράγματι κατάκοπη κοινωνία να είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσεις π.χ. γιατί την Τετάρτη αποφασίζεις ελεγχόμενο άνοιγμα του λιανεμπορίου και την Παρασκευή αναγκάζεσαι να εξαιρέσεις τρεις μεγάλες περιφέρειες της χώρας.

Ο Κ. Μητσοτάκης και η Ν.Δ. κέρδισαν τις εκλογές γιατί κέρδισαν την εμπιστοσύνη της κοινωνίας. Την εμπιστοσύνη την κέρδισαν γιατί έκαναν μια «συμφωνία αλήθειας», την οποία τήρησαν. Γι’ αυτό και μέχρι πριν από 1-2 μήνες βλέπαμε στις δημοσκοπήσεις εξωπραγματικά ποσοστά αποδοχής της κυβερνητικής πολιτικής. Η εικόνα δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά. Απλώς υπάρχει ένα αντιμετωπίσιμο «μάγκωμα». Κλονίστηκε κάπως η εμπιστοσύνη, αλλά δεν έχει γίνει απόρριψη. Οχι μόνο γιατί η θετική ατζέντα του Κ. Μητσοτάκη υπερέχει καταφανώς του ανύπαρκτου αφηγήματος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και γιατί σε αυτούς τους 20 μήνες ο πρωθυπουργός -παρά τις αλλεπάλληλες- κρίσεις κατάφερε να θυμίσει στους Ελληνες τα πλεονεκτήματα της κανονικότητας. Κι απέναντί του έχει μια απονευρωμένη, ανεύθυνη, τοξική και διχαστική αντιπολίτευση, η οποία ξέρει ότι χωρίς την πανδημία δεν έχει απολύτως τίποτα να πει. Οπως δεν είχε να πει τίποτα και μετά τα Μνημόνια, τα οποία… ξέχασε να… σκίσει. Πέρασε 4,5 χρόνια βλέποντας και κάνοντας κυρίως ζημιά στην οικονομία, στους θεσμούς και στην καθημερινότητα των πολιτών.

Επομένως αυτό που προέχει είναι η επείγουσα ανάγκη η κυβέρνηση να ανακτήσει εις το όλον την εμπιστοσύνη της κοινωνίας. Κυβερνώντας όπως ξέρει και μπορεί να κυβερνήσει και αγνοώντας για λίγο ακόμα τις κάθε είδους «σειρήνες».

ΑΙΧΜΗ

ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ΓΙΑ ΚΛΑΜΑΤΑ…

Την Παρασκευή το πρωί ο Α. Τσίπρας, λάβρος από το βήμα της Βουλής, κουνούσε το δάχτυλο και ρωτούσε επίμονα τον πρωθυπουργό «πώς ανοίγετε με 4.000 κρούσματα;» Πριν περάσουν 24 ώρες κι αφότου αποφασίστηκε η εξαίρεση του λιανεμπορίου της Θεσσαλονίκης, της Πάτρας και της Κοζάνης, ο ΣΥΡΙΖΑ Θεσσαλονίκης εξέδωσε σκληρή ανακοίνωση, στην οποία τόνιζε, μεταξύ άλλων, ότι η ξαφνική απόφαση για την αναστολή της λειτουργίας του λιανεμπορίου από τη Δευτέρα «σημαίνει τον οριστικό θάνατό του»!

Τελικά, τι λέει ο ΣΥΡΙΖΑ; Πώς ανοίγει σε αυτές τις συνθήκες το λιανεμπόριο ή γιατί δεν ανοίγει; Χθες στην Πάτρα δύο βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, η Σ. Αναγνωστοπούλου και ο Κ. Μάρκου, μαζί με 10-15 γνωστά τοπικά κομματικά μέλη προσπάθησαν να δημιουργήσουν εικόνα «λαϊκής αποδοκιμασίας» για την κυβέρνηση, στο πρόσωπο του Στ. Πέτσα, ο οποίος πήγε για να διαβουλευτεί με τη δημοτική αρχή και τον εμπορικό σύλλογο της πόλης. Καμιά «λαϊκή αποδοκιμασία» δεν υπήρξε, αλλά η κ. Αναγνωστοπούλου, μαζί με τον κ. Μάρκου, έδωσαν μια απάντηση στο ερώτημα «ανοιχτό ή κλειστό λιανεμπόριο;»

Εστω κι αν η απάντησή τους ήταν «κόντρα» στην τοποθέτηση, αλλά και την ανάρτηση του αρχηγού τους… «Αντιπολίτευση ό,τι να ’ναι». Και για κλάματα. Και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ. Θυμίζοντας -στις εντελώς αντίθετες συνθήκες- το «όπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη». Αρκεί να γίνεται μπάχαλο, τζόγος και «Πού ξέρεις; Μπορεί και να σου κάτσει». Αρκεί που στις συγκεντρώσεις και στις πορείες… δεν κολλάει. Ούτε στα επαναστατικά κορονο-πάρτι, όπως αυτό που έγινε έξω από το Χημείο στο ΑΠΘ.

Από την στήλη «Δια Ταύτα» της έντυπης έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου