Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Την προηγούμενη δεκαετία όταν οικογένεια, συγγενείς ή γείτονες έκαναν καταγγελία, για όποια κακοποίηση ανηλίκου, το παιδί έπρεπε να επαναβιώσει, με τον πιο απάνθρωπο τρόπο, την τραυματική του εμπειρία. Σχεδόν να την… εμπεδώσει, για να μην απαλλαγεί ποτέ από αυτήν. Σήμερα είναι οι ειδικοί επιστήμονες που επιλαμβάνονται. Το κυριότερο, ο ανήλικος αφηγείται το μαρτύριο που βίωσε σε μια κάμερα. Την κατάθεση παρακολουθεί ειδικός συνεργάτης που, με κατάλληλη επιστημονική επάρκεια, διασαφηνίζει πράγματα τα οποία ο ανήλικος δε μπορεί να εκφράσει.

Διαβάζοντας για τις ανθρώπινες και λιγότερο τραυματικές συνθήκες κατάθεσης ανηλίκων, σκεφτόμουν ότι ίσως έπρεπε να εφαρμοστούν και σε περιπτώσεις βιασμού ενηλίκων, ώστε τα θύματα ούτε να εκτίθενται σε κοινή θέα, ούτε να χρειάζεται να καταθέτουν όσα έζησαν -τουλάχιστον πέντε φορές- ώσπου να ολοκληρωθεί η γραφειοκρατική διαδικασία και να φτάσει στο ακροατήριο.

Τρία στοιχεία από το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του κυριακάτικου «Ε.Τ.» πρέπει να μας προβληματίσουν: Το πρώτο είναι ότι τα παιδιά, αν δεν έχουν νωρίς καθοδήγηση από τους γονείς τους γίνονται εύκολοι στόχοι. Οι παιδόφιλοι ακολουθούν τακτικές απόκτησης εμπιστοσύνης που δεν αφήνουν στον ανήλικο περιθώρια αντίδρασης. Ο δε εκφοβισμός του για τη μη αποκάλυψη, ουσιαστικά το φιμώνει. Το «μη μου άπτου» πρέπει να περάσει αμέσως στη στοιχειώδη εκπαίδευση, υποδεικνύοντας στα παιδιά τρόπους αποφυγής, αντίδρασης αλλά και πρόσωπα εμπιστοσύνης για την αποκάλυψη του «μυστικού».

Το δεύτερο είναι ότι οι παιδόφιλοι, όταν δεν προέρχονται από το οικογενειακό περιβάλλον- παππούδες, θείοι, συγγενείς, οικογενειακοί φίλοι- είναι άτομα υπεράνω υποψίας: Δάσκαλοι, κληρικοί, γυμναστές, που πλησιάζουν τους ανήλικους με την ιδιότητά τους, χωρίς να δημιουργούνται υποψίες. Πολλώ μάλλον σε κλειστές κοινωνίες στις οποίες έχουν ευυπόληπτη θέση.

Το τρίτο είναι το χειρότερο: Ποιος ξέρει πόσα ακόμα παιδιά κακοποιούνται, χωρίς να καταγγελθούν οι θύτες στις αρμόδιες αρχές. Οταν δημοσιοποιούνται, με πολλά χρόνια καθυστέρηση, ο χρόνος δρα υπέρ των θυτών. Οταν «όλοι ξέρουμε» αλλά για ποικίλους λόγους δεν μιλάμε, να σκεφτόμαστε ότι σιωπή μας έχει κόστος: Να βιώσουν και άλλα παιδιά την ανείπωτη τραγωδία.

Να θεωρήσουμε ότι ένα ικανό ποσοστό σεξουαλικής κακοποίησης φυλάσσεται ως «μυστικό» μέσα στην οικογένεια: Μη χαλάσει το καλό της όνομα, να μη διασυρθεί το παιδί. Πρέπει όλοι να γνωρίζουμε ότι επιστημονικές έρευνες αποδεικνύουν πως οι παιδόφιλοι βρίσκουν τρόπους να συνεχίσουν την εγκληματική δράση τους, ακόμη κι όταν βγουν από τη φυλακή. Επομένως, η μη έγκαιρη αποκάλυψη του θύτη είναι συνένοχη σιωπή.

Από την έντυπη έκδοση

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr