Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Το ύφος της επιστολής θυμίζει την παροιμία «τα λέει της νύφης για να τα ακούει η πεθερά». Διότι θεωρητικώς οι έξι ηγέτες απευθύνονται σε εκατοντάδες εκατομμύρια πολιτών, οι οποίοι όμως ούτε υπεύθυνοι για το διοξείδιο του άνθρακα που εκπέμπει ένα εργοστάσιο στη Σενεγάλη είναι ούτε για το πώς (δεν) μοιράζονται τα εμβόλια στον τρίτο κόσμο.

Η μεγαλύτερή τους δύναμη είναι ασφαλώς η ψήφος τους. Από κει και πέρα όμως, όταν οι κάλπες κλείσουν, τη δουλειά αναλαμβάνουν οι ηγέτες. Οι οποίοι πρέπει να αναζητήσουν μεταξύ τους πώς θα πετύχουν την «ανοικοδόμηση της συναίνεσης για μια διεθνή τάξη βασισμένη στην πολυμερή συνεργασία και το Κράτος Δικαίου μέσω αποτελεσματικής συνεργασίας, αλληλεγγύης και συντονισμού».

Τα έξι πρόσωπα που συνυπογράφουν την επιστολή, Εμανουέλ Μακρόν, Ανγκελα Μέρκελ, Αντόνιο Γκουτέρες, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, Σαρλ Μισέλ και Μάκι Σαλ, εκπροσωπούν ορισμένες από τις μεγαλύτερες πολιτικές δυνάμεις του κόσμου. Ευρωπαϊκή Ενωση, Γερμανία, Γαλλία, Ηνωμένα Εθνη.

Υποθέτουμε λοιπόν πως το κείμενό τους θα το διαβάσουν ο Βλαντιμίρ Πούτιν, ο Τζο Μπάιντεν, ο Σι Τζιπίνγκ, ο Βίκτορ Ορμπαν, ο Μπόρις Τζονσον, όλοι εκείνοι τέλος πάντως που κρατούν τις τύχες του κόσμου στα χέρια τους. Όμως, μήπως πριν δημιουργήσουν το «μανιφέστο της επόμενης ημέρας» για να αντιμετωπίσουν την κρίση του κορονοϊού, να εξηγήσουν γιατί δεν κατάφεραν να ενωθούν στις προηγούμενες καταιγίδες;

Η οικονομική κρίση που ξεκίνησε με την κατάρρευση της Lehman Brothers το 2008 άργησε να γίνει αντιληπτή από τους παγκόσμιους ηγέτες και όταν το κύμα έγινε τσουνάμι, δεν αντιμετωπίστηκε με αλληλεγγύη αλλά με σκληρούς δημοσιονομικούς κανόνες και απειλές. Επρεπε να κινδυνεύσει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα με Italexit και Grexit και να οδηγηθούμε στην άνοδο των λαϊκιστικών κομμάτων για να υπάρξει στροφή σε ένα μίγμα μέτρων που αναγνώριζε τις ιδιαιτερότητες κάθε χώρας και τη δεινή θέση στην οποία βρέθηκαν εκατομμύρια απλοί πολίτες.

Παρόμοια στεγνή πολιτική υιοθετήθηκε και στη μεταναστευτική κρίση, με τα κράτη του Βορρά να αφήνουν αβοήθητες τις χώρες υποδοχής όπως η Ελλάδα, μέχρι που σύρθηκαν σε μια αμφιλεγόμενη συμφωνία με την Τουρκία και πλέον και στην αναβάθμιση του Δουβλίνου. Τι άλλαξε τώρα λοιπόν;

Μα, η πυρηνική δύναμη με την οποία χτύπησε ο Covid τις σύγχρονες κοινωνίες, ο οποίος δεν σταματά όσους φράχτες και αν υψώσεις. Ακόμα και αν εμβολιαστεί όλη η Ευρώπη την ίδια στιγμή, αν μείνει η Αφρική χωρίς εμβόλια, ο ιός θα επιστρέψει. Οσο κυνικό λοιπόν και αν φαίνεται, αυτή η κοινή επιστολή κρύβει και ένα άλλο μήνυμα: Οτι η αλληλεγγύη, εκτός από πανανθρώπινη αξία, είναι πλέον και προϋπόθεση επιβίωσης.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr