Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Ομως, όλοι οι πρωταγωνιστές αυτής της «όπερας της συναίνεσης» ήταν ανήσυχοι – σαν κάτι να τους προβλημάτιζε. Οταν μέσα σε μια δεκαετία μια από τις πιο προηγμένες Κοινοβουλευτικές Δημοκρατίες της Δύσης αδυνατεί να λειτουργήσει εύρυθμα και καλεί δύο τεχνοκράτες της χρηματοοικονομίας (Μάριο Μόντι – Μάριο Ντράγκι) να την κυβερνήσουν ως τοποτηρητές υπερεθνικών κέντρων (Ε.Ε.), προφανώς κάτι δεν πάει καλά με αυτό το πολίτευμα. Εμφανίζει συμπτώματα αδιεξόδων, παρά τον αντίθετο αστικό μύθο, και τότε καταλαμβάνεται από υπαρξιακό άγχος: Μήπως η απουσία αντιπολίτευσης στη Βουλή αντικατασταθεί από αντιπολίτευση στους δρόμους, στα πανεπιστήμια, στους χώρους δουλειάς, στο πρεκαριάτο; Κάτι ανάλογο δεν έγινε τη δεκαετία του ’70 στην κομμουνιστική Πολωνία και στην Τσεχοσλοβακία, όπου η κοινωνία ανέλαβε να καλύψει το κενό πολιτικού πλουραλισμού;

Χθες τόσο ο Ντράγκι όσο και οι πολιτικοί αρχηγοί που τον στηρίζουν προσπάθησαν φιλότιμα να πείσουν τους εαυτούς τους και τους Ιταλούς ότι η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία δεν ξόφλησε, το σύστημα των πολιτικών κομμάτων έχει μέλλον και ότι στο εξής η χώρα τους (και όλη η Ευρώπη;) δεν είναι καταδικασμένη να κυβερνάται από «τεχνοκράτες των κρίσεων» χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση και ιδεολογικό στίγμα. «Δεν συμφωνώ ότι η κυβέρνησή μου συνιστά χρεοκοπία της πολιτικής», επέμεινε ο ίδιος ο Ντράγκι, υποστηρίζοντας πως η σύγκλιση αντίπαλων κομμάτων επιβλήθηκε από την ανάγκη ανοικοδόμησης της χώρας όπως τη μεταπολεμική περίοδο (!) με ταυτόχρονη παραμονή της στο ευρώ και στο ΝΑΤΟ!

Στο ίδιο πνεύμα οι Τζινγκαρέτι (Δημ. Κόμμα) και Σαλβίνι (Λέγκα) φίλησαν σταυρό ότι εξακολουθούν να έχουν πολιτικές διαφορές («αριστεροί» γαρ οι μεν, «δεξιοί» οι δε), παρά την κοινή τους στήριξη στον τραπεζίτη-σωτήρα. Υμνους στον Ντράγκι ανέπεμψαν επίσης οι Ρέντσι – Μπερλουσκόνι, και τα Πέντε Αστέρια προσδέθηκαν πιο ντροπαλά στο άρμα του. Ολοι τους όμως φοβούνται μήπως το κοινό καταλάβει τι «σούπα» είναι το έργο και αρχίσει να τους μαξιλαρώνει στη σκηνή.

Από την έντυπη έκδοση