Γράφει ο Πάνος Αμυράς*

Η πολιτική ευθύνη για την επιλογή του στη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου ανήκει στην κυβέρνηση, όμως είναι ευτελές να υποστηρίζεται από την πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι στήθηκε μηχανισμός «συγκάλυψης» της δράσης του, αλλά ακόμη χειρότερο να μετατρέπεται η κριτική από ένα τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ σε έναν οχετό σε βάρος του πρωθυπουργού.

Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και «φίλια» Μέσα Ενημέρωσης επιδόθηκαν σε απίστευτες επιθέσεις λάσπης μέσω των κοινωνικών δικτύων, χρησιμοποιώντας fake news και σπιλώνοντας πολιτικούς αντιπάλους κατά ριπάς, χωρίς το παραμικρό στοιχείο.

Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ με ανάρτηση στο twitter υποστήριζε επωνύμως ότι «ο Λιγνάδης “ψώνιζε” προσφυγόπουλα από ΜΚΟ που φέρεται να συνδέεται με το πρωθυπουργικό περιβάλλον». Η ανάρτηση αυτή χρησιμοποιήθηκε από προπαγανδιστικούς μηχανισμούς, οι οποίοι «ανακάλυψαν» ότι η «ξαδέλφη» του πρωθυπουργού είναι η διευθύντρια της ύποπτης ΜΚΟ. Εκδόθηκε ανακοίνωση διάψευσης από τη συγκεκριμένη ΜΚΟ αλλά η λάσπη είχε μείνει στο Διαδίκτυο. Για να είμαστε ακριβείς, υπήρξαν και φωνές απέναντι στην επιχείρηση σπίλωσης. Ο διευθυντής της «Αυγής», Αγγελος Τσέκερης, με ανάρτησή του στο facebook, αφού επικρίνει την κυβέρνηση για τους χειρισμούς της στο σκάνδαλο Λιγνάδη και επιτίθεται στην υπουργό Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη, επισημαίνει τα εξής: «Η τάση κάποιων στα σόσιαλ να κολλήσουν παιδεραστία στον Μητσοτάκη από το τίποτα είναι εμετικός κιτρινισμός και Μακελειό. Δεν γίνεται πολιτική εκτοξεύοντας ξερατά στον αντίπαλο. Πρωτα πρώτα γιατί είναι μια πρακτική που ποτέ δεν κερδίζει. Αλλά κυρίως γιατί δεν την αντέχουμε εμείς οι ίδιοι. Αυτά».

Ενα σοβαρό θέμα, όπως είναι οι κατηγορίες για βιασμούς ανηλίκων από έναν παράγοντα του θεάτρου, μετατράπηκε σε όχημα για ξεκαθάρισμα κομματικών λογαριασμών σε λασπωμένη αρένα ή για προγραφές μη αρεστών. Το «MeToo» χρησιμοποιείται από ορισμένους όχι για να προστατευθούν τα θύματα και κυρίως να βρουν τη δύναμη να καταγγείλουν όσους άσκησαν βία, αλλά για να ελεεινολογήσουν απέναντι σε πολιτικούς αντιπάλους.

Είδαμε συνδικαλιστή να επιτίθεται στον Γιώργο Μπαμπινιώτη ζητώντας να παραιτηθεί, επειδή όπως υποστήριξε ως πρόεδρος της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρίας ήταν «αδύνατο να μη γνώριζε όσα επί χρόνια ψιθυρίζονταν στα σχολεία», ενώ θυμήθηκε ότι ως υπουργός Παιδείας είχε μειώσει τους μισθούς των εκπαιδευτικών. Με το ίδιο σκεπτικό και ο συνδικαλιστής γνώριζε για τους ψιθύρους αλλά σιωπούσε, ενώ ο κ. Μπαμπινιώτης σε απάντησή του έκανε λόγο για συκοφαντικές επιθέσεις και για επιχείρηση δημόσιου διασυρμού σε βάρος του μέχρι τελικής εξόντωσης, σημειώνοντας ότι «καθ΄ ον χρόνο συνεργάστηκε ο Λιγνάδης με το Αρσάκειο ουδεμία καταγγελία περιήλθε σε γνώση μου, έστω και προφορική».

Ο κ. Μητσοτάκης ανέλαβε την πρωτοβουλία για να διεξαχθεί συζήτηση στη Βουλή σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών και για το επίπεδο του πολιτικού διαλόγου. Είναι μία ευκαιρία για το πολιτικό σύστημα να δείξει ότι ασχολείται με την ουσία των καταγγελιών και την ανάγκη ενίσχυσης του θεσμικού πλαισίου προκειμένου να αντιμετωπιστούν φαινόμενα παρενόχλησης στον εργασιακό χώρο, θέτοντας στο περιθώριο τα τρολς του Διαδικτύου που λειτουργούν ως «πιστόλια».

Επειδή οι αποκαλύψεις βρίσκονται ακόμη στην αρχή, και όπως φαίνεται οι εισαγγελείς θα κληθούν να διερευνήσουν πλήθος υποθέσεων, όσοι προσπαθούν να κομματικοποιήσουν το θέμα θα πρέπει να περιμένουν ότι αργά ή γρήγορα μπορεί να βρεθούν στην ανάγκη να απολογηθούν για δικούς τους κομματικούς «φίλους».

*Ο Πάνος Αμυράς είναι διευθυντής του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής 

Από την έντυπη έκδοση