Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

ΜΕΧΡΙ πριν από λίγους μήνες ο Α. Τσίπρας ήταν αυτός που εξέφραζε το κράτος και την Πολιτεία. Ηταν αυτός που έπρεπε να αποδείξει ότι η Δημοκρατία δεν εκδικείται, αλλά και δεν εκβιάζεται. Ευτυχώς τώρα το αποδεικνύει -και ως προς τα δύο σκέλη του- ο Κ. Μητσοτάκης και όχι ο Α. Τσίπρας, ο οποίος, όπως προκύπτει από την τοποθέτησή του, θα είχε υποκύψει ήδη στον στυγνό εκβιασμό ενός στυγνού δολοφόνου.

ΤΟ ΚΩΜΙΚΟΤΡΑΓΙΚΟ της ιστορίας είναι ότι όλοι οι «αλληλέγγυοι» του Κουφοντίνα -του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης συμπεριλαμβανομένου- επικαλούνται το νόμο. Οτι δηλαδή βάσει του νόμου που ψήφισε η Ν.Δ., ο Κουφοντίνας δικαιούται να επιστρέψει στις φυλακές Κορυδαλλού και να μην πάει -μετά τις διακοπές στις αγροτικές φυλακές του Βόλου- στις φυλακές του Δομοκού. Εχουν διατυπωθεί αρκετές σοβαρές νομικές απόψεις -υπέρ και κατά- αυτής της ερμηνείας. Αλλά ουδείς εκ των συμπαραστεκομένων ενοχλείται που ο Κουφοντίνας, αντί να ασκήσει ένδικα μέσα προκειμένου να βρει το δίκιο που υποστηρίζει ότι έχει, προτίμησε να εκβιάσει και να δοκιμάσει να εξευτελίσει το Κράτος Δικαίου. Να το «πυροβολήσει» ξανά. Οχι με το 45άρι του αυτή τη φορά, αλλά με τον δήθεν τσαμπουκά του. Γιατί ο Κουφοντίνας δεν προσέφυγε στη Δικαιοσύνη, αφού αυτήν επικαλείται, προκειμένου να πάει στις φυλακές της αρεσκείας του; Γιατί την αγνόησε και συνεχίζει να την αγνοεί επιδεικτικά; Γιατί την προσβάλλει ως αναρμόδια; Γιατί θέτει εαυτόν υπεράνω της κρίσης της Δικαιοσύνης, ενώ την επικαλείται; Φτάνει με την υποκρισία. Και τη δική του. Και των αλληλέγγυών του.

ΑΝΑΡΩΤΙΕΤΑΙ κανείς πώς βρέθηκαν και νομικοί, δεν μιλώ για τους συνηγόρους του, να υποστηρίξουν το «δίκαιο αίτημά» του, το οποίο όμως δεν το έχει κρίνει η ίδια η Δικαιοσύνη αν είναι δίκιο ή άδικο. Αλλά τη Δικαιοσύνη επικαλούνται. Ας το κρίνει πρώτα η Δικαιοσύνη και μετά το συζητάμε. Αλλά εκβιασμός από έναν στυγερό και αμετανόητο δολοφόνο, με στόχο τη γελοιοποίηση του πολιτεύματος και το νεύμα ενθάρρυνσης προς τη «νέα γενιά τρομοκρατών», δεν νοείται.

ΟΠΩΣ παράξενη είναι και η συμπεριφορά κόμματος του δημοκρατικού τόξου. Του ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος με την ενθουσιώδη στήριξή του στον δίκαιο αγώνα του Κουφοντίνα, κατ’ ουσίαν, έχει σπεύσει ήδη να τον ηρωοποιήσει, παρά τα έντεκα ανεξίτηλα κρίματα που έχει στο λαιμό του. Η Δημοκρατία, λοιπόν, πράγματι ούτε εκδικείται ούτε εκβιάζεται. Κι αυτό θα δικαιωθεί με το να μην πεθάνει ο Κουφοντίνας στα χέρια της. Τόσο η Δικαιοσύνη όσο και οι γιατροί του Νοσοκομείου Λαμίας κάνουν αυτά που πρέπει να κάνουν, ώστε ο Κουφοντίνας να εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο όταν έρθει η ώρα του και όχι πρόωρα λόγω της απεργίας πείνας και δίψας. Δηλαδή αυτοκτονώντας.

Η ΙΔΙΑ Δημοκρατία, όμως, έχει και την ιερή υποχρέωση προς τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, αλλά και τους συγγενείς των θυμάτων του θρασύδειλου Λουκά, να μην υποκύψει στο στυγνό και αγοραίο εκβιασμό του. Οσο για εκείνους που εν έτει 2021 αναζητούν «ινδάλματα» και «ήρωες» στα πρόσωπα διαταραγμένων νάρκισσων, οι οποίοι πίστεψαν ότι κάποια ανώτερη δύναμη τους εξουσιοδότησε προ 20 και 30 ετών να απονείμουν εν λευκώ «δικαιοσύνη», ας το κοιτάξουν καλύτερα. Μήπως είναι «ατελείς» ή «Μικροί Μήτσοι».

ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΕΒΡΟ

Αν η Ελλάδα πριν από ένα χρόνο δεν ύψωνε φράκτη στον Εβρο. Αν δεν απέκρουε αποφασιστικά τον υβριδικό πόλεμο που κήρυξε ο Ερντογάν με τα καραβάνια των μεταναστών. Αν δεν έστελνε μήνυμα αποφασιστικότητας και αποτελεσματικής αποτροπής, δεν ξέρουμε πώς ακριβώς θα ήμασταν σήμερα. Και χωρίς την πανδημία που θα ακολουθούσε, αλλά τότε δεν το ξέραμε.

Σήμερα, όμως, μετά την αποτελεσματική αντίδραση και στο πεδίο, αλλά και στο διπλωματικό τερέν, ξέρουμε τα εξής: Η Ευρώπη θεωρεί πλέον τα ελληνικά σύνορα ευρωπαϊκά σύνορα. Η FRONTEX που υπάρχει σήμερα δεν έχει καμία σχέση με αυτήν που υπήρχε πριν τον Εβρο. Ξέρουμε ότι η Ευρώπη γνωρίζει πλέον πως η συμφωνία που υπέγραψε με τον Ερντογάν ήταν μια λάθος και ετεροβαρής συμφωνία. Η οποία δεν έλυνε το μεταναστευτικό και δεν εμπόδιζε τον Ερντογάν να την εργαλειοποιήσει. Κάτι που έκανε διαρκώς και χωρίς καμία αιδώ.

Και ξέρουμε επίσης ότι δεν θα βρισκόταν ένας Βέλγος βουλευτής να ανοίξει την ελληνική σημαία μέσα στο βελγικό Κοινοβούλιο και να πει στους συναδέλφους «ξέρετε ποιοι είναι αυτοί; Είναι οι Ελληνες που φυλάνε τα σύνορά μας». ΜΑΚΡΙΑ από κάθε εξαλλοσύνη και ακραίους εθνικισμούς, πριν από ένα χρόνο η Ελλάδα πέτυχε μια σημαντική νίκη, κερδίζοντας τον υβριδικό πόλεμο που κήρυξε μονομερώς ο «πειρατής της Αγκυρας». Βάζοντας τις βάσεις για την ευρύτερη ενίσχυσή της: Και διπλωματικά και με τις νέες συμμαχίες που συνήψε και με την ενίσχυση του εξοπλισμού της.

Ο Ερντογάν, όχι μόνο δεν έκανε περίπατο, βάζοντας μπροστά τα κορμιά μεταναστών, αλλά υπέστη μια σημαντική ήττα, η οποία επηρέασε στη συνέχεια όλη τη στρατηγική του, αναγκάζοντάς τον να πέσει σε σειρά λαθών, τα οποία με τη σειρά τους τον οδήγησαν σε απομόνωση. Με την εκλογή Μπάιντεν αντί του Τραμπ να φέρνει τα πάνω κάτω και μάλιστα την ώρα που μια φραντζόλα ψωμί είναι δυσεύρετο αγαθό στην Τουρκία…

Η παραίτηση Ταραντίλη

Η παραίτηση του Χρ. Ταραντίλη από τη θέση του κυβερνητικού εκπροσώπου ήταν ξαφνική μόνο για όσους δεν γνώριζαν τα τεκταινόμενα εντός του Μ. Μαξίμου. Ο πρωθυπουργός και οι στενοί συνεργάτες του ήξεραν ότι ο εξαίρετος καθηγητής με την κοφτερή σκέψη και την ιδιαίτερη αναλυτική ικανότητα που διαθέτει, εκτός από τα οικογενειακά προβλήματα που προέκυψαν στο μεταξύ, δεν αισθανόταν βολικά με τη «σκληρότητα» που απαιτούσε η θέση την οποία κλήθηκε να υπηρετήσει.

Αλλωστε από τις πρώτες ανακοινώσεις και δηλώσεις του φάνηκε ότι ο Χρ. Ταραντίλης επεδίωκε ένα πιο πολιτισμένο πολιτικό περιβάλλον. Το οποίο δεν έχει σχέση με τις «αγριάδες» που προκάλεσε η αντιπολίτευση με την Ικαρία ή με τη δυσώδη υπόθεση Λιγνάδη.

Δεδομένων και των οικογενειακών προβλημάτων που αντιμετώπισε ο Χρ. Ταραντίλης, αφού είχε αναλάβει τα καθήκοντά του, δεν ήταν και τόσο δύσκολο να γίνει κατανοητό -απ’ όλους- ότι ο απαιτητικά σκληρός ρόλος του κυβερνητικού εκπροσώπου δεν ήταν αυτό που ήθελε και που μπορούσε να κάνει. Η παραίτησή του, υπ’ αυτήν την έννοια, είναι και μια έντιμη και ειλικρινής πράξη. Δεν είναι υπεράνθρωποι ούτε «άνθρωποι για όλες τις δουλειές» όλοι οι άνθρωποι. Το βάρος της παραίτησής του θα σηκώσει η Αρ. Πελώνη, η οποία έως τώρα είχε αντικαταστήσει δύο φορές τον Χρ. Ταραντίλη σε δύο δύσκολες ενημερώσεις των πολιτικών συντακτών.

Από την στήλη «Δια Ταύτα» της έντυπης έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου